Loslaten enorm moeilijk

Heeel herkenbaar bij mijn oudste. Mijn dochter was mijn eerste kindje en heb toen dagen lang gehuild op mijn werk als ik haar achter moest laten. Ik voelde me precies zoals jij je voelt. Schuldig, slechte moeder, bezorgd. Zij is nu inmiddels bijna 2 en lieve mama het word zoveel beter. Na een paar weken voelde ik de rust weer terugkeren, omdat ik wist dat ze goed zat waar ze was. Ik kreeg ook langzaam weer zin in mijn werk. Het gevoel dat je nu hebt betekend alleen maar dat je heel veel van je kindje houd en dat is alleen maar goed. Het word echt beter! Nu met mijn tweede zoontje weet ik dus al dat het bij oma goed is en heb ik er veeel minder moeite mee haha.

Hi Ek123, Het is niet raar dat je sterke negatieve emoties hebt. Je bent zijn moeder, hebt een sterke emotionele band met hem en hij is afhankelijk van jou. Dit is de eerste week en je mag je best slecht voelen en huilen. Ik zou me geen zorgen maken over die gevoelens en gedachten en die gewoon laten komen en gaan. Als het goed voelt kun je er met iemand over praten, mss je partner, een vriendin of een kennis met kinderen op de opvang. Als je je na een paar weken nog steeds zo intensief slecht voelt of je het gevoel hebt dat je iets radicaals zou kunnen doen is het tijd om (professionele) hulp te zoeken. Je berichtje laat zien dat je een goede moeder bent. Je maakt je veel zorgen omdat je van hem houdt en voor hem wilt zorgen. Je hoeft daar niet aan te twijfelen. Niemand zal ooit jouw rol als moeder overnemen en hij zal aan jouw hechten en van je houden. Andere, betrouwbare, mensen in zijn leven kunnen hem later in zijn leven veel goeds brengen. Ik ken niemand die zijn moeder in zijn leven heeft die meer gehecht is aan zijn oma dan zijn moeder. Maar ik ken wel mensen met hele fijne herinneringen aan hun oma en de zorg die ze gehad hebben. Als je voor dat je ging werken het gevoel had dat je schoonmoeder een betrouwbaar persoon is die het beste met je zoon voor heeft dan kan zij een verrijking zijn in je zoons leven zonder dat het ten koste gaat van jullie band. Ik neem aan dat jij en je partner bewust voor deze oplossing hebben gekozen. Het is nu even moeilijk maar je kunt denk ik op jullie eigen beslissing vertrouwen. Als er iets heel specifieks is waar je bang voor bent kun je dat met de opvang of je schoonmoeder bespreken. Je bent een goede moeder, je kan dit. :)

Pfff ik snap je zo goed! Ik moet volgende week dinsdag weer werken. Mijn man en ik zullen allebei een dag vrij zijn voor hem, hij gaat 2 dagen naar mijn moeder en 1 dag naar de opvang. Afgelopen zaterdag middag hebben wij onze zoon bij mijn moeder gebracht, zodat manlief en ik nog even tijd samen hadden en zowel mijn moeder kon wennen aan het oppassen en ik wennen om zonder hem te zijn. We zijn om 1 uur naar de film gegaan en vervolgens zijn we uit eten geweest. Ik heb mij echt verschrikkelijk gevoelt! Het voelde echt alsof mijn hart in 1000 stukjes was gebroken. Ik miste hem zo ontzettend, ik werd er helemaal naar van. Voel me echt ontzettend overdreven maar ik kan er niks aan doen.. Wordt nog wat als ik echt ga werken. Dat puntje van momenten missen en een bepaalde jaloezie, snap ik heel goed en voel ik ook.. Ben echt bang dat hij straks een hechtere band krijgt met oma dan met mij. Heb helaas geen tips, weet zelf ook nog niet hoe dit bij mij gaat uitpakken😬

Het lijken me hele normale emoties die zeker herkenbaar zijn! Mijn ouders gaan over 2 weekjes een paar uur oppassen, daarin zie ik al allerlei beren op de weg, en het sterke gevoel bij hem te willen zijn, liefde en nabijheid te geven, ik ben nou aan het oefenen met hem in zijn eigen bedje te laten slapen overdag ipv de draagzak, en zelfs daarbij hem ik al zo’n buikpijn gevoel omdat ik niet wil dat hij zich alleen voelt… misschien ook overdreven maar is ook mijn sterke moedergevoel van nabijheid willen bieden

Het lijken me hele normale emoties die zeker herkenbaar zijn! Mijn ouders gaan over 2 weekjes een paar uur oppassen, daarin zie ik al allerlei beren op de weg, en het sterke gevoel bij hem te willen zijn, liefde en nabijheid te geven, ik ben nou aan het oefenen met hem in zijn eigen bedje te laten slapen overdag ipv de draagzak, en zelfs daarbij hem ik al zo’n buikpijn gevoel omdat ik niet wil dat hij zich alleen voelt… misschien ook overdreven maar is ook mijn sterke moedergevoel van nabijheid willen bieden

Ik was hier bijna zelf een topic over begonnen, en wilde precies hetzelfde verhaal typen. Echt alles is herkenbaar. Bang momenten te gaan missen, een slechte moeder voelen, jaloezie naar degene die bij hem is en bang dat hij zich meer hecht aan oma. Ik moet volgende week beginnen en ik heb er buikpijn van. Ook meerdere momenten al tranen moeten laten en het is tegen mijn gevoel in om hem zo weinig te gaan zien. Weet niet hoe ik hiermee om moet gaan

Dit ook erg herkenbaar. Gewoon naar worden ervan als je zo lang weg bent en intens ongelukkig/verdrietig

Ik herken het heel goed. We waren van de week 1 jaar getrouwd en gingen ergens wat eten. Mijn meisje ging naar mijn moeder (die ik volledig vertrouw) maar toch stonden de tranen in mijn ogen toen ik (met enorme moeite) wegging. In de auto ook even gehuild. Ik begin pas 1 aug heb een extra maandje verlof eraan geplakt. Maar goed ook, na een heftige bevalling. Nu al beginnen met werken had ik niet getrokken. Maar ik zie er ook nu al tegenop hoor, ben heel benieuwd tegen die tijd 😥

Hey, wat lastig. Ik kan er nu nog niet over meepraten want heb gelukkig nog verlof. Zou normaal gezien ook volgende week weer moeten werken en kan me super goed voorstellen dat je je zo voelt. K zou er nu ook nog niet aan moeten denken om hem naar de opvang te brengen. Vind een avond weg al best wel lastig. Ik geniet er dan ook wel van uiteindelijk maar wil meestal ook al heel snel weer naar huis. Dat je het lastig vindt om zonder je kindje te zijn is denk ik heel normaal (niks ten nadele van dames die dit niet zo ervaren). Drie maanden verlof is gewoon heel kort!

Helemaal niet raar. Ook dit went weer, maar het missen van mijn kinderen als ik weg ben en de zorgen.... dat zal nooit weggaan denk ik

Enorm bedankt iedereen voor de super lieve en begripvolle reacties!! Heel fijn om te zien dat ik echt niet de enige ben. Ik had zelf het gevoel erg te overdrijven en wist niet goed wat ik er mee aan moest, maar om te zien dat jullie dit ook zeker zo ervaren is heel fijn (niet fijn voor ons om ons zo te voelen uiteraard) om te lezen. Ik hoop dat deze gevoelens bij iedereen snel een plekje krijgen en dat het makkelijker wordt om ermee om te gaan met de tijd.

Ik wens iedereen veel sterkte ook de komende tijd! Ik ben blij dat ik morgen weer een hele dag samen ben met m’n lieve baby’tje!🥰

Ik ben nu bijna 3 weken weer aan het werk. Ook 3 dagen en heb ook menig traantje gelaten. Ondanks dat ik weet dat ie op een goede plek is. ( 2 halve dagen bij oma en 1 dag kinderopvang) ik denk het als moeder zijnde toch het beste te doen😂 en inderdaad ik wil ook niks van m missen of dat ie denkt dat ik hem in de steek laat.

Zó herkenbaar dit… gelukkig neemt mijn man de komende weken verlof op, op de dagen dat ik moet werken. (Ik werk maar halve dagen/20u) Naar een opvang of familie had ik nu nog echt niet aangekund.

Maar dat komt bij mij ook voort uit een zwangerschap dat vele hobbels enz kent… Het kost tijd en vroeg of laat moeten we loslaten. Ik ben blij en dankbaar dat mijn man dus eerst nog thuis is en dat we al snel weer vakantie hebben. Daarna neem ik zelf nog wat verlof op 😅🫣 Ik wil het eerste jaar zo veel als mogelijk is thuis zijn voor hem. Hopelijk kan dit ook allemaal zo met ons werk..,,