Postnatale depressie

Hi mama’s, Ik word vandaag voor het eerst gebeld door een psycholoog om te zien wat ik nodig heb m.b.t. hulp bij mijn postnatale depressie. Ik sta al 7 weken constant ‘aan’; elk piepje, zuchtje, kuchje zorgt voor een stress reactie waardoor mijn lichaam volledig verkrampt en verstijfd. Ik ben verantwoordelijk voor de nachtdienst en slaap dus al weken gebroken stukken; overdag bijslapen lukt me niet door het constant ‘aan’ staan. Ik kom pas tot rust als mijn man thuis is, maar dat is vaak pas 1 uur voordat we de nacht ingaan; dan moeten we nog eten en onszelf klaarmaken voor de nacht. Ik loop op de stompjes van mijn tandvlees en heb gisteren voor het eerst mijn ouders gevraagd om onze dochter te halen zodat ik wat rust zou kunnen pakken; uiteindelijk heb ik een slaappil moeten pakken omdat ik haar overal hoorde. Het stomme is; we hebben een mega lief meisje, ze huilt niet bizar veel, slaapt vrij goed (op de extreem lange wakker momenten na; hallo stressss). Kortom; het had veel slechter en erger gekund, maar toch geniet ik er niks van. Ik heb al een paar keer uitgesproken dat ik niet kan wachten tot ze een peuter is, maar ik weet zeker dat ik dan spijt heb van het feit dat ik niet genoeg van haar heb genoten als baby. Ik heb het gevoel dat ik faal als goede mama en partner en maak het daardoor ook zwaar voor mijn man; hij zegt dat het goed gaat, maar ik zie de zorgen in zijn ogen en dat zorgt voor een nog groter schuldgevoel. Ik moest dit vooral even kwijt! Hopelijk gaat alles snel weer beter en lukt het wel om te genieten.