Is dit nog een normale woedeaanvel of driftbui?

We hebben hier een drukke week achter de rug. De jongste opgenomen in zkh en ikzelf werkte nachtdiensten. De oudste (bijna 2) is de laatste dagen door verschillende mensen opgevangen geweest, oma, opa, tante en mama en papa. Gisteren waren we terug thuis met onze jongste. Oma heeft de oudste naar huis gebracht, in de auto begon ze plots hevig te wenen. Toen ze ons zag werd dit enkel nog erger. Toen ze wat gekalmeerd was, is oma weggegaan. Maar na enkele minuten begon ze terug te huilen. Maar naar mijn gevoel erg extreem. Het was niet meer mogelijk om contact met haar te maken. Ze lag te draaien en te keren op de grond, echt huilen lukte ook niet meer. Het was een soort snikken en hyperventileren. (Het leek wel alsof ze bezeten was door iets ik kan het niet anders omschrijven) De hebben haar met 2 naar boven gedragen en op ons bed gelegd om er voor te zorgen dat ze zichzelf geen pijn kon doen. Na 15 min is ze eindelijk volledig tot rust gekomen. Daarna hebben we haar in bed gelegd en heeft ze 15min geslapen. Daarna stond ze op alsof er niets gebeurt was. Ze heeft dit al 2 keer eerder gehad. 1x toen ze wakker wordt op recovery na een operatie en een 2de keer om dat ik zei dat ze iets niet mocht doen na de "aanval" toen bleek ze ook koorts te hebben. Is dit nog een normale driftbui of woedeaanval? Ik vond het echt wel heftig, mijn wederhelft stond zelf op het punt om een ambulance te bellen.