Relatie

Gaat goed bij ons. Hier zware mentale klappen gehad door het overlijden van 1 van onze vrienden na 5 weken. 10 weken een vriendin zwaar kritiek in het ziekenhuis en nu net een auto ongeluk gehad. Heel veel praten helpt hier enorm💕

Nee het loopt niet zo soepel. Ik hou heel veel van mijn vriend, maar ik kan zijn opmerkingen soms echt niet hebben en hij snapt mij echt niet. Ik doe mijn best om Rosan in slaap te brengen, is hij beneden aan het roepen en doen in de badkamer want 'dat is gewoon gezellig met zijn oudste zoon'. Ik zeg dat het wat zachter moet, gaat hij een kast uit elkaar zetten en verschuiven. Dus ik loop chagrijnig naar hem toe: als ze nu weer gaat huilen los je het zelf maar op. Zijn reactie: 'jemig mag ik nu nooit meer wat doen ofzo'.

Overigens slaapt Rosan hartstikke diep, ze moet alleen even in die diepe slaap vallen. Als hij 5 minuten gewacht had was het allemaal prima geweest en dat weet hij.

Onze relatie is ook goed/sterk! We doen de opvoeding echt samen, dat sterkt mij. Wel hebben we wat pittige weken en zijn we vooral moe, waardoor het qua intimiteit wel eens achter blijft. Maar daar praten we over en proberen soms echt even tijd vrij te maken voor ons samen.

Je krijgt juist een hechtere band🥰 tuurlijk heb je soms meningsverschillen maar juist op deze momenten krijg je een betere band👍

Hier ook minder soepel. Ik ben ineens veel sensitiever en kan veel minder hebben. Hij vind dat hij hee veel doet terwijl ik vind dat ik heel veel onzichtbaar werk doe en dat de verhouding scheef is. Gesprekken daarover zijn vooralsnog wat moeizaam maar hee, we slaan ons er vast doorheen want als we t leuk hebben dan is het altijd heel fijn!

Loopt niet altijd soepel.. Merk dat we vaak anders over haar opvoeding denken waardoor er veel wrijving ontstaat. Ups and downs. Ik hou enorm veel van mijn vriend en hij van mij, maar wij werken eraan! :)

Haha super herkenbaar! Het is hier zeker geen oorlog in huis maar er zijn wel irritaties en de gesprekken daarover gaan niet altijd even soepel.. Maar inderdaad we komen er wel doorheen en de 'nieuwe' situatie is gewoon even wennen.

Hier staan we op de uiterste grens... zelfs het woord “uiteen gaan” in de mond gehad. Je kan nog zoveel van iemand houden, maar als iets niet werkt... Maar dit willen we natuurlijk eigenlijk allebei niet, dus we zijn heel hard aan het werk voor onze relatie! Ps: mijn vriend zit momenteel mentaal erg in de knoei en dit heeft een enorme weerslag op onze relatie en ons gezinnetje

Hier gaat het supergoed! Je leest en hoort van die verhalen dat je ineens ruzie gaat maken of dat het zwaar is of dat de relatie onder spanning komt te staan, maar daar hebben we gelukkig helemaal geen last van. We zijn nu 9,5 jaar samen en hebben pas 1x ruzie gehad zo'n 3 jaar terug, dus ik had ook eigenlijk niet verwacht dat het moeilijk zou worden. M'n man en ik lijken héél erg op elkaar, dus we denken over alles precies hetzelfde (twee saaierds zijn we). Ons hele leven draait nu om ons dochtertje en we vinden het allebei fantastisch. Ze is constant gezellig bij ons en we spenderen bijna evenveel tijd met haar (ik ietsjepietsje meer) 🥰 Er is sinds de positieve test geen sprake meer van seks. We zijn nooit echt van die seksuele wezens geweest, dus we hebben totaal niet het idee dat we iets missen. Voor de meesten misschien ondenkbaar, maar ik wil het toch even gezegd hebben, mochten er mensen zijn die zich hier onzeker over voelen. Wij vinden er niets raars aan en spenderen onze tijd liever op een andere manier met elkaar 😊

Met ons gaat het prima. Wij denken nog steeds over vrijwel alles hetzelfde en lijken ook best op elkaar. We voeden samen op en verdelen de ‘taken’. We voelen ons nog steeds partner, en niet enkel ouder. Dingen die dwarszitten worden uitgesproken, maar dat was ervoor ook al. Ik denk dat we op die 4,5 maand tijd misschien eens één fellere discussie hebben gehad, maar niks ongewoon. Het voelt nog steeds zoals ervoor, alleen is er nu een baby bij. :)

Hier in het begin wat veel discussies omdat we allebei zoekende waren. Maar we zijn blijven praten met elkaar en nu gaat het vanzelf. Als hij merkt dat ik erg moe ben dan neemt hij de babyfoon aan zijn kant en doet hij de nacht als hij wakker wordt. Hij moet binnenkort 2 weken weg voor zn werk, ik zie er nu al tegenop.

Veeeeeeeeel ruzies over het huishouden 😂 vanuit mijn kant 😂 maar verder prima

Hier gaat het opzich wel goed. Manlief zit alleen niet lekker in zijn vel, ik blijf zeggen tegen een depressie aan. Hij begint de dagen goed maar als vooral de oudste even wat doet wordt hij snel boos. Want niet altijd nodig is, daarnaast kan ik het huilen van de kleine gewoon niet echt aan dus ik vind het moeilijk om tijd voor mezelf te nemen om het hem uit handen te houden. Wel is hij op het moment meer met de kleine bezig dan in het begin. Waar ik wel een beetje moe van wordt zijn opmerkingen als dat ik alleen maar op de bank zou zitten en of ik niet even wat in het huishouden had kunnen doen, tja kleine man heeft nu even veel aandacht nodig, dochter net 2e week voor de basisschool dus alles is nieuw en wennen. Daarnaast slaapt de kleine s nachts op dit moment slecht en ben ik gewoon moe. We proberen te blijven praten maar lukt niet altijd. Al zit ik nog lang niet bij het punt van uit elkaar gaan ofzo hoor ... ik denk dat we er wel weer uit gaan komen maar heeft even tijd nodig, vooral zijn mentale gestel.

Heel herkenbaar! Bij mijn man is de geboorte van de eerste de druppel geweest die de emmer deed overlopen en heeft hij een depressie gekregen. Hiervoor heeft hij al ruim 1,5 jaar therapie. Hij kan er heel slecht tegen als de baby ontroostbaar is of niet wil slapen. Hij wordt dan heel boos. Niet tegen de baby, maar uit dit naar mij of moet even een blokje om. Hij heeft ook veel minder geduld naar onze peuter die daar op reageert door niet altijd mee te werken. Op een slechte dag ben ik dan bezig met brandjes blussen in de vorm van een baby troosten die overstuur is en bliksemafleider zijn voor onze peuter. Ik weet waar het vandaan komt en vind het daarom niet altijd een probleem maar vind het wel heel irritant als hij dan ook nog commentaar heeft op hoe ik dingen doe. Ik probeer bewust hem zo min mogelijk te belasten. Maar heb ook geleerd dat je het even volhoudt om alles alleen te doen maar geen 2 jaar. Dus af en toe hebben we even een heftig gesprek en daarna kunnen we weer verder. En laatst ben ik ondanks dat hij flink ziek was met de meiden bij mijn ouders gaan logeren en uiteten geweest met mijn beste vriendin. Heb de afgelopen jaren zoveel afgezegd omdat hij niet fit was of zich niet lekker voelde en ik was er zo aan toe dat ik gewoon lekker ben gegaan!

Goed dat je even voor jezelf hebt gezorgd! Daar kunnen menig moeders een voorbeeld aannemen denk ik

Ja zo enorm herkenbaar dit! Heb ook een dochtertje van 4 die reageert er ook heel erg op ... mijn man praat haast niet met me, is echt een binnenvetter. Dus soms denk ik het gaat redelijk en dan ineens gebeurt er weer wat dat ik denk nee gaat toch nog niet. Ben wel laatst met mijn moeder en zusje wezen uiteten toen was hij thuis met beide kids. Heb het erg naar me zin gehad maar vond het wel lastig om los te laten dat ik bang was dat de kleine teveel zou huilen ofzo ... niet dat hij ze wat aan zou doen maar meer dat hij zelf zou breken ofzo ... had daarom me schoonmoeder als soort achterwacht. Gelukkig wel wat contact met me man gehouden en alles is super goed gegaan. Achteraf dus druk gemaakt om niks. Maar geven alles maar wat tijd, idd wat je zegt als het te lang duurt brand je zelf ook op ... dus hopelijk is het snel over.

Dank je! Vond het wel heel moeilijk hoor! Voelde me een enorm slechte vrouw naar hem toe... Maar heb ook vooral heerlijk genoten van een avondje uit!

Mijn man praat ook niet altijd makkelijk. Wij hebben daarom de deal dat ik minstens 1x per week specifiek vraag hoe het gaat, hoe hij zich voelt, waar hij in zijn hoofd druk mee is en hij moet op dat moment eerlijk en uitgebreid antwoord geven. Alleen dan kan ik hem ergens mee helpen.

Schoonmaak hulp, wellicht tijdelijk, ik vind het een uitkomst!