Verdrietig

Heeeeeel herkenbaar, volgende maand wordt onze zoon 2,5. Ik zag je topic en ik herken meteen alles. Alleen mag papa hier wel het eea, maar vooral ik moet alles doen. Hele dagen door jammeren. Het is sinds een week iets minder aan het worden gelukkig. Ook dat oppakken…. Pff precies altijd als ik bezig ben in de keuken. Luierwissel is een ramp. Vanmorgen duurde het ruim 20 minuten voordat ie eindelijk rustig ging liggen. De discussies herken ik ook. Ons zoontje praat ook veel en daarbij komt dus kijken dat ie in discussie gaat met ons. We proberen echt een stuk consequenter te zijn. Nee is nee. Dan jammert en huilt ie maar…. Denk niet dat je dochter wat mankeert, denk dat ze een pittig karaktertje heeft. 😅 Heeft die van ons ook.

Wat heel erg helpt bij ons zoontje is om te vertellen wat ie wel mag, en niet wat ie niet mag. Als hij een ijsje wil, dan zeg ik: je mag een soepstengel jeeeeeej. Zijn makkelijk voor de gek te houden die peuters. 😂 Of als ze niet weg willen van de speeltuin, ga ik voor m zitten zodat ik me klein maak zoals hij (minder confronterend dan wanneer je erboven staat), vertel ik hem dat ik snap dat ie verdrietig is, dat we thuis samen iets gaan doen (of kleuren of spelen of in bad, noem maar op) en hij nu de speeltuin gedag mag zeggen. Dat helpt echt altijd. Vooral het bukken voor hem. Als ik dat niet doe dan werkt ie echt tegen. Zodra ik me klein maak helpt het. En het stuk ergens “afscheid” van nemen helpt bij hem. Hij zegt nu automatisch altijd “doeeeiii speeltuin, doeiii winkel, doeii huisje” als we ergens weg gaan. 😅 En als ie echt niet wil luisteren, hebben we een afkoel hoekje. Geen straf, maar hij moet gewoon even afkoelen en rustig worden. Ook dat helpt fantastisch 95% van de tijd. De andere 5% werken we nog aan. 😆 Hoop dat je wat aan de tips hebt. Sommige komen met een gebruiksaanwijzing. 😂

Hier ook een pittig kind en de dagen zijn dan soms écht lang. We hebben intussen wel aardig wat maniertjes gevonden waarmee we haar zover krijgen dingen te doen. Het boek 'jagen, verzamelen, opvoeden ' heeft ons hier rs bij geholpen. De schrijfster heeft een dochter die net zo is. Maar op de dagen dat wij minder energie hebben of minder goed in ons vel zitten, dan gaat het vaak mis. Of de dagen dat zij slecht heeft geslapen en moe is, die blijven van begin tot end drama. We hebben bij de dokter al het een en ander uit laten sluiten. We vonden hasr altijd erg moe en ze leek pijnklachten te hebben wat beide de peuterpuber compleet deed opbloeien. Ze had een schimmel infectie en was moe door alle veranderingen, slechte nachtrust, middagslaapje die ze niet meer wilde. Gaat nu allemaal (meestal) beter. We gaan over een paar weken naar de kinderpedagoog van het cb. Niet perse omdat we denken dat zij het nodig heeft, maar wel wij als ouders. Net als cesar milan, je traint niet de hond maar de baas. Hierbij zien wij het net zo, wij moeten leren hoe we om moeten gaan met haar, zodat het voor haar ook beter wordt. Naja ik wil maar zeggen, herkenning dus, en het kan allemaal heel goed bij de peuterpuberteit horen. Maar het kan geen kwaad om andere dingen uit te sluiten en hulp te zoeken. Ook al is het volkomen normaal, dat betekent niet dat het makkelijk is of dat jullie als gezin niet kunnen kijken of het niet beter kan.

Wat een waardevol advies. Ik heb gisteravond een beetje de samenvatting gelezen van het boek dat je noemde en wat een eyeopener! Ik heb het vanochtend direct toegepast, ze heeft zelf naar broodje gesmeerd en ze eet m zelf op nu (normaal met hulp). Zelf luier en doekjes gepakt etc. Ik heb een ander kind. De ochtend is heel rustig. Dankjewel 🙏 ik denk dat ik gewoon heel erg de controle probeerde uit te oefenen en voorbijging aan haar als persoon.

Oh wat fijn! En dat is inderdaad echt die peuter puber, die wil zien dat zij zelf ook zeggenschap en inbreng hebben. En dan aan ons als ouders om daar in te schipperen en een beetje los te laten. Jaja het los laten begint nu al 😅 Grappig is dat ik dat boek las toen onze oudste anderhalf was ongeveer, en ik weet nog dat ik heel arrogant dacht dat dat mij nooit zou gebeuren, zo'n oorlog met je kind. Maar man, die tijd is dus 100 procent gekomen. Maar gaat gelukkig ook echt wel weer voorbij 😊 het mantra 'alles is een fase' houdt me op de zwaarste dagen op de been 😉 wel de zwaarste fase tot nu toe!

Ja ik ben zelf van nature best wel een controlfreak, dus daar ligt ook een verbeterpunt voor mij. Ik merk echt zoveel verschil. We zijn net een uur in een café koffie gaan drinken samen. Zij een smoothie. De hele sfeer was relaxed. Dit ben ik echt niet gewend. Eenmaal thuis heeft ze zelf haar snacks gesneden (paprika en olijfjes). Een jaar geleden zou ik ook echt nooit zeggen dat dit zo een grote struggle zou worden, dus ik begrijp je. Ik hou mezelf nu maar ook voor dat het een fase is. Maar ik wil hier ook echt wel een therapie oid voor volgen. Het besef dat mijn aanpak zo van invloed is en zoals vanochtend dus ook doorslaggevend, is echt een eyeopener. Uiteindelijk doen we alles voor onze kindjes. 🙏

Hier ook meisje dat de laatste twee weken flink last heeft van haar peuter puberteit. Ze wilt echt alles zelf doen, “nu mijn beurt” zegt ze dan. Maarja veel dingen kan ze gewoon nog niet of zijn te gevaarlijk voor haar. Als ik dan uitleg dat dat iets is voor grote mensen dan is ze meteen gepikeerd. Begint ook al in de ochtend, “nee niet pyjama uit” “mama moet mij dragen” (dit doe ik niet meer op de trap want ze kan het prima zelf). Ze heeft meerdere opties betreft ontbijt, ze kiest zelf en dan hebben we het samen klaar gemaakt en dan nog hard huilen want ze wil toch liever iets anders. Echt met elke keuze is mevrouw ontevreden. Vanmorgen stond ik te dansen en te zingen, nou dat was ook al niet goed😂 Verschrikkelijk is het. Ik ben fulltime huismoeder dus het geduld raakt hier ook langzaam op. Hopelijk is sprong 2863 bijna over hahah