Mijn dochtertje van bijna 2 jaar is een gevoelig kindje. Ik zelf ook. Nu heeft ze terug een moeilijke fase (zie eerdere topic)
Ik heb hier als kind en nu nog zo mee geworsteld. En als ik nu kijk naar mijn dochtertje herken ik zo veel van mij in haar.
Ik heb vaak het gevoel dat ik haar gedrag moet verantwoorden.
Dat het niet oke is dat ze moeilijk speelt met vreemde kindjes
dat het niet oke is dat ze haar mama en papa hierbij nog zo veel nodig heeft.
Dat het niet oke is dat ze zo rap huilt als ze pijn heeft.
Dat het niet oke is dat ze bij elk klein dingetje heel erg begint te huilen.
Ik weet heel goed dat wij gevoelige mensen in de minderheid zijn en dat het oke is om zo te zijn. Maar toch de blikken en commentaren maken me soms zo onzeker! Ik ben ook erg bang wat haar nog allemaal te wachten staan.
Ik miste zelf veel herkenning in mijn jeugd. En het leven is zo ingericht op die grote groep die niet zo gevoelig is.
Nog mama's die zich hier in herkennen?