Zwanger, en ik weet niet of ik het wil houden :’(

Ik aanvulling op bovenstaande. Als ik nu aan abortus denk, dit kan nog met medicatie. Ben ik ook bang dat ik spijt krijg. Want wat als ik het over een jaar ineens wel wil en het dan niet meer lukt? Of wat als het toch de angst was en ik daarna dan ineens verdrietig ga zijn? Denk dat het sowieso niet niks is om te ondergaan. Echter zijn die argumenten ook niet genoeg reden om het wel te houden. Kortom mijn gedachtes lopen in loops. En het enige waar van ik denk dat me zekerheid kan geven is een duidelijk gevoel van verlangen. “Ja” ik wil dit. Of “Nee” absoluut niet. Ik ben met beiden uitkomsten echt helemaal ok als ik het maar voel en zeker weet. Alleen dat het oneindige getwijfel word ik gek van. Ben ik de enige?

He Anna, ik weet niet of je wat hebt aan mijn verhaal, maar ik zat een beetje in precies hetzelfde schuitje... ook altijd veel gereisd, feestjes, lang leven de lol.. ook met ontzettende onrust in mij om maar van alles groots te willen ondernemen. Onze basis was heel stabiel toen in ontdekte zwanger te zijn, en ook erg getwijfeld, maar ik kon het niet over m’n hart verkrijgen om het weg te laten halen. Tijdens mijn zwangerschap erg bang geweest voor het leven wat komen zou, maar nu hij er is ben ik zo blij, en voel ik een rust, een liefde, en doel in mijn leven nu hij er is, ik wist niet eens dat ik daar naar op zoek was. ik hou nog steeds van reizen, en doe dit dan bijv een mid weekje met een vriendin, ga nog regelmatig naar een feestje, of hopelijk straks als gezin met bijvoorbeeld een camper op reis... ik geniet meer van de kleine dingen in het leven.. dat mijn zoontje voor het eerst wonderbaarlijk een madeliefje plukt en hier uren naar kan kijken! Het leven hiervoor voelt nu ineens zo betekenisloos nu hij er is. Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf en iets hebt aan mijn ervaring!

Ontzettend lastig! Ik ben heel erg voor het op de wereld zetten van een gewenst kind. En idd die garantie kan niemand je nu geven. Je hebt ook geen glazen bol. Je kunt rationeel dingen op een rijtje zetten en tegen elkaar afwegen, maar gevoel laat zich niet dwingen. Nooit. Ik denk dat je het beste maandagochtend je huisarts kan bellen (mits je daar een goede klik mee hebt) en het voorleggen en vragen voor psychische bijstand in deze keuze. Wens je veel sterkte!

Ik had wel een grote kinderwens maar was meteen zwanger en daardoor ook een schok ervaren. Een zwangerschap is mega abstract. Pas toen mijn kindje er was voelde ik de moederband! Die was gelijk mega sterk en is echt het mooiste wat er is. Mijn tip zou echt zijn om eerst de eerste echo(s) af te wachten. Dan zie je je kindje en kun je bepalen of dit iets met je doet. Veel sterkte met de keuze 🥰

Wat ontzettend lastig. Ik kan niet meepraten over deze specifieke situatie maar herken het 'niet bij je gevoel kunnen' wel. Ook kan ik me goed voorstellen dat input van familie/vrienden dan niet altijd helpend is. Zou het wel helpen om met een professional te gaan praten? Bv de poh bij de huisarts? En ik weet niet waar je woont maar ik heb zelf in regio Utrecht goede ervaringen met het fiom. Dit was om een compleet andere reden maar volgens mij bieden ze ook support bij dit soort vragen en zijn ze echt goed getraind in jou helpen je gedachtes en gevoelens op een rijtje te krijgen, zonder sturend te zijn. Heel veel sterkte in elk geval en wat je ook kiest, als je uiteindelijk zelf de keuze maakt en daar achter kunt staan dan zijn beide keuzes ok.

Ik heb nooit een band gevoeld met m'n buik, ookal was ik in de wolken en was de zwangerschap gepland en gewenst. Dus als je op dat gevoel wacht, kan je in sommige gevallen lang wachten. Ik raav me alleen af waarom en of er niet (meer) maatregelen zijn genomen om de zwangerschap te voorkomen.

Ik sluit me hier bij aan denk ik. Dit lijkt me iets wat moeilijk is om in je eentje te gaan verwerken. Ik zou even bij de huisarts polsen of er plaatsen zijn waar je hiermee terecht kunt (die zijn er ongetwijfeld) en vaak kunnen die mensen jou daar de juiste vragen stellen zodat je zelf tot de juiste conclusies kunt komen. Het siert je dat je zo bedachtzaam bent voor je kindje en niet zomaar een keuze wil maken “omdat het zo hoort.” Succes, welke keuze je ook maakt! ♥️

Mijn vriend had dit heel erg. Hij was natuurlijk niet degene die zwanger was, maar hij heeft wel 2 jaar getwijfeld of hij wel een kindje wilde. Mijn kinderwens was en is heel sterk. Na die 2 heftige jaren (bijna uit elkaar, had zelf het gevoel dat ik moest kiezen tussen hem en mijn kinderwens), was ik na die uiteindelijke ja binnen 2 weken zwanger. Heel erg schrikken voor allebei, vooral voor hem. Hij kon niet blij zijn, wel heel bang. Met de eerste echo vond hij het ongelofelijk en ook wel heel mooi. Vanaf de 2e helft vd zwangerschap werd hij opnieuw heel bang. Dat en nog iets anders, heeft ervoor gezorgd dat ik geen leuke zwangerschap heb gehad. Jammer, maar op het geheel niet belangrijk. Want toen ons zoontje eenmaal geboren was, vond en vindt hij het geweldig! Onze zoon is ook echt een papa’s kindje en mijn vriend geniet van elke dag. Als een dag wat moeizaam is, tja, we staan er samen voor. Het praktische deel kom je wel aan uit en je gevoel kan dus nog komen. Maar het is jouw leven en jouw lichaam, jij bepaalt en dat hoef je niet persé vandaag al te doen. Praat met elkaar en met iemand, wie dan ook die je vertrouwt. Heel veel sterkte😘

Ik werd ingepland zwanger, 40+, nooit een kinderwens gehad. Na veel denken en praten en nog meer denken besloten het te houden, mijn partner wilde het wel heel graag en ik had eigenlijk geen reden om het niet te doen. Na de eerste echo vond ik weghalen geen optie meer. De zwangerschap vond ik hel. En ik had niet eens echt klachten. Maar gewoon het idee dat er iets in mijn lijf zat ofzo, dat ik beperkt werd in wat kon en mocht. Ik had weinig met de baby in mijn buik. Dat veranderde direct toen hij geboren werd. Op het moment dat ze hem op me legden kwam er een soort oergevoel vrij. Dit was mijn kind, het mooiste kind ever en ik was zijn moeder. Mijn zoon is inmiddels mijn leven 🥰 Ik kan het me niet meer voorstellen zonder hem. Soms is het pittig, ik mis regelmatig mijn vrijheid, het niet hoeven zorgen en het geen verantwoordelijkheid hebben. Maar op andere momenten is het prachtig. De liefde voor je kind is allesoverheersend. Mijn relatie heeft het dan weer niet gered. Dat maakt het wel pittiger. Ik kan me voorstellen dat als je met zijn tweeën bent en je goede afspraken maakt, je best nog veel van je vrijheden kunt behouden. Maar goed, dit is mijn verhaal. Als je denkt dit is het echt niet, ik wil geen kind, dan is dat ook geen schande. Voor het kind beter van niet dan. Maar staar je niet blind op dat je al een soort van enorme liefde moet voelen voor het vruchtje/babietje in je buik. Dat heeft niet elke moeder.

O ja, het is dat ik nu alleen ben en al wat ouder, maar anders had ik een 2e ook nog wel aangedurfd inmiddels. En dat voor iemand die absoluut noooooit kinderen wilde 🙈

Ongepland dus. Zo irritant dat je niks kunt wijzigen hier...

Ik heb jaren getwijfeld of ik wel een kindje wilde. Mijn vriend wilde al jaren maar ik bleef uitstellen en ben eerst nog een master gaan doen... Uiteindelijk er toch voor gegaan omdat ik mezelf te oud vond worden. Ik vond het heel erg verwarrend en eng toen ik een positieve test in handen had. Het werd een miskraam in de 7e week, en eigenlijk besefte ik toen pas hoe zeer ik al aan dit 'kindje' gehecht was. Daarna nooit meer getwijfeld en inmiddels 2 kids. Het leven is niet meer hetzelfde, er is minder spontaniteit en je staat altijd 'aan'. Maar het leven vind ik ook veel en veel mooier geworden, het geeft een heel ander zicht op de wereld. Succes met je keus, zoek iemand om mee te praten uit je naasten of een prof. En natuurlijk met je vriend. Sterkte! ♡

Mijn nicht raakte ongepland zwanger. De vader van het kindje wilde het absoluut niet. Zelf had ze geen kinderwens en zag het heel misschien ooit voor zich met bijv. een homostel met kinderwens. Na veel voelen en nadenken besloot ze het kindje te houden en het alleen te doen. Ze had een fijne zwangerschap maar twijfelde enorm aan de veranderingen die het moederschap met zich mee bracht. De eerste dagen heb ik trots de “vaderrol” op me mogen nemen. Het was zo ontzettend bijzonder hoe ik heb mogen zien hoe ze moeder is geworden. Wat ik wil zeggen.. de natuur regelt alles heel goed. Ook je brein zal zich aanpassen aan de nieuwe situatie wanneer je besluit het kindje te houden. De eerste weken van mijn zwangerschappen voelde ik het ook nog niet echt terwijl wij na 2,5 jaar uiteraard helemaal blij waren met de zwangerschap. Dit heb ik toen besproken en ook dit is “normaal”. Er kan immers nog vanalles mis gaan in de eerste maanden. Daarom hecht je je pas écht wat later in de zwangerschap. Meid je bent een verstandige vrouw. Volg je gevoel! Soms moeten dingen zo zijn en komen ze met een reden op het levenspad. Heel veel succes met het maken van deze moeilijke keuze💐. En weet dat beide keuzes goed zijn zolang jij er achter staat.

Lastig! Ik wil alleen wel zeggen dat ik het in het begin van mijn zwangerschap ook niet voelde. Ik was wel moe en soms niet lekker, maar ik had absoluut geen gevoel van 'contact met mijn baarmoeder' zoals jij ook zegt. Voor mij was het alleen wel de wens, dus ik heb dit dilemma niet gehad. Neem geen overhaaste beslissing en vraag hulp/psychische ondersteuning van je huisarts en praat goed met je partner... wens je alle wijsheid en geluk!

Ik heb exact het zelfde.. op papier klopt alles; fantastische vriend, vaste baan, koophuis met ruimte te over.. maar geen wens. Mijn vriend daarintegen heeft wel oprecht een wens. Hij stond wel achter wat ik ook maar zou beslissen. Na het even op me inlaten werken hebben we besloten het te laten komen zoals het komt want het alternatief beangstigde misschien wel meer. Ik heb het nog steeds heel moeilijk met het gevoel, de wens en het idee hoe het straks moet gaan. Ook als mensen me feliciteren voel ik me awkward. Maar het samen naar echo's gaan met mijn vriend vind ik heel fijn. Hoe spannend alles ook is, vind ik het heel fijn om het met mijn vriend mee te maken. Vandaag heb ik het aan mijn neefje van 6 verteld. Hij vond het even heel vreemd dat ik straks ook een mama ben inplaats van tante. Maar vroeg vlak daarna of hij mij dan soms ook mama mag noemen zodat ik kan oefenen om te reageren. En BAM daar was de eerste oprechte kriebel in mijn buik. Zo vreemd en zo onverwacht. Het blijft nog steeds onwerkelijk en moeilijk te bevatten, maar de eerste kriebel is een feit en dat doet me erg goed. Ook hebben we de spruit al zien bewegen, en ergens blijft dat wel in mijn achterhoofd spoken. Het begint al echt een mensje te worden dus ik focus me nog niet te veel op wat komt maar op alle dingetjes die ik wel heel leuk vind. Ik heb de luxe dat mijn omgeving voor ons klaar staat, dat maakt het wel veel makkelijker om er voor te gaan.

Ik heb ook nooit ‘de wens’ gehad, mijn partner wel. Veel gesprekken over gehad de afgelopen jaren maar altijd preventief geweest, zullen we maar zeggen. Toen was in toch ineens zwanger. Ik heb enorm geworsteld met de gedachte dat ik moeder zou worden, dingen die ik belangrijk vond niet langer op 1 konden staan. Ik voelde er niks bij. Ja, vooral paniek. Ik zei letterlijk tegen mijn vriend: nou houdt mijn leven op (ik ben nogal gericht op mijn carrière en net als jij op vrijheid om bijvoorbeeld te reizen). Maar ik kreeg de afgelopen maanden door dat je daar zélf echt helemaal bij bent. Ik heb een nieuwe baan aangenomen, we hebben nog een mooie reis gemaakt (en de volgende verre reis voor volgend jaar gepland, ja, mét baby) en ben me aan het voorbereiden op de komst van ons kindje. Ik moet zeggen dat, ondanks dat ik er af en toe nog een vervelend gevoel van heb, de blije en met name nieuwsgierige momenten het echt we aan het overnemen zijn. Zwanger zijn duurt niet voor niks 9 maand: de baby moet groeien maar er moet ook een moeder worden ‘geboren’. Dat geldt in elk geval wel voor mij. De band met mijn kindje is groter aan het worden, doordat hij letterlijk groeit: ik voel hem elke dag en dat tezamen met de echo’s hebben wel het nodige effect op mijn gevoel over het moederschap en ons kindje. Ik kan jou geen goed advies geven, want er is niet veel persoonlijk dan vader- of moederzijn, denk ik. Maar weet dat je niet alleen bent. Zoek desnoods een professional om eens mee te spreken, als je het gevoel hebt dat dat kan helpen. Heel veel sterkte met je keuze.

Ik wou ook nooit kinderen, nooit. Iedereen wist dat ook van mij. Ik vind het maar een K- wereld. Ik ben heel onregelmatig ongesteld en dacht nog ongesteld geweest te zijn. Kort maar prima dacht. Dit bleek achteraf innestelingsbloeding te zijn. Ik heb (ik overdrijf niet) wel 30 zwangerschapstesten gedaan. Kon het echt niet geloven. Tijdens de echo bleek ik al 12 weken zwanger te zijn. Armen beentjes alles zit er al aan. Ik wist op dat moment niet wat me overkwam. Onbeschrijfelijk, toen wist ik het pas zeker. Ik heb ook nooit gehad dat ik tegen mijn buik ging praten of zingen. Wel over wrijven bij bewegingen etc. Heb het zwanger zijn ook nooit gemist, wat veel moeder wel hebben. Die kleine van mij is nu 6 maanden en kan niet wachten om aan de tweede te beginnen.

Ik vond kinderen tot mijn 20e zeker een echte verschrikking. En kon niet begrijpen hoe dat leuk kon zijn. Toen ik 25 was kwamen we er achter dat ik zwanger was. Ik wilde het afbreken maar wegens geloofsovertuiging van mijn man en deels ook wel weer mee eens, besloten het te houden. Ik denk dat ik tot week 30 helemaal geen gevoel heb gehad bij de zwangerschap. Daarna kwam er wel iets nieuwsgierigheid naar het kleine frummeltje. Bij de geboorte voelde ik niets. Het was alsof het een oppaskindje was ofzo. Heel apart. Pas na 2 maand ging dit beter. Maar je groeit er vanzelf in. Toen ze 6 maanden was dacht ik ineens jeetje wat leuk en wat is ze lief enz. Nu wordt ze bijna 2 en zou het niet hebben willen missen

Lastige situatie! En toch goed dat je het uitspreekt! Ik kan totaal niet mee praten met jouw situatie.. maar wel lees ik ergens iets dat herkenbaar is. Ik wilde altijd wel graag kindjes, maar toen ik eenmaal zwanger was begon wel die giga twijfel (niet aan de situatie want die was wel goed met m’n vriend, financieel, etc). Wil ik dit wel? Waarom wil ik dit eigenlijk? Hoe dan, etc! Deels door de hormonen, deels omdat je naar iets toe gaat dat totaal onbekend is. Veel succes met je overweging!

Situatie is totaal niet hetzelfde als de jouwe want hier wel beide een kinderwens en ook bewust gaan proberen en meteen zwanger geworden. Ik heb me de eerste 8 weken daar ook niet fijn bij gevoeld en was ook totaal gedissocieerd van mijn lijf. Voelde geen blijdschap etc, eerder paniek haha. Heeft even geduurd maar inmiddels super blij en trots zwanger. Wil daarmee zeggen dat dat gevoel van de eerste weken niet perse ‘slecht’ hoeft te zijn. Ik wens jullie iig de kracht toe om de (voor jullie) juiste keuze te maken 🤍 you got this (ook al voelt dat mss even niet zo)