Zwanger na stilgeboorte - tips?

Heb je al rondgekeken in de vlindertuin hier op het forum? Daar zijn allemaal moeders die een kindje hebben verloren😔.

Dank je wel, ik ga kijken.

Ik heb geen tips, ook geen ervaring, maar ik wil je in ieder geval heel veel ❤ ❤️❤️❤️ geven, want jeetje, wat zal dat nu heftig zijn voor je...

Dank je wel, wat lief 💕

Wij zijn afgelopen september ons kindje verloren bij 20 weken zwangerschap, geen oorzaak. Nu ondertussen 17 weken zwanger en ik heb me er bij neergelegd dat er geen roze wolk komt. Als deze dan nog wel mag komen is het alleen maar een meevaller. Ik denk dat je je niet schuldig moet voelen als die roze wolk er niet komt, de angst die je hebt kan waarschijnlijk niemand van je wegnemen, hoe graag mensen dit ook zouden willen. Ik weet niet bij hoeveel weken jullie kindje overleden is, maar wij staan wel als prioriteit in het ziekenhuis. Als ik bel kan ik die zelfde dag nog een echo krijgen. Zelf nog niet gebeld, maar wel om de 1,5/2 weken een afspraak staan met echo, misschien kan dit voor jullie ook helpen. 😘

Accepteren dat je er minder en misschien zelfs niet van kan genieten is denk ik het beste. Het betekent niet dat je minder van je kind houd, in tegendeel. Je weet wat het is om een kind te verliezen en leeft elke dag bewust en onbewust met die zorg Ik heb echt een paar momenten gehad dat ik heb genoten ik weet ze ook allemaal nog. Achteraf denk ik dat ik de zwangerschap gewoon heb uitgezeten en pas nu echt kan genieten omdat ik weet dat het goed zit. Het accepteren dat ik er niet van kon genieten heeft mij heel veel rust gegeven.

Het is al genoemd maar ik geloof ook in acceptatie. Acceptatie dat we niet alles in de hand hebben. Eind 2021 is onze zoon met 37 weken stil geboren.. Inmiddels ben ik ruim 28 weken zwanger en hoewel het lichamelijk prima gaat, is het mentaal wel echt een ander verhaal. Elke dag vraag ik me af ‘of het goed gaat daarbinnen’. Maar ik onthoud ook wat de gynaecoloog heeft gezegd, er is geen reden te denken (in ons geval) dat het nog eens zal gebeuren. (Hellp syndroom, vrij plotseling en meteen fataal) Ook wij worden heel goed in de gaten gehouden en dat is alles wat we kunnen doen. Er kunnen zoveel dingen misgaan en tegelijkertijd gaat het in de meeste gevallen goed. De angst hoort wellicht ook bij de ‘verwerking’ of ‘het proces’ hoe je het ook wilt noemen. Je huidige zwangerschap brengt je natuurlijk terug naar je vorige zwangerschap. Accepteer wat je voelt, sta het toe en probeer jezelf moed in te praten ‘op dit moment is hè goed’. Ik weet niet of het je eerste kindje was die stil is geboren, maar dat lijkt me nog heftiger. In mijn geval heb ik ook al kinderen waarbij het niet zo vreselijk mis ging en heb ik dus ook betere/goede ervaringen. En ondanks de pijn, de vrees en het verdriet kunnen wij hier ook genieten van de bewegingen in mijn buik en de echo’s als ‘alles er goed uitziet’ natuurlijk. En heel gek, na een aantal maanden wat gaan shoppen (wat totaal niet nodig was omdat alles er al was) maakte het een soort van realistischer. Alsof ik mezelf toestond er vertrouwen in te hebben dat deze baby straks wel op mag groeien in ons gezin. Ik hoop voor jou (jullie) dat deze zwangerschap voorspoedig zal verlopen en wens je veel sterkte🍀

Ik hoorde laatst de zin ‘a uterus has no memory’. Hoewel ik hier zelf geen ervaring mee heb vond ik de zin wel heel mooi. Nog gecondoleerd met het verlies van je kindje en ik hoop dat je roze wolk nog gaat komen, of anders dubbel komt als je je kindje in je armen kan sluiten 🤍

Hoi lieve mama, Gefeliciteerd met je zwangerschap. Helaas is het soms heel erg moeilijk om je er bij neer te leggen. Wat mij heeft geholpen (mijn zoontje is 7 dagen na een vroeggeboorte bij 26 weken overleden) is om veel te schrijven en om dingen te doen die ik fijn vond. Zo ben ik mij al snel gaan focussen op het baby kamertje, ookal was mijn vertrouwen er ook nog niet echt.. Hiermee wilde ik niet aan dat gevoel toegeven dat het misschien nog fout zou gaan. Zo heb ik tijdens het schilderen van de babymeubels podcasts geluisterd zoals Mama'en de postcast en Podnataal waar ook veel verhalen in zaten verwerkt van mama's die zoiets hadden meegemaakt. Ik ben ook veel tegen mijn buik gaan praten om uit te leggen aan mijn nieuwe kindje waarom ik mij zo voelde en dat dit niks met haar te maken had. Dat deze angst er was omdat haar grote broer zo vroeg bij ons is overleden en dit mij zo verdrietig had gemaakt, maar dat ik diep van binnen ontzettend blij en dankbaar was voor haar leven en komst. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat mijn kindje het beter zou begrijpen en ze de angst en soms zelfs het gevoel van "wil ik dit wel?" niet zou voelen als dat zij ongewenst was. Verder ben ik veel gaan opschrijven, mijn angsten, ervaringen, de dingen die ik tegen mijn kindje wilde zetten. Door het op papier te schrijven, wordt het soms rustiger in je hoofd. Weet in ieder geval dat het niet gek is dat je je zo voelt. Dat je je niet schuldig hoeft te voelen en dat er ook hulp is als je zou willen, of met iemand wilt praten. Zo heb ik tijdens de zwangerschap een psycholoog in het Sophia kinderziekenhuis (waar ik bij de gynaecoloog liep), die met allemaal ouders werkt die met verlies, een vroeggeboorte of risicozwangerschap te maken hadden. Zo heb je ook online psychologen en praktijken waar je heen zou kunnen om te praten. Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe, want het is gewoon niet makkelijk en pas als je je kindje straks vast hebt en alles is goed gegaan zal dat vertrouwen echt komen en kom je hopelijk wél op die roze wolk. Heel veel liefs.

Mijn zoontje is na de geboorte overleden, maar de tweede zwangerschap heb ik ook als veel heftiger ervaren. Ik had goede afspraken met de verloskundige en kon regelmatig langskomen voor extra echo’s. Ook keek ze zodra het kon al extra of alles goed ging (hartje, hersenen, organen). Alles wat op die termijn te zien is ging ze langs. Dit gaf mij veel rust. Ook kon ik dag en nacht bellen als ik ineens in de stress schoot, ze konden me altijd gerust stellen

Bedankt allemaal voor jullie ontzettend lieve en behulpzame reacties. Wat verdrietig dat een aantal van jullie dit ook hebben meegemaakt 😔 ik denk inderdaad niet dat ik een roze wolk moet verwachten maar hoop toch dat er momenten zullen zijn dat ik er wel van geniet. Uiteindelijk denk ik dat ik pas echt gerustgesteld ben als ik een gezond kindje in mijn armen heb. En schrijven is ook een goede tip! Ivm de vorige zwangerschap ben ik nu 'medisch' en is dus in principe alles in het ziekenhuis, maar ik wil graag en combi met de verloskundige waar ik eerder ook was omdat ik het ziekenhuis nu erg beladen vind ivm mijn vorige zwangerschap (in het ziekenhuis hebben ze goed gehandeld en waren ze heel lief en goed voor me hoor, maar je hebt toch bepaalde associaties met die plek). Ik hoop dat dat ook kan en ik zal dan idd ook goede afspraken maken over wanneer ik kan bellen etc. Nogmaals heel erg bedankt allemaal 💕

Misschien nog een tip. Denk ook op een gegeven moment (rond einde zwangerschap?) Na over wat na de geboorte. Ik kwam er na de geboorte achter dat ik dus echt geen idee had van hoe en wat met een baby omdat ik daar dus onbewust nooit mee bezig bent geweest. Wist echt heel weinig en dacht zelf wel dat leer ik wel van de kraamhulp. Babykamer en alles hadden we wel zo is het niet. Maar ik realiseerde me later dat ik echt niet bezig ben geweest met praktische zaken als het kindje er is. En ja, als je kindje er eindelijk is en je leert hem kennen wordt het magisch! De mooie momenten die je tijdens de zwangerschap hebt gemist haal je dan maximaal in.

Lieve Ts, van harte gefeliciteerd! Maar wat een grote zorg ook. Als je net afscheid hebt genomen van je eerste kindje denk je dat opnieuw zwanger zijn vast weer een hoop geluk zal brengen. Maar die roze wolk, die is er net wat je schrijft, echt maar af en toe. Met de weken die gaan vorderen komt het vaker, maar zorgeloos, nee dat zal niet meer gaan is mijn ervaring. Ook onze zoon is stilgeboren bij 38 weken. En 3 jaar later was ik weer zwanger. Vanaf de test tot na zn geboorte en eigenlijk ook nog wel 4 maanden daarna ben ik doodongerust geweest. Ik vond het fantastisch weer zwanger te zijn maar de angst was gigantisch. En eenmaal na de geboorte hoopte ik enorm op die roze wolk. Maar achteraf heb ik 4 maanden mn gevoel in hold gezet omdat ik zo bang was van hem te houden en dan weer te verliezen aan bijv wiegendood. Daardoor durfde ik niet te houden van. Maar dat is volledig goed gekomen. En hoewel hij nu bijna 2 is en ik nog wekelijks wel een keer angst heb dat hem iets overkomt, is het houden van, intens. Een verlate roze wolk zeg maar. Wij zijn inderdaad ook voor shared care gegaan. Vk voor meer de mentale begeleiding en het gevoel te hebben normale ouders in verwachting te zijn. En de gyn voor vele controles en geruststelling dat het echt goed ging. Ik kan dit je echt aanraden. Misschien doet je vorige vk het niet maar een ander wel. Maar het is het uitzoeken echt waard. Daarnaast is misschien gaande weg je zwangerschap het goed om een (medisch) psycholoog van het ziekenhuis te betrekken. Dat is natuurlijk persoonlijk of die behoefte er is hoor. Maar ons hielp het vooral om zo nu en dan samen even begeleid onze angsten en zorgen te bespreken. Wij beschermden elkaar tegen onze eigen emoties. Om de ander niet nog meer zorgen of verdriet te geven. Onder begeleiding van de psycholoog konden we dat beter. En dat zorgde ervoor dat we ook echt samen deze zwangerschap deden. Misschien is het iets voor jou/jullie als je veel angsten merkt deze zwangerschap. Ik las dat je ook wel wat kan met schrijven. Mij hielp dit inderdaad ook heel goed. Echt even op papier mn gedachten teruglezen, gaf me letterlijk meer lucht. Misschien ben je ook bekend met Lieve Engeltjes? Op dit online lotgenoten forum kun je doormiddel van groepen ( moeders) online met anderen schrijven die ook jou gemis herkennen. Hier is ook een groep van moeders die opnieuw zwanger zijn na verlies. Ik ben daar forumleider op een andere groep maar heb zelf ook de zwangeren groep meegeschreven. Mij gaf het echt een gevoel dat er in die 9 maanden alleen daar de plek was waar mn angsten, zorgen of gedachten oprecht herkent werden. Het heeft mij zeker de nodige steun gebracht. Maar het is uiteraard weer persoonlijk of dit bij je past. Ik wil je een hele bijzondere, mooie en geruste zwangerschap wensen! Ik hoop oprecht dat je ergens in deze maanden een periode zal ervaren waarin je, na meer echos en geruststelling dat je kindje het goed doet, jij ook roze wolk momentjes zal ervaren. Alles stap voor stap, alles op jou tempo en met dat ene doel voor ogen, dat jullie straks de trotse ouders zijn van jullie Regenboog! Zet m op!🍀

Dank je wel voor je lieve en uitgebreide reactie. Wat verdrietig van je eerste zoon 💫 ik ga eens naar lieve engeltjes kijken. En shared care ben ik inderdaad zeker voorstander van! En ik heb ivm de eerdere gebeurtenissen ook contact met een medisch psycholoog dus dat is wel fijn. Nogmaals bedankt!!

Dank je wel, goede tip! 💕 Ik snap wat je bedoelt, dan wordt het misschien wat echter of zo. Maar ja, ik kan eigenlijk niet wachten tot we ons kindje in onze armen hebben 🥰

Heel herkenbaar. Ik ben in december bevallen van onze regenboog nadat haar zus in april 2021 met 22 weken is g geboren en overleden. Wij gingen beiden van ontzettend stress tot ongeveer de 20 weken echo. Met onze eerste dochter hoorden we rond die tijd namelijk dat het niet goed zat. Daarna hebben we denk ik een week of zes kunnen genieten (met altijd een stemmetje met stress hoor 😅) en hebben toen ook echt heel veel dingen voor de babykamer gedaan. Met het idee van: nu durven we het aan en hebben we er zin in, geen idee hoe ik mij morgen voel. Helaas kwam de stress na een tijdje weer volop terug. Hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe meer stress. Zo bang dat het aan het einde toch nog mis zou gaan. We hebben daarom gekozen voor een inleiding met 38.5 week. Ik kon niet meer, stond helemaal stijf van de stress. Gelukkig gaat het echt super goed met onze dochter! Mijn tips: geef toe aan je stress, leer accepteren dat een zwangerschap gewoon echt niet zo leuk is na wat je hebt meegemaakt en geniet van de dagen waarop je wat rust hebt. Luister naar je gevoel. Huil er om en praat erover. Wij hebben wel bewust voor bijvoorbeeld een zwangerschapscursus gekozen om toch te forceren er op het eind ook op een positieve manier mee bezig te zijn. Dit vonden we beiden erg prettig.