Kan mijn katten niet meer uitstaan

Ik herken je verhaal zeker! Wel iets minder hier, maar zeker herkenbaar. Het is voor die beestjes natuurlijk ook niet niks, ze krijgen ineens een stuk minder aandacht. Wat bij ons helpt wat betreft de haren is een robotstofzuiger die iedere nacht zijn rondje maakt. Of het beter wordt durf ik niet te zeggen, onze meid is vier maanden. Maar ik denk/hoop van wel, als de katten kunnen wennen aan de nieuwe situatie. Succes!

Als jij ze niet meer de liefde kan geven die ze verdienen zou ik ze denk ik wel een ander thuis voor ze gaan zoeken.

Ik begrijp je helemaal. Heb ook al jaren 2 katten. Was dol op ze, maar nu moet ik niets meer van ze hebben. Als ze maar even voor m’n voeten lopen of iets te veel mauwen wordt ik al helemaal gek. Ook al die haren overal. Ik poets en stofzuig me suf, maar heb wel wat beters te doen met m’n tijd. M’n man vindt de katten ook nog steeds leuk en doet ook de kattenbak. Hij wil ze echt niet weg doen en snapt niet dat ik me zo voel over de katten. Misschien dat het beter wordt, maar voor nu ben ik ze eigenlijk liever kwijt dan rijk. Vind het heel erg dat ik me zo over ze voel, maar kan het niet mooier maken dan dat het is

Hier hetzelfde alleen dan met konijnen. Ik had 2 konijnen altijd met liefde en plezier voor gezorgd. Na mijn bevalling had ik steeds minder tijd voor ze dit kwam mede ook omdat ik een baby had met verschrikkelijke buikkrampen. Uiteindelijk met pijn in mijn hart ze weg gedaan naar een beter huis en dat is echt de beste beslissing ooit geweest. Ik voelde me elke keer schuldig als ik naar het hok liep omdat ik niet voor ze kon zorgen zoals ik wilde. Nu weet ik dat ze een nieuw huisje hebben waar ze alle aandacht krijgen die ze verdienen en voor mezelf is dat echt de grootste opluchting..... maar ik snap dat het heel moeilijk is. Misschien het er over hebben met je partner en samen kijken voor een nieuw huis? Heb ik ook gedaan en krijg nog wekelijks updates van de konijntjes

Het is alsof ik dit zelf geschreven heb 😅 alleen hier is manlief er ook meer dan klaar mee haha. Wij hebben ook twee katten en 1 daarvan (een kater) komt uit het asiel en was zwerfkat. Het is echt een smerig beest wat overal kattenbakkorrels achter laat, overal plukken haar (trekt hij er zelf uit), nagels, rode prutjes uit zn ogen en kots… het klinkt heel hard maar ik hoop ook echt dat hij is overleden voordat mn zoontje gaat kruipen want dit is niet te doen meer… hij heeft nierfalen dus zou niet lang meer te leven hebben maar inmiddels zijn we al 5 jaar verder 😅 Hier kan ik ook nooit de kinderwagen in de woonkamer laten staan want dan springen ze er in met die vieze kattenbak poten… en het boxkleed moet ik altijd in een lade opbergen anders gaan ze er op liggen (en kotsen!). Speelkleed/gym moet ik boven laten (die had hij laatst ook onder gekotst)… en we laten ze gewoon echt niet meer boven want dan gaan ze in de ledikant, cosleeper, of op het aankleedkussen chillen. Ben er ook zo klaar mee, ik snap je heeeelemaal!

Een robotstofzuiger met kattenkots is hier niet een goede combi 😂

Ik herken het. Wij hebben ook 2 katten. Dat haar… kots… miauwen ik word er gestoord van. Alleen zijn ze bang voor de kleine, zodra wij in de ochtend bendden komen willen ze direct naar buiten en pas naar binnen als de kleine slaapt. Ben ze ook liever kwijt dan rijk maar goed, mijn vriend vind ze dan “nog wel” leuk, maar merk ook steeds meer aan hem dat hij zich er aan stoort.

Mijn beste vriendin is net bevallen en heeft 2 katten die echt een eigen ruimte hebben in huis (inclusief buiten ren). Geen irritaties en genoeg ruimte voor elkaar nu de baby er is (3 weken oud). Misschien werkt dat?

Heel herkenbaar. Ik en mijn man kennen het ook. Toen onze dochter was geboren hebben wij het tuinhuisje omgebouwd tot kattenhuisje zodat ze niet meerbinnen hoefden te komen. Ik was voor mijn zwangerschap ook dol op mijn katten maar nu moet ik er ook niets meer van hebben doordat ze zo uitharen en kotsen. Vind het ook erg zielig maar weg doen kan ik ze ook niet meer aandoen aangezien ze al 10 jaar oud zijn.

bekijk het eens van de andere kant. Die arme beestjes stonden jaren op nummer 1 en zo in een keer komen er allemaal vreemde spullen in huis. Natuurlijk wil je dat onderzoeken! Opeens zijn jouw baasjes een (paar) nacht(en) weg en ze komen terug met een nieuw wezentje wat ze nog nooit hebben gezien. Jij bent blij want ze zijn er weer maar willen jou niet aaien. Je springt op de tafel (wat je anders nooit doet) om in de maxi cosi te kijken en geeft nog een kopje tegen de zwarte maxicosi. Oeps wat witte haartje laat je achter… je baasjes worden boos en jagen je weg. Je kreeg altijd stipt om 8.00 eten dus in de morgen sta je luidkeels aan te geven dat je er weer klaar voor bent maar jouw baasjes hebben bijna niet geslapen dus dat natvoer slaan we maar een dagje over… In de avond is er geen tijd meer voor een aai over de bol. dit is maar een fractie van wat er allemaal veranderd is voor die snuitjes. Hier hebben wij juist al onze dieren heel erg betrokken bij de baby vanaf dat we zwanger waren. En nu? Ze zitten nergens in of bij wat van de baby is. Ze krijgen de ruimte om ook een kopje te geven of een likje op haar bol. In de avond hebben wij ons gymnastiek kwartier dus boxmatras op de grond baby erop, papa en mama er naast en als de hond of katten mee willen rollen mag dat! Dan gaat 1 van ons met de baby naar boven en de ander verschoont de hoes. Stofzuigen moet je toch elke dag doen met kinderen of dieren. En een kleding roller doet wonderen tegen per ongeluk verloren haren. Kun je de liefde niet meer voor een dier opbrengen om ze aandacht te geven? Doe ze dan alsjeblieft een plezier en zoek een goed huisje voor ze! Maar de dingen die hier gezegd worden als: “Ik hoop dat hij dood is voor dat mijn kind gaat kruipen” vind ik persoonlijk heel erg! Ik denk dat je dan vanaf het begin niet helemaal hebt gerealiseerd wat het inhoud om voor een dier te zorgen!

Ik herken zeker dat het wennen is met de huisdieren en een baby. Ik maak me snel druk om alle haren die er liggen en wil niet dat de dieren in onze slaapkamer of die van onze dochter komen. We hebben dan ook gekeken hoe handig met al die zaken om te gaan, bv: haakjes op de slaapkamer deuren zodat de dieren er niet in kunnen, onze dochter niet op de bank leggen of enkel met een hydrofiele doek eronder, wat vaker stofzuigen, etc. Uiteindelijk zijn voor heel veel ‘problemen’ wel een oplossing te vinden. Ik vind het ook zeker niet altijd makkelijk máár het zijn wel mijn dieren waar ik al jaren gek op ben en liefde verdienen. Dus dan maar soms over eigen irritaties heen stappen in het belang van de dieren. Het zal vast beter worden!

Toen onze zoon net geboren was had ik dit ook heel erg. Ik irriteerde me dood aan de kat. Ze lag altijd bij mij en nu lag de baby bij mij, zij vond het ook helemaal niet leuk 🙈. Maar de irritatie is ook weer weg gegaan. Hier hielp het dat de kat nu ook buiten komt. Het is een raskat en we hielden haar binnen. We hebben nu beide meer ruimte haha. Ik voel nu geen irritatie meer richting de kat. Als onze zoon op bed ligt komt de kat snel op schoot 😄

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik houd van mijn katten en het zijn lieve beestjes en snap dat het niet hun schuld is. Maar zoals ik aan jou verhaal lees gaan jouw katten nergens in zitten en kotsen zij niet alles onder? 😅 Hier is het bijna elke dag raak met kattenkots, rode oogprut of brokken kattenkorrel/poep wat door de woonkamer ligt. Je let even 10 sec niet op of ze liggen in de box op het boxkleed, of in de kinderwagen. Onze katten gaan ook niet naar buiten. Ik heb de katten ook vanaf het begin overal bij betrokken hoor, dus daar ligt het niet aan. Ik laat ze vaak snuffelen aan de baby maar ze zijn niet echt geïnteresseerd in hem, wat prima is. Tuurlijk wil ik liever niet dat mijn kat dood gaat, maar ik maak me wel zorgen dat wanneer mijn zoontje gaat kruipen en wellicht wat op de grond vindt uit de kattenbak/kattenkots en dit in zn mond stopt. Tuurlijk we maken schoon, stofzuigen en dweilen elke dag. Maar die beestjes lopen de hele dag in en uit de kattenbak… Dit alles is niet iets waar je heel bewust over nadenkt wanneer je een huisdier koopt (in de meeste gevallen koop je een huisdier denk ik jaren voordat je aan kinderen begint). We zorgen heel goed voor onze katten en zullen dat ook blijven doen, maar het maakt het er allemaal niet makkelijker op (en het is al zo zwaar 😝)

Ik had voor de bevalling al 3 katten, 3 katers. 2 van nu 1 jaar en 1 van 6 jaar. Ik kon totaal niet tegen de prikkels van de jongste 2 katten na de geboorte van de kleine. En de jongste 2 waren niet lief voor mijn dochter. Ik heb dus een hele moeilijke beslissing moeten nemen en heb een prachtig huisje gevonden voor de 2 katers van 1 jaar. Hier krijgen ze de liefde en aandacht die ze verdienen. Mocht je ze weg gaan doen doe het via de website van verhuisdieren. Hier komen alleen mensen die ook echt een diertje willen.

Ik voel mij juist schuldig tegenover de katten. Ze krijgen iets minder aandacht dan ervoor en ik merk dat ze het echt missen. Ik probeer als de kleine op bed ligt ze juist extra aandacht nog te geven door knuffelen en kammen en spelen. Dat gaat niet altijd, maar ze hebben gelukkig elkaar ook nog. Hier ook veel haren, maar door regelmatig kammen al veel minder en in kinderwagen/ maxi cosi en box zet ik dingen neer zodat ze er niet in kunnen of willen ( bijv een regenhoes). Ze snapte al vrij vroeg dat de co sleeper voor de baby was en gingen er nooit bij liggen. Als ze kotsen denk ik ja doet mijn baby ook regelmatig met reflux. Maakt dan ook niet meer uit wiens kots je opruimt in mijn opzicht. De kleine kater ligt ook regelmatig vlak bij de baby en doet verder niets met hem. Als de baby gaat kruipen, moet ik meer gaan opletten, maar iedereen hier in huis mag gewoon zijn eigen plek hebben. Ik denk er dan eerder over om een hek neer te zetten voor de baby zodat die niet overal bij kan en de katten juist wel. Ik hoop voor jezelf en je katten dat je snel over je walging heen bent en ze weer liefde kunt geven en zo niet dat ze dan een betere plek krijgen dan dit. Ze voelen die aversie echt wel en proberen op hun manier toch je liefde te winnen al is dat soms juist het tegenovergestelde wat jij wilt.

Ik herken het wel, heb ook 2 katten waarvan 1 ragdoll die graag aandacht wil. Heb ik net de baby op bed komt ie keihard aan miauwen🐱😒. Van de week sprong ie bij hem in bed waar de baby weer van schrok. Ook ligt ie heel graag op het aankleedkussen wat ik vrij ranzig vind met die lange haren... Aan de andere kant.. Ze zijn super lief voor de kinderen en mijn peuter is ook altijd druk met ze in de weer.. Het wordt dus wel beter denk ik maar nu als je weinig geduld en energie hebt is het niet altijd even leuk...

Nee mijn katten liggen niet in de box of kinderwagen. Want wij hebben ze een half jaar aan alles laten wennen en allemaal “veilige” plekjes voor ze in huis gecreëerd. En mijn katten kotsen niet wekelijks. Het is namelijk ook niet gezond als een katten elke dag kotsen en oog prut hebben. Dan is er iets anders aan de hand. Wat betreft de hygiëne ja dat kost tijd. Wij werken ook beide 4 dagen in de week maar toch is het huis met en een baby en 5 huisdieren bijna altijd schoon. Kijk begrijp mij niet verkeerd elk dier hier in huis is of afgestaan, mishandeld, gevonden of had iets medisch. Vrienden noemen ons ook altijd het asiel. Alles kan hier terecht maar het vergt wel wat werk en kosten. Elk jaar krijgt elk dier een complete check up. Als ik merk dat mijn katten meer overgeven als ze deden gaan we naar de dierenarts. ( ontwormen doen we standaard. Hier kunnen katten ook meer van gaan overgeven als dit niet regelmatig wordt gedaan ). Hé maar een dier voor bereiden op de komst van de baby en het betrekken bij de opvoeding kost tijd en energie. Maar het moment dat mijn kat super voorzichtig met mijn dochter knuffelt en zij vervolgens haar met 4 maand voor het eerst zachtjes met haar handjes door de vacht woelt is onbetaalbaar.

Er is zeker iets medisch aan de hand met mijn kat want hij heeft nierziekte en hij is dus ongeneeslijk ziek 😅 toen ik hem uit het asiel adopteerde had hij dit al maar toch leeft hij door onze goede zorgen al 5 jaar (terwijl ze zeiden dat hij nog een jaar te leven had). Hij krijgt medicijnen en ik spoel soms zelf zijn nieren door (subcutaan infuus). Dus ik doe zeker veel moeite voor mijn huisdieren hoor 😅 Oogprut komt door een verstopping en dit kunnen ze niet behandelen want hij moet dan onder narcose en dat mag dus niet in verband met zijn nierziekte. De box hadden wij ook al een half jaar voordat de baby kwam in de woonkamer staan zodat de katten er aan konden wennen, toen gingen ze er nooit in maar nu dus wel. Dus we doen ons best, maar alsnog is het afzien en maakt het het allemaal een stuk zwaarder en vind ik wel dat we mogen klagen 😝

ZO HERKENBAAR! Ik heb vandaag aan mijn man voorgesteld of de kat paar maanden bij een vriend kan logeren. Voel me er lullig over want hield eerst ook veel van de kat maar nu denk ik steeds "wil die ook nog wat van me?!" 😶. Mijn man vindt het idioot want die heeft dit niet

Dit heb ik ook. Mijn katten waren altijd mijn ‘baby’s’ en ik zwoor dat ik ze nooit zou verwaarlozen. Nu verwaarloos ik ze niet letterlijk, elke dag schone kattenbak en altijd op tijd eten, maar ik geef ze veel minder aandacht. En daar voel ik me soms schuldig over. Altijd waren zij mijn nummer 1 en nu moeten ze mijn aandacht delen. Ik merk ook echt dat ze die aandacht missen. Zo zielig :(