Mama’s kindje

Hi! Jouw verhaal is precies het mijne! Mijn partner heeft het er wat moeilijk mee. Zoals je aangeeft zeker omdat ze zichzelf kunnen uitdrukken, soms vraagt hij een knuffel en dan zegt ze nee en als ik het vraag komt ze met open armen afgelopen, beetje pijnlijk voor hem. Dus helaas geen tips maar ik lees mee voor andere verhalen, advies, herkenning of tips!

Ik ben een aantal weken terug goed ziek geweest. Bijna ganse week in bed gelegen. Ik kon niet wakker blijven. Sliep s avonds ook al terug voor onze kleine man. Toen ik terug beter was wilde hij niet meer dat ik hem in zijn bedje legde. Moest papa zijn. Hebben hem een paar weken zijn zin gegeven tot ik het beu was en we gezegd hebben vandaag mama, morgen terug papa (en daarna terug mama enzovoort). Heeft heel even tegen geprutteld maar aan de snelheid waarmee het jammeren stopte eens papa niet meer te zien was, kreeg ik de indruk dat het meer te maken had met grenzen opzoeken en kijken hoe wij reageren dan dat het echt per se papa moest zijn. Misschien ook voor jullie het proberen waard? Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat ik altijd wel blij ben als we samen ons zoontje gaan ophalen van de creche, hij eerst naar mij komt gelopen en niet naar papa. Als er dan nog papa's zijn zie je ze zo eens naar elkaar kijken.. vermoed dat dit bij vele koppels wel hetzelfde zal zijn.

soms helpt het als ik tegen m’n dochter zeg (zodra ze papa wegduwt of afwijst) dat ze lief moet doen tegen papa, dat papa ook lief us, enzovoort. Ook naar bed brengen en een paar andere dingen doet papa altijd zodat ze het weet dat mama dat niet doet, want het s ook altijd mama mama mama. K word er soms wel beetje gek van