22 maanden - sprong?

De heftigheid herken ik niet helemaal, maar wel inderdaad weer duidelijk een sprong van onze kuikens 🐣 Na een heftige periode van ziek zijn en weinig slaap, sliep ze eindelijk een week lang als een paaarel. En toen werd ze 22 maanden 🤪

Maar inderdaad: alles is strijd. Weinig gezellig af en toe. Ik focus me zo veel mogelijk op een kalme, positieve mindset waarbij ik het probeer te accepteren & merk wel dat dat het wat dragelijker maakt. Voor de rest haar weer ff veel uitdagen, extra knuffels, en opvoeden maar 😅

Dit hebben wij ook hoor! Veel "nee" en slaan als hij zijn zin niet krijgt of schreeuwen/huilen 😅 Eerst wist ik me geen raad, maar toen las ik iets over dat ze hun emoties nog niet zelf kunnen reguleren en eigenlijk gewoon geen raad weten met zichzelf. Daardoor snapte ik het wat beter en kon ik ook rustiger reageren. Soms negeer ik het gewoon tot hij iets rustiger is en/of probeer ik alles te benoemen (ben je zo boos omdat ....?) En dat dat mag, maar dat hij niet hoeft te gaan schreeuwen/slaan etc. Hij heeft nu trouwens ook geleerd om "stop" te zeggen als hij iets niet leuk vindt. En als hij schuldbewust naar me toe komt krijgt hij een knuffel. Daardoor lijkt de heftigheid af te nemen nu😊 hopelijk gaat het snel beter, succes!

Hier ook hoor en ineens sinds 2 dagen om 5 uur al wakker pfff

Hier ook steeds drama, wenen, boos worden, durft zelfs zijn hoofd tegen de muur of kast bonken, speelgoed vliegt overal. Het is echt een strijd en vind dit zeer heftig, ik weet soms niet of ik er goed op reageer en dan komt de onzekerheid naar boven.

Pff hier ook vandaag 5uur wakker😭 laatste dagen was t 5:30 🤷‍♀️😫

Ja dat hoofdbonken hier ook!

Ja twee weken een hele boze dreumes/peuter gehad. Alles was huilen/krijsen. In het begin waren we daardoor minder consequent, maar dit zorgden op lamgere termijn tot nog meer frustratie. Hierna hele duidelijke grenzen aangegeven. Bij zijn driftbuien eerst 5 minuten met rust laten en daarna gaam troosten, werkte hier het beste. Troosten met zijn knuffel. En als hij van boosheid had geslagen, altijd goedmaken met een knuffel en kus, omdat hij papa of mama pijn had gedaan. Nu merken we dat hij (ook door de duidelijke grenzen) weer langszaam zichzelf wordt). Is denk ik een manier om grenzen af te tasten/op te rekken. Driftbuien zijn er nog wel, maar worden nu korter en hij accepteerd beter een nee.

Het is hier nu ook al weer stukken beter. Ik geef hem nu na een waarschuwing ook een time out. Dacht dat hij daar te jong voor was, maar hij rent nu zelf naar de gang om op het tapijt te gaan zitten. Hij blijft ook echt zitten tot ik kom. Eerlijk gezegd is dat wel echt hilarisch 😂