Hechting/opvoeden/grenzen stellen

Door er wat er ook gebeurt er altijd voor je kind te zijn. Je moet grenzen stellen en daar kan je kindje best boos om worden. Maar door rustig te blijven, goed afstemmen met je partner en constant te blijven ervaart je kindje veiligheid. Als je eigen basis houding betrokken, alert en verzorgend e.d. Is, dan ben je al goed bezig! Deze website legt t vind ik best goed uit. https://www.google.nl/amp/s/www.parnassiagroep.nl/uw-probleem/ontwikkelingsstoornis/hechtingsstoornis%3famp=1

Grappig dat je vraagt wat het verschil is terwijl het allemaal delen van 1 pakket zijn. Door een zeer autoritaire opvoeding ( zeer streng en met zeer weinig liefde) loop je een kans op een minder goede hechting. Maar wees niet bang om grenzen aan te geven en normen en waarden aan te leren. Juist door middel van grenzen creëer je ook een veilige omgeving waarin een kind kan ontdekken. Ook boos worden op een kind mag best wanneer deze over grenzen heen gaat (Zolang je niet enorm scheld, schreeuwt of fysiek wordt). Zolang je kind maar weet dat je niet minder van hem of haar houdt en dat hij of zij bij je terecht kan. Wees daarom voorspelbaar in je gedrag en leg uit waarom je boos bent of waarom iets niet mag. En spreek je je kind aan op lastig gedrag. Probeer dan te verwoorden dat je zijn of haar gedrag irritant vindt en niet het kind zelf (dus "mama vindt jouw gedrag nu irritant" en niet "mama vindt jou irritant"). Zolang er daarnaast gelachen, geknuffeld en gespeeld wordt is af en toe boos worden heel natuurlijk. Een kind dat opgroeit in een omgeving zonder grenzen en duidelijkheid loopt net zoveel risico op onveilige hechting als een kind dat zeer streng wordt opgevoed.

Hechting is puur dat je kindje zich veilig en vertrouwt voelt bij jou en hierdoor uiteindelijk leert om zelfstandig met anderen een vertrouwensrelatie aan te kunnen gaan. Dit realiseer je door adequaat en sensitief te reageren op bepaalde acties. Bijvoorbeeld valt je kind dan troost je het. Fysiek contact speelt hier ook een belangrijke rol. Knuffelen, bij je dragen, een kus geven. Non verbaal kan je natuurlijk ook reageren: lacht je kindje naar je dan lach je terug. Als je bovenstaande redelijk toepast dan heb je al een verdomd goeie basis. Door grenzen aan te geven gaat je kindje zich niet opeens onveilig hechten. Deze basis veeg je niet in een keer van tafel. Zoek eens tips op hoe je jullie kindje kunt begrenzen wat past bij de leeftijd.

Ik kan je het boek “mild ouderschap” aanraden!

Wat goed dat je deze vraag stelt. Hechten met je kindje doe je door er voor hem of haar te zijn, een veilige omgeving te bieden waar het kindje mag voelen wat hij of zij voelt. Grenzen stellen is nodig om te leren dat er ook een nee in het leven is. En ook voor jezelf. Ook jij hebt grenzen. Een heel simpel voorbeeld: wij hebben foam tegels. Ik wil niet dat onze dochter hier op kauwt, ik vind dat vies. Het is mijn grens dat ik het vies vind, als het alsnog doet gaat ze mijn grens over en daarom zeg ik nee. En later als je weer dat je boos wordt als je kind iets gaat doen kun je van tevoren nee zeggen zodat je niet boos hoeft te worden. Als ze puber zijn werkt het ook je kunt dan gaan aangeven dat jij er nog niet aan toe bent dat ze gaan feesten. Dat is jouw grens, het ligt niet aan het kind. Zo kun je ook je kind leren dat hij of zij zich aan hun eigen grenzen mogen houden. En dat het belangrijk is om dat te doen. Sorry voor het lange verhaal maar ik ga nog even door 😁. Want als je in het bovenstaande voorbeeld gaat zeggen je mag nog niet naar een feestje want dan wordt het te laat kun je eindeloos discussiëren wat laat is. Over je eigen grenzen kun je niet discussiëren want dat is hoe het voor jou voelt. Als je in het bovenstaande voorbeeld zegt: je mag nog niet naar een feestje want je bent nog niet verantwoordelijk genoeg ga je een oordeel hechten aan hoe je kind is. Dus door je eigen grens als uitgangspunt te nemen en te benoemen hoe jij erin staat voorkom je discussie en voorkom je dat je kind zich rot voelt. En waarden en normen leer je ook door hoe je met elkaar omgaat. Als je samen met je partner graag praat over andere mensen dan gaat je kind dat ook doen. Als je zelf scheld en vloekt dan gaat je kind dat ook doen. Maar als je de mensen in je omgeving respectvol behandeld, je kind open de wereld laat zien en voordoet hoe het ook kan gaat je kind dat overnemen. Als ze wat ouder worden kun je het hen ook uitleggen.

En na dit hele verhaal nog wat praktische dingen hoe wij het doen: Als Thirza, onze dochter, dingen doet die niet mogen zeggen we: Nee, ik wil niet dat je dat doet ik vind dat eng. Of gevaarlijk. Of vies. Of iets dergelijks. En dan pakken we haar op en zetten we haar ergens anders neer. Als Thirza gaat huilen omdat ze iets niet mag troosten we haar alsnog. Het is ook heel naar dat ze zich dan zo voelt. Nee = nee maar troosten mag altijd. En als het niet gaat zoals zij wil omdat wij iets anders willen leggen we het uit: ik wil dat je nu even blijft zitten zodat ik he haar kan doen. Ik begrijp dat je graag wilt spelen en dat het naar voor je is. Ik wil dit graag even afmaken zodat je daarna kunt spelen. Ik heb zelf gemerkt dat het belangrijk is om te begrijpen dat de dingen die ze doen niet altijd doen om je te pesten. Vroeger zei ik vaak: Thirza wil niet slapen. Inmiddels snap ik dat het niet is dat ze niet wil maar dat gaat lijfje soms nog niet er aan toe is. Dus is het nu geworden: het lukt Thirza niet om te slapen. En: ze wil niet eten is geworden: ze heeft genoeg. Het opvoeden is nu echt begonnen en ik vind het een hele kluif om het goed te doen. Heel veel succes gewenst!!! En deze manier van opvoeden bij je past is er ook een boek dat je kunt lezen. De titel is: het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen