Relatie

Hier al een paar weken ontzettend zwaar met mijn vriend. Ik wilde de handdoek in de ring gooien; ik kon niet meer. Uiteindelijk samen gezeten en besloten toch een doorstart proberen te maken voor kleine Nick. Wel met een aantal voorwaarden; ik moest hem aan kunnen spreken wanneer hij weer heel onredelijk was en zijn agressie (verbaal) op mij botvierde; we moesten weer positieve dingen gaan benoemen en zien van elkaar en om ons heen. Wel gezegd dat dit het laatste gesprek was wat ik met hem ging voeren; dat als het weer compleet mis zou gaan, dat het voor mij dan klaar zou zijn. Nu heb ik vrijdag weer de hele dag met hem in het ziekenhuis gezeten omdat er weer van alles mis ging en zaterdagochtend escaleerde het thuis waar de kleine man bij was. En toen was het over... Ik heb sindsdien alleen maar gehuild; hij heeft zich compleet teruggetrokken en is niet meer mentaal bereikbaar. Mijn zwagers hebben hem meegenomen, hij is weer bij de huisartsenpost geweest, hij heeft nu 2 nachten bij mijn schoonouders geslapen. Hij reageert nergens op; eet en drinkt bijna niet; ligt alleen maar in bed. Morgenochtend hebben we een gesprek bij de HA. Hopelijk komt daar een opname uit en anders in ieder geval heel erg veel professionele hulp voor hem. Ik wil hem niet meer thuis hebben; de situatie is hier onhoudbaar geworden, de hond is er bang van, ik heb een baby van 21 weken oud... Ik kan niet meer, ik wil ook niet meer. Voor het eerst sinds hele lange tijd zet ik mezelf en de kleine man voorop. Maar ik ben zo ontzettend teleurgesteld en verdrietig...

Sterkte

Wat heftig voor je zeg ! Maar wat dapper en goed dat je jezelf en je kleintje op 1 zet. Klinkt wel alsof je vriend "ziek" is. Hoop dat er goede hulp voor hem komt

Ik kan je alleen maar heel veel sterkte en succes wensen. Ik hoop dat jullie er uit mogen komen, wat de uitkomst ook is. Geniet van je kleine mannetje. Hij zal alles goed maken. En zet jullie inderdaad op de eerste plaats.

Wat een heftige periode voor jullie! Ik hoop van harte dat er nu snel hulp geboden kan gaan worden en de situatie stabieler wordt. Sta er in het gesprek met de ha ook op dat er ook echt nú iets moet gebeuren en niet het gedoe met wachtlijsten oid. Heel slim om op dit moment voor jezelf en Nick te kiezen. Dat moet ook de prioriteit zijn. Ik denk dat eventueel thuis komen ook echt pas kan wanneer er structureel aan zijn mentale gezondheid wordt gewerkt. En zorg voor jezelf ook dat je een uitvalsbasis hebt nu je er in ieder geval tijdelijk alleen voor staat. Heel veel succes en sterkte!

Ja mijn vriend is mentaal ziek... zeer zwaar overspannen, burn-out, veel stress, uit zich ondertussen lichamelijk en in heel heel heel veel ruzies. Heeft altijd wel al wat met zichzelf in de knoop gezeten. Laten we zeggen dat de gebruiksaanwijzing wel redelijk lang was, maar ja.. je houdt ervan. Maar ik heb in de afgelopen 9,5 jaar dat ik met hem samen ben al echt 100 gesprekken gevoerd, zo vaak huilend op de bank gezeten. En dan belooft ie weer regenbogen en dan gaat het even goed... raak je zwanger en zie je even een hele andere vent. En daar word je dan zo blij van... maar dan komt het toch weer op de hoek kijken en gaat het compleet mis...

Ik hoop ook dat hij alle hulp gaat krijgen die hij nodig heeft en ik gun het hem enorm. Ik wil heel graag dat hij een goede papa voor Nick kan zijn, maar niet meer in relatie met mij. Dus echt thuiskomen gaat hij niet meer doen; de situatie is hier onhoudbaar, ik wil hem hier niet. Ik vraag me ook af of ik in dit huis kan blijven wonen uberhaupt. Ik denk het niet... We gaan een heftige tijd in waarin veel geregeld zal moeten worden.

Ik leef echt met je mee! Jouw geluk en die van je zoontje gaan voorop dus wees trots dat je voor jullie tweetjes kiest. Zo te lezen heb je alles geprobeerd en heb je veel geduld, empathie en liefde voor de vader van je zoontje gehad. Dat zegt veel over jou als persoon. Veel sterkte! En ik wens je veel geluk en liefde toe. Voor elke deur die dicht gaat, gaat er een nieuwe deur open✨

Dankjewel voor je lieve woorden... Op dit moment voel ik me helemaal niet trots maar echt intens verdrietig 😞

Ach jeetje, wat moeten jullie door een diep dal gaan! Zo goed en knap dat je voor jezelf en je zoontje kiest. Uiteindelijk zal het beter zijn, maar voor nu even wat harder werken inderdaad. Als je (ex) vriend de juiste hulp krijgt en accepteert hoop ik dat hij uiteindelijk een fijne papa voor he kindje kan worden. Je krijgt van je vrienden en familie vast hulp aangeboden en grijp deze met 2 handen aan! De liefde van je leven is je zoon ❤️

Dat snap ik. En dat mag, je intens verdrietig voelen. Hopelijk heb je familie en vrienden om je heen heb die je kunnen helpen tijdens deze periode! Accepteer alle hulp die je aangeboden krijgt, dat verdien je🦋

Hey sterke mama! ❤️ wat een heftige en lastige situatie.. het is altijd moeilijk in het begin, het zal uiteindelijk steeds makkelijker worden om de nieuwe situatie te accepteren en ermee om te gaan. Ik hoop dat jullie de rust kunnen vinden en je (ex) man beter word in de toekomst. Je hebt een hele goede keuze gemaakt voor jou en je zoontje, dat vergt veel moed en kracht. Alle geluk gewenst, sterke mama 🍀

Dankjewel allemaal voor de lieve reacties ❤️ Vanochtend met mijn ex (klinkt nog zo vreemd en raar) bij de huisarts gezeten, maar ze kunnen weinig voor hem. En mijn schoonouders besloten even een deur dicht te gooien wat betreft hulp. Ze hadden uiteindelijk geen andere keus en moesten hem weer terug nemen. Het is zo’n rare dag vandaag... allemaal telefoontjes, dingen regelen, ik kan hoogstwaarschijnlijk niet in dit huis blijven maar zal weer met mijn hond, baby en konijnen naar mijn moeder terug moeten. De woningbouw geeft geen urgentie, en natuurlijk hebben die me uitgeschreven op het moment dat we dit huis accepteerden 6,5 jaar geleden... dus ik heb niks opgebouwd in de tussentijd... Ik zie de situatie op dit moment even heel moedeloos in. Ik hoop deze week nog met mijn schoonouders en mijn moeder om de tafel te kunnen gaan zitten voor de verdeling van de spullen. En of de kopzorgen nog niet voldoende waren, besloot mijn zusje die 18 weken zwanger is van een tweeling, ons te laten schrikken en naar het ziekenhuis te moeten. Haar nieren hebben het heel erg zwaar en we hopen dat ze de zwangerschap kan uitzingen... Alles komt in 3’en zeggen ze toch altijd? Nou, geef mijn portie maar een Fikkie. Ik heb genoeg gehad

He bah! Dat is helemaal schrikken dan als je dat nieuws erbij krijg! Hopen dat het goed mag blijven gaan tot de kindjes veilig geboren kunnen worden. Is er niet nog iets te regelen met hulp voor de huur bijv? Je krijgt natuurlijk toeslag als je alleen bent. Wie weet is het dan voorlopig even te behappen tot je iets anders hebt? Sterkte met alles!

Ik heb berekend dat ik, zelfs met het maximum aan huurtoeslag, ik werkelijk niks overhoud van mijn salaris. Dus daarom moet ik het huis uit. Ook al zou hij zich uitschrijven, dan red ik het nog niet. En ik wil geen schulden opbouwen. Met de kindjes van mijn zusje gaat het gelukkig goed. Ze heeft vandaag 3 zakken vocht gekregen en morgenochtend wordt haar urine weer gecontroleerd. Als het dan nog niet goed is, krijgt ze weer 3 zakken vocht. Even afwachten dus

Fijn dat het goed gaat met je zus! Hopen dat het zo blijft.. Oke ja dan wordt het lastig je moet ook gewoon je boodschappen kunnen halen.. balen! Hoop dat je snel ieta betaalbaarders vind en je op jszelf en je mooie kindje kan focussen 😘😘

Relatie gaat wel goed gelukkig. Alleen relatie tussen mij en mn schoonmoeder en zusje gaat niet zo lekker. Ze willen alles weten. Over alles bemoeien. En houden totaal niet rekening mee met corona terwijl Ze symtomen hebben. Dus heb besloten contact maar te verbreken. En toch gaan ze via mn man elke dag lastig vallen.

Gatver, alles tegelijk! Sterkte!

Hier escaleerde t vorige week weer. Man is serieus aan t werk aan z’n carrière, top hoor maar de afgelopen jaren staat zijn werk al op hoog op onze prioriteitenlijst en mijn ambities wat minder. Ik had de hoop mijn ambities weer wat op te kunnen pakken nu de kleine er is maar eerlijk gezegd zou ik niet weten waar ik t vandaan moet halen. Dag begint om 7 met de kleine uit bed halen en alles klaarmaken en inpakken voor opvang/oma. Dan 8u lang werken, vervolgens die kleine oppikken, eten geven, entertainen. Eten maken voor ons, kleine naar bed, en dan nog 3x per week sporten, de was, boodschappen en t huishouden. Oh en ergens daartussen nog een sociaal leven. Vorige week brak ik even af... en manlief doet dan ineens of ik overspannen ben ofzo terwijl ik m gewoon vraag me meer te helpen. Nu een week later voel ik me best weer wat sterker maar ondertussen is er niets veranderd... ik heb ook geen zin om m alles voor te kauwen maar klaarblijkelijk is t ook teveel om te verwachten dat hij zelf bedenkt waar hij kan helpen

Het gaat beter als ooit. De band word met de dag beter. Degene die denken dat een relatie hard werken is... er zijn uitzonderingen... onze relatie is geweldig!