Ik heb een vriendin met een dochter van twee maanden jonger dan mijn dochter. Ze heeft alles tot in de puntjes uitgezocht en werkt met hele eetschemas, slaap schema’s, heeft abonnementen op speelgoed waar een hele filosofie achter zit aangepast op de leeftijd, ze gaan elke dag uren per dag met de kleine naar buiten enzovoort.
In de eerste maanden werd ik er onzeker van, maar wist ik dat ik ook aan mijn eigen mentale rust moest denken. Het was een zware bevalling, een zware eerste 8 maanden erna ook mede vanwege een medisch traject van me dochter omdat ze behoorlijk slap was. We hebben veel fysio en alles moeten doen, neurologische onderzoeken enzovoort.
Daarnaast ben ik zelf ook als persoon niet heel erg gestructureerd en gedisciplineerd moet ik toegeven.
Afijn. Nu mijn dochter 21m is en die van haar 19m, zie ik wel dat haar dochter beter eet, veel meer praat, motorisch ver voor ligt. En ik wil tegen mezelf blijven zeggen dat ik mijn best doe op mijn manier.. maar misschien omdat ik deze week extra moe ben door dingen op werk, maar ik voel me een ontzettende mislukking. Me dochter is een blij vrolijk sociaal ding.. maar misschien geef ik haar niet de beste kansen zich optimaal te ontwikkelen.
Hebben andere moeders last van dergelijke gevoelens? Ik merk dat het soms weerslag heeft op hoe ik naar de vriendschap kijk (houd na een afspraak vaak een naar gevoel over, over mezelf). Lukt het jullie om het van je af te zetten?