Schreeuwen tegen ( bijna) peuter

Heb zelf nog nooit geschreeuwd maar ik heb wel eens van frustratie een kledingstuk ofzo dat ik hem wilde aandoen door de kamer gegooid. Als ik mijn woede voel oplopen helpt het om even alles los te laten. Ik ga gewoon even zitten en "accepteer" dat we nergens komen. Ik stop met de peuter overtuigen en laat hem rondrennen en doe even helemaal niks behalve zelf rustig worden. Als hij iets gevaarlijks heeft dan natuurlijk wel afpakken en daarna je eigen momentje pas pakken. Als je al hebt geschreeuwd (gaat mij sowieso ook eens gebeuren) erna zeggen dat je boos bent, dat je kind schrok, en dat je even gaat uitrusten/afkoelen/relaxen. Dan is het niet schadelijk. We zijn allemaal mensen met grenzen en dat is ook een nuttige les om te leren (zolang je ze wel troost als je kind bang van je wordt)

Heel goed begrijpen hoe moe je ben en hoeveel t vraagt! Ik zou denk (nog) meer hulp vragen en ruimte zoeken om jezelf op te laden (kan wellicht al met 15bmin wandelen zonder telefoon en kind) om neutraler te kunnen reageren. Voor mij helpt het begrijpen hoe het werkt in die kinder hoofdjes - met nog minder logica dan bij ons, om niet of minder boos te worden. Het boek jagen verzamelen en opvoeden helpt daar dan weer bij, Of het boek waarvan je wilde dat je ouders het gelezen hadden Eigenlijk heel erg bewust zijn waarom ik zelf een pittige reactie heb en vaak is het of doordat het iets triggert van vroeger (ik mocht nooit dit dus waarom nu wel) of m energie is slecht Geen makkelijk antwoord maar t helpt me echt - die boeken zijn er ook in luisterboek 💙

Hey lieve mama, je bent echt absoluut niet de enige. Wij hebben (zoals ze dat noemen) ook een terror peuter en soms werkt echt helemaal niks, zelfs een time-out voor hem niet omdat hij simpelweg echt niet luistert. Op zulk soort moment moet ik helaas wel is mijn stem verheffen zodat hij weet dat het geen spelletje is maar dat ik het echt neem. Gelijk wel daarna leg ik hem uit wat de situatie en waarom ik vond dat het nodig was om even mijn stem te laten horen. 9 van de 10 keer komt hij dan ook op zijn manier sorry zeggen door een knuffel en een kus te geven. Hier gebeurd dat alleen als hij bijvoorbeeld een vieze luier heeft en ik probeer te verschonen en hij zo wiebelt en spartelen en alles onder de ontlasting komt of als er ontlasting op zijn ding zit en hij er naar probeerd te grijpen of als hij de keuken in geglipt is en hij een gevaarlijke dingen zit of letterlijk aan je been hangen en wij de baby vast hebben en ergens heen proberen te lopen met de baby. Wij zeggen/vragen/waarschuwen 3x netjes en vertellen hem wat hij dan wel mag doen en wij al in een worstelgevecht zitten met hem. Na de uitleg lijkt hij het ook wel te begrijpen waarom wij ons hebben moeten laten horen. Helaas werkt het niet bij elk kind om simpelweg te vragen of ze iets alsjeblieft niet willen doen of als ze ergens alsjeblieft ergens mee op willen houden. Echt schreeuwen hebben wij gelukkig nog nooit gedaan, maar je even laten horen dat het klaar is kan best zolang je daarna ook maar uitlegt waarom en als ze erg geschrokken zijn even knuffelen en bij je nemen en extra veel kusjes geven. Mocht je er echt niet uitkomen kun je altijd een gedragswetenschapper mee laten kijken. Wij hebben daar veel van kunnen leren in de omgang met onze peuter

En nog als toevoeging van wat hierboven al gezegd is (enorm eens met nosunshinetoday, kijk of je even kunt vertragen/stoppen!), is dat je nog kunt kijken of je aan de voorkant al iets anders kan doen misschien, haar voorbereiden, rustig uitleggen wat er gaat gebeuren. En ook om haar te erkennen in wat ze voelt (ik zie dat je boos bent en dat snap ik), in mijn ervaring helpt het vaak om de bui korter te laten duren.

Voor mezelf heb ik altijd wat dingen die ik doe als ik mezelf voel overstromen. Ik ga even plassen, wat te drinken pakken, was ophangen (ook al is er geen was) maar het meest effectieve voor iedereen is het mama monster. Ik roep dan mama wordt monster/tijger/reus/olifant (wat je maar wilt) en die gaat jullie pakken... Kinderen rennen, ik grommen en gillen en daarna is het er ff uit. Kinderen vinden het hilarisch en ik ben mn gevoel even kwijt. Wat ook enorm goed helpt is dansen met ze. Ik laat gewoon alles even wat het is en zet minidisco van Monique Smit op. Je bent in iedergeval niet de enige! Een 2de erbij is pittig, je hormonen moeten weer terug en oplaad momentjes zijn nog maar schaars.

Ik begrijp je volledig! Ik heb ook een pasgeborene (3 weekjes oud) en een peutertje (11 april 2022). Onze peutertje zit al even in de “peuterpuberteit”, en tast heel graag de grenzen af. Het vechten tegen alles, dat je aangeeft, herken ik heel hard. Ik kon hier altijd redelijk rustig mee omgaan… Maar sinds de baby er is, merk ik ook dat ik zo veel minder geduld heb met de peuter… en heb ik ook al een aantal keren mijn stem verheven. Ik voel me meteen erna ook zo schuldig, en huil dan ook. Maar zoals hier al wordt aangegeven, vergeet niet dat vermoeidheid, hormonen, stress, opnieuw aanpassen aan een nieuwe gezinssituatie meespelen… het keurt het zeker niet goed voor mij, maar ik weet van mezelf dat dit niet is wie of hoe ik ben met betrekking tot mijn kinderen. Ik probeer zelf op situaties dat ik voel dat mijn geduld “op” geraakt, even een “pauze” te nemen voor mezelf, al is het maar een paar minuten en even tot rust te komen. Het komt goed. 🫶🏼

Oh lieve mama’s 😭❤️ wat ben ik enorm blij om jullie reacties te lezen. Ik voelde me een monster en na een nachtje beter slapen was ik een ander mens. Bedankt voor al jullie tips en de tips die gaan kopen. Dat monstertje spelen lijkt me idd ook erg handig.

Aah ik begrijp je hoor. Ik heb hier ook 1ntje van 3, 1ntje van net 2 (april22) en 1ntje van 5 maanden. Ik schreeuw dan niet tegen mn kinderen maar ik heb er ook wel eens zin in hoor 🙈 Als ze van dje meltdowns krijgen is het bij mij ook wel van, mama is in de keuken bijvoorbeeld en als je wil dat ik je vasthoudt kun je daarnaartoe komen. Als er echt rust nodig is lezen we met zijn allen een boekje (of ik in me eentje, ik ga dan hardop één van hun lievelingsboekjes lezen en dan komen ze vaak gewoon bij je zitten. Even een druk liedje waar ze hun energie in kwijt kunnen. En soms maar gewoon de boel de boel maar laten kan ook veel schelen.