Zwanger zijn, niet leuk?

Jep, hier ook! Ik vond het hele zwanger zijn helemaal niet leuk en wilde het liefst tegen iedereen die zei 'geniet van je zwangerschap' schreeuwen dat het stom was 😅😆 Het eerste trimester verloor ik steeds wat bloed, was ik continu misselijk, onzeker en mezelf niet. Pas vanaf week 20-22 voelde ik me weer wat beter en had ik de energie wat leuke dingen te doen en trots te zijn op m'n buik. Of eigenlijk vooral op wat er in m'n buik groeide want met die hele buik heb ik weinig gehad. Zodra ik die kleine man ging voelen, werd ik er wel steeds aan herinnerd waarom ik het allemaal volhield, dus dat scheelde voor mij wel echt... De laatste weken vond ik zeker geen feestje meer, maar werd ik wel steeds nieuwsgieriger. Inmiddels is de kleine man zes weken en heb ik m'n buik echt nog geen seconde gemist. Het getrappel overigens ook niet... Lang verhaal kort: verliefd ben ik zeker niet of nauwelijks geweest tijdens m'n zwangerschap, hooguit op het idee dat er na die negen maanden een kindje van mij op de wereld zou staan. Wie weet, ga je je inderdaad nog anders voelen als je die kleine gaat voelen, maar hoe dan ook: zeker niet raar en voel je niet schuldig (mocht je dat doen 😉)!

Ja hier net zo! Heel erg gezegend voel ik me dat ik nu weer zwanger heb mogen worden en dat ik het nog ben. Maar zo leuk vond/vind ik het niet zo 🙈. Eerste 4 maanden waren echt zwaar ( was erg lusteloos, hele dagen misselijk, duizelig en zo moe dat ik niet meer kon autorijden, nog steeds niet overigens. ) Nu ik me deze weken wat beter voel gaat het ook beter. En sinds twee weken voel ik haar ook! maar ik hoop echt dat ik ook nog meer dat “roze” wolk gevoel ga ervaren 😬

Herkenbaar hoor. Ik vind zwanger zijn vooral ongemakkelijk en saai 🤪

3 keer zwanger geweest en het werd met de zwangerschap erger! Ik vond de verandering van mijn lichaam vreselijk, laatste zwangerschap heb ik zoveel mogelijk tijd op de bank door gebracht, lachtte niet meer en voelde mij verschrikkelijk. Zelfs de bewegingen van de baby deden mij niet zoveel. Nu 3 weken geleden bevallen en voel me weer als mijzelf, kan weer lachen, gek doen met mijn kinderen, alles eten en drinken wat ik wil en ik begin weer aan m'n normale lichaam te wennen! Heerlijk. 😁 Voel je vooral niet raar of gek, de een heeft er meer mee dan een ander. 😊 De liefde voor je baby is er niet minder om!

Ik heb er niks mee. Eerste maanden HG en depressie , daarna zakte beide wat af. Laatste maanden komt het weer meer terug. Wordt ook gek van al het getrap en gedraai. Wat in het begin misschien nog wel bijzonder is, houdt het mij nu vooral wakker en pijnlijk. Voor de rest heb ik wat dingetjes, maar al had ik niks gehad dan had ik ook niks met zwanger zijn. Kan me ook niet voorstellen dat ik het ga missen. Ja waarschijnlijk de dingen op je eigen tijd doen, omdat er nog geen baby is die bepaalt. Hoop ik van harte dat als ie er is, het gevoel helemaal omslaat. En dat na een traject van 10+ jaar. Van mij mag die hele zwangerschap overgeslagen worden. Al zijn die maanden wel goed voor je besef dat er een kleine komt en ook ik heb echt wel dagen gehad dat ik trots ben en me goed voel en er naar uitkijk ! Maar t zwanger zijn, nee niks mee

Ja hoor! Hier ook! Vond er geen bal aan en voelde me gewoon een dikke zeug. Toen ook nog over gehad met de verloskundige. Ze zei (en dat ben ik later óók in gaan zien) dat dit gevoel echt helemaal oké was. Zwanger zijn was ook niet je doen hè. Je kindje is waar je het voor doet. Ik was na de geboorte niet van mn roze wolk af te slaan. Maanden verliefd gevoeld. (En ook dit is oke als je dat niet hebt) Het komt wel goed! Let gewoon een beetje op jezelf, zodat je er niet te ver in meegesleurd wordt. :) Nog een goede zwangerschap gewenst!

Heb ook mijn zwangerschap al een aantal keer gezegd dat zwanger zijn niet mijn ding is! Het gaat mij echt om het resultaat! T/m week 18 was ik super misselijk, en was ik 9 kg afgevallen. Sws is minn eetlust de hele zwangerschap al super slecht. En de laatste weken nu zijn alleen maar erger, omdat ik nu ook nog zwangerschapsdiabetes heb en met een dieet mijn suikerwaardes laag moet houden. Vind het nu ook echt heel zwaar. Zeg ook voor de grap tegen mijn man of hij de volgende zwangerschap niet kan doen. Ik kijk nu wel heel erg uit naar de baby, krijg woensdag een inleiddatum. Dus ik kan dan echt gaan aftellen! Ik vind het meer gek dat er echt mensen zijn die door gewoon zwanger zijn al zo op een roze wolk zitten. Voor mij zal het hopelijk straks zijn als de baby geboren is!

Heb er ook helemaal niks mee! In het eerste trimester was ik erg misselijk, dus toen snapte ik al helemaal niets van dat "genieten". In het tweede trimester voelde ik me best goed, maar genieten?! Nee, ik was blij dat ik veel nog gewoon kon, maar had ook moeite met mijn veranderende lichaam. Nu in het 3e trimester wordt het steeds zwaarder, dus nog steeds niet "genieten", maar nu is wel het aftellen begonnen dus dat scheelt 😉 Ik kan me ook niet voorstellen dat je het leuk vindt om zwanger te zijn, maar ieder haar ding. Zoals hierboven ook gezegd vind ik wel een goede: zwanger zijn is tenslotte niet het doel 😊

Ik moest echt voorbij de 20 weken. Toen wist ik zeker dat het goed ging met hem. Ik voelde hem meer en misselijkheid stopte. Dus toen begon het bij mij. Maar toen kwam de eerste lockdown in maart en ik was toen 32 weken zwanger. Dat voelde zo alleen!

Herkenbaar hoor. Na 2,5 jaar eindelijk zwanger. Toen tot 17,5 week zwaar ziek geweest. Van 20 tot week 30 ging top. Nu ben ik er helemaal klaar mee 🙈. Last van maagzuur, bloeddruk is te hoog, ik kan geen stukken meer lopen want dat doet zeer, slaap slecht etc. Ben zo blij als de kleine er straks is 🥰

Wij hebben ook lang moeten wachten op een zwangerschap, en mijn vrouw vindt er nieys aan 🤣 wel dat er een baby komt uiteraard, maar het zwanger zijn zelf niet. Is wel veranderd nu de baby veel en voelbaar beweegt, dat maakt het wel gezellig zegt ze (sinds 24wkn ongeveer), hoewel ze dat bewegen in het begin ook een heel gek idee vond. Ik heb haar het boek 'feliciteer hem maar, want ik vind er tot nu toe geen reet aan' gegeven, geschreven door een cabaretiere. Daar kunnen we nu lekker hard om lachen, je bent dua zeker niet de enige!

Oh wat ben ik blij om dit allemaal te lezen. Je begint dan toch een beetje aan jezelf te twijfelen😂 Gelukkig ben ik niet alleen😜

Ik snap niet dat mensen kunnen zeggen ik kan altijd wel zwanger zijn🙈 zwanger zijn is ook niet leuk. Ik heb al voorgesteld dat ik honden zwangerschappen wil van 9 weken en dan alles helemaal klaar volgroeide baby maar helaas😝 dit is me 3enzwangerschap en vind er nog steeds niks aan🙈

Ik ben totaal niet geschikt om zwanger te zijn. Negen maanden lang mezelf niet, last hebben van van alles en nog wat en daarbovenop iedereen die roept "geniet van deze mooie periode" In een woord verschrikkelijk! Tuurlijk een zwangerschap heeft zulke mooie momenten om te koesteren, maar die roze wolk was er bij mij echt niet. Maar datzelfde vindt ik van de kraamperiode. Ook daarvan roept iedereen "geniet" ja zeker ik geniet van het kleintje in mn armen, maar jeetje het is ook hard werken en hormonen die alle kanten op vliegen. Mijn man kan niet wachten tot ik ontzwangerd ben en weer mezelf ben.

Ik ben nu 20 weken en vind het ook helemaal niet leuk. Tot nu toe alleen maar hondsberoerd en ziek geweest, heel veel overgeven, heel moe en veel hoofdpijn. Nu ik een buikje begin te krijgen en ik ook af en toe wat schopjes voel is het wel iets leuker, maar ben tot nu toe geen fan van zwanger zijn hoor..

Ik heb niet eens kwaaltjes, maar ik vind dat idee van een roze wolk zo overdreven. Hoezo moet ik het leuk vinden, het is gewoon een biologisch proces om een kind te krijgen? Ik vind het óók heel bijzonder en speciaal en magisch hoor, die zwangerschap! Maar ik heb absoluut niet zo’n pregnancy glow of dat ik de hele dag zit te genieten van dat enorme lichaam, hahaha.

Eigenlijk pas toen ik het derde trimester inging voelde ik me iets beter en kon ik ook wat meer genieten (ondanks dat ik lichamelijk minder kon doen, had ik wel meer energie). Toen begon ik het wel leuker te vinden, en toen patsboem levensgevaar en ziekenhuis. Nu ben ik thuis met bedrust, voel ik de kleine goed en heb ik een foto van zijn hoofdje van de laatste echo. Nu is het dubbel, én ik vind het heel leuk als ik de baby voel, tegelijkertijd moet ik bedrust houden en mijn kwaaltjes in de gaten houden. Ik ben er verdrietig over hoe mijn zwangerschap verloopt, maar als ik de kleine voel bewegen of kijk naar zijn gezichtje op de echo dan ben ik wel weer blij. Ik en mijn partner nemen elke dag ook echt een moment om de kleine te voelen, er tegen te praten en te kijken naar mijn groeiende buik: de leuke dingen doen en daarvan genieten. Maar al met al + al de kwaaltjes die langer bleven + dat mijn zwangerschap medisch werd, heb ik nu al besloten dat ik er volgend jaar mentaal van wil bijkomen. Ik zou het prima vinden als we een nepbaarmoeder uitvinden voor 9 maanden of een bevruchte eicel bij mijn manmens in kunnen brengen.

Ik ben inmiddels 39 weken en voel me ook niet echt zwanger hoor. Heel de zwangerschap nergens last van gehad behalve dat je buik dikker wordt. Nu een week of 3 slecht slapen 😴! Maar echt een roze wolk? Die mis ik ook!

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld, ook heel erg blij dat ik een dochter krijg en ze is meer dan welkom. Maar wat mij betreft zou ik de tijd vooruit spoelen en dat ze er gewoon al is. Ik heb dit ook met m'n verloskundige besproken en ze zei dat heel veel vrouwen nooit die 'roze wolk' ervaren... Denk dat het gewoon net zoals poepen tijdens de bevalling heel normaal is maar taboe omdat we er niet over durven te praten

Ik vind het zwanger zijn op zich prima, heb nul klachten. Maar ik vind het niet actief leuk. Kan me ook nog helemaal niks voorstellen bij de overweldigende liefde voor een baby. Daar maak ik me zorgen om. Daardoor vind ik het zwanger zijn minder leuk omdat ik steeds denk: klopt dit wel? Gaat het nog wel komen? Krijg ik die stoffen wel? Als ik mezelf dan vergelijk met andere zwangeren die al helemaal in de wolken zijn en dolverliefd (of bezorgd) over hun kleine spruit.. Dat heb ik gewoon niet.