Zwangerschap en spijtgevoelens

Ik ken het! Het is heel beangstigend, ik heb het niet elke dag maar hoop echt dat het straks weggaat na de eerste echo. Voel me helemaal niet mezelf... ik wilde dit zo graag en nu voelt het als iets wat mij zo onzeker maakt en ik denk dat ik daarom soms twijfel, ik probeer echt tegen mezelf te zeggen dat ik dit zo graag wilde en al zo lang dat mijn gevoel en mijn hormonen en onzekerheid me gek maken

Ik heb het ook (gehad). Voelde mij vanaf begin van de zwangerschap niet mijzelf + daarnaast extreme vermoeidheid en veel privé dingen eromheen. Heel veel huilen, heel vaak spijt van de zwangerschap en er helemaal klaar mee zijn. Ik heb mij ruim een maand geleden uiteindelijk ziek gemeld en heb toen echt even mijn rust gepakt. Sinds deze week gaat het weer een heel stuk beter. Ik zou je als advies willen geven om er zo veel mogelijk over te praten met je omgeving! En vergeet niet dat zo'n zwangerschap ontzettend veel met je doet. Je hormonen gaan op de hobbel en je krijgt ineens een compleet ander leven, ook al zit ie nog in de buik. Al die veranderingen kunnen ook best beangstigend zijn. Voel je daarom ook vooral niet schuldig!

Ik herken dat ook wel. Toen ik er net achter kwam sprong ik een gat in de lucht. Maar snel daarna, de eerste weken het ergst, beetje de gedachte van wat doe ik mezelf en m'n lichaam aan, en waar ga ik aan beginnen, straks een baby, is dat wel leuk. De vraag, waarom wilde ik dit ook alweer...? Gelukkig ook momenten dat ik het weer helemaal ok vind en blij ben. Na de eerste echo is dit wel iets minder geworden. En ik ga er maar even vanuit dat na de 12-16 weken het helemaal weg trekt. Ik heb het gevoel dat het echt de hormonen zijn die het veroorzaken, en de klachten die bij die hormonen horen, en die trekken dan (deels) weg :)

Ik ken dat, mijn ex wilde heel graag kinderen en liet me grotendeels in de steek, ik verloor mijn baan en alles eromheen was eigenlijk gewoonweg kut. Ik vond het dan ook een tijd heel moeilijk om het negatieve naar iets positiefs te draaien, gelukkig is dat inmiddels al een tijd gelukt. Geef het even de tijd, gaat echt goedkomen!

Dat had ik ook. Ik voelde me zo naar in het begin. Een fysiek en emotioneel wrak. Ik reageer heel heftig op hormonen en daar verandert nog al wat in,juist in het begin. Ik denk dat ik mij na 12 weken weer mezelf begon te voelen. Nu 28 weken zwanger en helemaal happy. Mijn advies, praat er over met mensen in je (naaste) omgeving. Schaam je niet voor je gedachten en voel je ook vooral niet schuldig over je gedachten. De blijdschap en vreugde komt weer. En als je er zelf niet uitkomt, vraag hulp aan je huisarts. Dit alles is niks geks en vreemd en de huisarts kan je helpen om bij de juiste mensen terecht te komen. Sterkte en je bent niet alleen.

Herkenbaar. Ik voelde me in het begin ook helemaal niet blij. Ik snapte er niets van. Het was dan ook niet helemaal gepland maar wel enorm gewenst! Na het regelen van een verloskundige en invullen van de intake vragenlijst, drong het wel wat tot me door. Maar ben bang dat ik toch echt moet wachten tot de eerste echo tot het echt 'echt' wordt zegmaar..

Ik vind het zelf heel gek dat ik het de vorige keer voor mijn mk twee maand geleden helemaal geen last van had, ik voelde me heel sterk van dit doen we even. Had er zoveel zin in. Nu zie ik alleen maar beren op de weg en als ik deze app open of maar iets over baby’s zit mijn hart in mijn keel. Alsof ik constant zenuwachtig ben en stress heb.... gelukkig zijn we niet alleen in ons gevoel

Heb dat ook wel hoor, terwijl ik echt al heel lang een sterke kinderwens heb. Nu denk vooral bang voor alle moeilijkheden die ik verwacht met ex van mijn partner , dat ze de kinderen niet bij ons wil laten komen en onze krappe huisvesting (zijn volop bezig voor wat anders maar ja)

Wat ouder topic, maar ik ervaar dit nu ook heel erg. Ben ook nog eens zo misselijk en kan alleen maar huilen. Vriendlief vindt het verschrikkelijk te horen dat ik soort van spijt heb. Dus zeg ik het maar niet meer... Morgen vertellen we het mijn schoonouders maar kan er totaal geen zin in krijgen want ben helemaal niet blij... Daar voel ik me dan ook weer enorm schuldig over. Ik hoop zelf echt dat dit beter wordt als ik straks wat minder vaak boven de wc hang en niet de hele dag misselijk ben, maar het maakt me wel bang...

Het kan goed bij de eerste periode van je zwangerschap horen, ik had er bij deze zwangerschap ook erg last van. Denk dat ik zelfs een lichte depressie heb gehad want ik zag alles somber in. Mogelijk is het niet echt spijt wat je nu voelt, maar 1001 andere gevoelens. Angst, twijfel, onzekerheid? Bij mij ging het langzaamaan beter en nu voel ik me mentaal en fysiek weer heel goed. Ik wens dit ook voor jou en hopelijk kun je over een tijdje meer genieten van je zwangerschap en echt uitkijken naar je kindje 💕

Alsof ik mezelf hoor praten! Ik moest serieus even dubbelchecken of ik dit stukje niet getypt had een tijdje geleden. Precies ook mijn verhaal namelijk! M'n vorige zwangerschap dacht ik ook: "Dat doen we! Niet gepland, wel zó gewenst!" Helaas werd het een vroege miskraam. Nu: gepland zwanger, binnen no time raak en nu het er naar uitziet dat alles dit keer goed is, begin ik te panieken...En daar voel ik me dan weer zó schuldig over!

Ik heb dit ook… ik zit er aan te denken om het zelfs weg te laten halen. Ik ben nu 11 weken… ik voel me doodongelukkig, en nu maar hopen als je het laat zitten dat het over gaat over een tijdje! Hoe is het bij jou gegaan?

Je reageert niet op mij maar ik deel de ervaring wel. Wij wouden ontzettend graag zwanger worden, en ben nu dolblij dat dat zo snel gelukt is. Maar vooral het eerste trimester kreeg ik spijt. Heb zelfs informatief gelezen over een abortus etc (meerdere keren) Ben inmiddels 18 weken zwanger en sinds de 13 weken echo is dat gevoel helemaal weg (toen zag ik ook echt een klein baby’tje) Ik denk dat dit hele normale gevoelens kunnen zijn in het begin van je zwangerschap. Zegt niks over hoe graag je het kind wilt of van houdt

Ik hoor wel eens dat zwangerschaps depressie bestaat, niet dat je nu persee gelijk een depressie zou hebben maar dit hebben meerdere vrouwen. Ik heb zo'n gevoel ook wel eens gehad tijdens me zwangerschap, van hoe kan ik me liefde delen die ik nu voor me dochter heb, of misschien vond ik 1 kindje wel meer als genoeg maar ben toch zwanger. Soms had ik spijt van de zwangerschap, nu hij er eenmaal is is het een stuk beter geworden als ik ze samen zie. Ook einde van de zwangerschap voelde ik me een stuk beter! Zie het een beetje als kraamtranen maar dan in de zwangerschap

Oh ik zie nu pas dat dit 2 jaar terug is😅

Het zijn echt de hormonen, lees je in over wat je voelt want dit kan duiden op zwangerschaps depressie (wat ik in mijn ander bericht ook had getypt) Misschien kijken of je met iemand over je gevoelens kan praten? En geloof me het zal vanzelf beter worden, als je eenmaal de baby voelt is dat het beste gevoel ooit❤️

Herkenbaar. Ik had er vooral het eerste trimester veel last van - kwam achteraf gezien echt door de hormonen en verdween gelukkig weer vanzelf

Lieve Ver1991. Ik kan je niet zeggen wat het beste voor jou is, want ik ken je niet. Maar ik wil wel laten weten dat het bij mij goed gekomen is. Nadat de misselijkheid met 18 weken minder werd, ging het al beter. Al heb ik de zwangerschap nooit leuk gevonden en zie ik het nog steeds als noodzakelijk kwaad 😂 maar we hebben een geweldige dochter van 2 en ik houd zielsveel van haar. Met nog steeds de vreselijke gevoelens van de zwangerschap in m'n achterhoofd, zou ik het zelfs een tweede keer over willen doen als dat nodig is (als we besluiten dat er een tweede mag komen en het zwanger worden lukt). Die €&&@€@-hormonen zijn vreselijk en je ook nog ziek voelen bijv maakt de zwangerschap echt niet leuk. Bespreek het met je partner als die in beeld is en de verloskundige. Maar je bent dus niet de enige die hier last van had/heeft.

Wat fijn je reactie! Heel erg bedankt 🙏🏼

Ik heb gisteren een positieve uitslag van de nipt en nevenbevindingen gekregen. Alles is goed. Het is een opluchting maar tegelijkertijd een teleurstelling. Ik fantaseerde de laatste weken regelmatig over dat we een goede reden hadden om de zwangerschap af te breken en dat ik weer mezelf kon zijn. Geen verantwoordelijkheden, geen gedoe met mijn lichaam. Soms voelt het alsof er een parasiet in mij zit die mij ongelukkig en angstig maakt en mijn geluk komt inpikken. ik heb nog helemaal geen gevoel van roze wolk of gezelligheid of uberhaupt de magie die mij is beloofd van het wonder des leven. Ik ben het gelukkigst als ik even geen klachten heb en er niet aan hoef te denken dat ik zwanger ben. Voordat ik zwanger werd fantaseerde ik over een babykamer en kon ik niet wachten om die in te richten en het huis babyproof te maken en namen te bedenken enzo. Nu wordt ik misselijk van alles wat met babies te maken heeft. Ik wil op sommige dagen het liefst gewoon niet aan denken, zolang ik er niet aan herinnerd wordt is alles goed. Tegelijkertijd ben ik super blij als ik mensen vertel dat ik zwanger ben. Ik voel me dan helemaal warm worden van geluk. ik begin me ook langzaam wat beter te voelen. Ik heb het idee dat de hormoonexplosie mijn gevoel van ''alles is goed'' helemaal weg nam en in ruil daarvoor onzekerheid, opgeblazenheid en vlakheid terug gaf. Ik hoop dat het steeds leuker gaat worden. Ik weet dat het sommige mensen niet gegund is die blijschap voor of na de bevalling maar ik hoop heel erg dat het bij mij nog komt. Anders ben ik bang dat ik voor de komende jaren ga balen.