Wij zijn na 2 jaar ten einde raad. We hebben twee meiden van 3 jaar en 9 maanden en eentje van net geen 2.
Sinds de komst vd jongste staat ons gezin op z’n kop. Elke dag en nacht is een helse strijd. De kleinste heeft 9 maanden lang 10 u per dag gehuild, maar veel minder is t inmiddels ook niet. Medisch allea uitgesloten. Ze huilt, dramt, en maakt zichzelf zo boos dat ze ervan flauwvalt en overgeeft. Als ze zich stoot, er even niet naar haar gekeken wordt, ze nee te horen krijgt, wij met elkaar willen praten, of met haar zusje iets doen, koken of opruimen. Owee. Dan gilt ze, doet ze alles wat niet mag, gaat ze gevaarlijke stunt uit halen of der grote zus plagen (haren trekken of andere dingen). Slapen is drama, overdag en savonds (geregeld van 00:00 tot 0600 wakker zonder een minuut slaap. We voelen ons zo gevangen in de situatie. De oudste komt inmiddels zo te kort aan aandacht dat ik er enorm veel verdriet van heb. Ik was net alleen met naar bed brengne en ben 2 uur met de jongste bezig terwijl de oudste ook in bed op een verhaaltje ligt te wachten. die is uiteindelijk alleen met boek op der buik in vol licht wachtend op mij in slaap gevallen. Die jongste maakt t zo bont je kan de kamer niet uit of ze gilt moord en brand, begint ervan te kokken en wordt oververhit hysterisch. Je moet erbij blijven tot ze slaapt.
Kdv en bij opa’s en oma’s ook zulke aanvallen en gedrag, maar in mindere mate. Opa en oma geven 💯 aandacht en op kdv is t toch altijd anders.
We zijn oververmoeid, tussen ons inmiddels ook niet gezellig meer, enorm schuldgevoel naar onze 1e en de jongste vinden we inmiddels steeds minder ‘leuk’ hoe erg dat ook is om te zeggen. Als ze keertje weg is komt er zuurstof en voelt t als vakantie. Dat is toch niet oké? Geen idee wienons kan helpen. Horen alleen maar t hoort erbij, gaat over, wordt makkelijker. Maar als t zo doorgaat klapt ons gezin