TW: postnatale depressie

Ik merkte het eraan dat ik heel snel overprikkeld raakte van mijn eigen zoontje. Heel vaak was ik zelf aan het huilen en ik zag gewoon niet voor me hoe ik goed voor hem kon zorgen. Ik begon het eng te vinden om alleen met hem te zijn. Niet uit angst hem wat aan te doen, maar uit angst dat hij zou huilen. Ik begon alleen maar buiten de deur af te spreken met mensen zodat ik niet alleen met hem hoefde te zijn ten koste van mijzelf. Ik durfde hem ook niet meer in bed te leggen en zodra hij sliep was ik angstig dat hij weer wakker zou worden en zou huilen. Ik heb momenteel therapie waarbij ik werk aan mijn angsten/depressie en hij gaat nu 2x per week naar een gastouder om mij thuis meer rust en tijd voor werk te gunnen. Het heeft ook geholpen dat hij nu ouder en vrolijker is, maar het slapen zijn nog uitdagingen en ook nog waar ik nu mentaal veel moeite mee heb. Mijn man doet bijna alle bedtijden en sowieso alle nachten, ik kan dat niet goed aan op een of andere manier. Maar daar werk ik dus nog aan met de psycholoog.

Het heeft me ook geholpen trouwens om er over te praten met mede-moeders die ik goed ken. Zij deelden hun ervaringen en ook tips. En het voelde fijn om begrip te horen van een andere moeder ipv alleen mijn man of psycholoog. Ik praat er ook over met mijn familie en die zijn gelukkig heel begripvol. Dan voel ik me meer gehoord en ze stellen me ook gerust

Ja dit herken ik ook heel erg zodra zij begin te huilen raak ik super overprikkeld en als ik der dan niet stil krijg begin ik zelf te huilen, en inderdaad angst dat als ik der neerleg ze wakker wordt en weer gaat huilen dus liet der dan 9 vd 10x maar op mij slapen. Maar ook heel veel andere dingen. Ben van plan om morgen de huisarts te gaan bellen en te vragen van hoe of wat

Wellicht heb je wat aan de podcast zwarte muisjes. En op insta volg ik iemand die onder de naam zwarte muisjes een profiel heeft aangemaakt.

Trauma (door bevalling) met ook depressie. Angstig, nachtmerries, gevoel van continu aan staan, schuld gevoel naar mijn man continu. Naar HA gegaan, gepraat. Postnatale depressie en kreeg een verwijzing voor ggz. Ik was blij met m’n verwijzing maar was het niet helemaal eens dat ik alleen een depressie had. Mijn eetlust was niet minder, ik had geen vervelende gedachtes over mijzelf of over onze dochter. Via online EMDR en gepraat. Ook de ggz dame was duidelijk, dit is trauma met depressie. EMDR heeft mij enorm geholpen, om Een mist dekentje over heel de bevalling te kunnen brengen. Soms schiet de angst er nog wel in, als ze dan ineens in de nacht huilt bijv. dat doet dan echt zeer in mijn lichaam. Ik merk heel erg, ik happy - baby happy. Vervolg wat ik wellicht nog wil nemen is hypnotherapie via Annet Gebbe, om mijn hoofd verder opgeruimd te krijgen.

Maar mocht je voor jezelf twijfelen. Wel of niet, je kunt altijd even naar de HA gaan. Er over praten met andere, je hart luchten, kan ook al verzachtend werken. Maar er iets mee doen, moet je zeker! De nasleep kan enorm zijn, als je het onbehandeld laat. Vooral met, ach ik kom er wel over heen of het zal wel slijten, het heeft tijd nodig etc etc.

Zware bevalling, zeer moeilijke periode erna met een kind dat niet wilde slapen en alleen maar kon krijsen. Toen het eenmaal rustiger werd bij hem bleef ik steken. Bij elk huiltje kroop ik in mijzelf, tot huilen toe elke keer. Geen depressie aangetoond (nog). Via het ziekenhuis emdr therapie gezien het op bevallingstrauma gegooid wordt nu. Na de eerste sessie ging het 1 week goed en daarna veel slechter. Niet tov mijn zoontje, maar ik ben op alles en iedereen boos, tot agressief toe. Gisteren 2e sessie gehad. Moet nu verschillende dingen doen, meer tijd voor mijzelf inplannen (zonder man en kind), tijd voor mijn man en mij inplannen, stoppen met de pil (want die hormonen kunnen het erger maken) , en opschrijven wat er gebeurd waarom ik boos wordt, hoe ik dat ervaar en dit dan bespreken met mijn man. Hier heb ik 2 weken de tijd voor en vind het nu al lastig 😅 Daarnaast ben ik eigenlijk wel benieuwd of jullie allemaal wee opwekkers hebben gekregen bij de bevalling. Ik stuitte laatst op een artikel over Oxytocine Schade en al mijn klachten (en die van mijn zoontje ook deels) kwamen overeen. Maar niet wetenschappelijk aangetoond, dus weet niet zo goed wat(of) ik hiermee moet doen

Ja wee opwekkers 22 uur en Remifentanil, op dat laatste heb ik echt zwaar liggen trippen (achteraf)- om je een beeld te geven - tot aan mensen die onthoofd waren op een carnaval kar stonden stonden te feesten in roze pakjes allemaal. Dus ja ik vind het echt tering zooi en dat heeft er voor 100% aan meegedragen.

https://dalalounatuurlijk.nl/synthetische-oxytocine-de-schaduwkant/ Dit is gebaseerd op homeopathie. Misschien opent het je ogen, misschien ook niet. Ik weet hierdoor in ieder geval dat ik nooit meer de pil wil en nooit meer oxytocine toegediend wil krijgen (op dit moment wil ik absoluut geen 2e vanwege dit trauma, want op dit moment weet ik zeker als dit mij nog een keer overkomt ik er aan onderdoor ga)

Heel herkenbaar. Wij vonden /vinden 1tje mooi en compleet. Maar door dit, nooit nooit nooit meer.

Jouw verhaal lijkt precies mijn verhaal, echt bizar. Indd die angst alleen te zijn met hem en heeel veel met hem weggaan. Om er vervolgens tegenop te zien om weer naar huis te moeten gaan. Ik ben toen begonnen met antidepressiva en therapie, waarmee het gelukkig super goed ging. De therapie is al een tijdje klaar en ik was begonnen met de medicatie af te bouwen, maar ik vrees dat dat toch te vroeg was want ik merk dat ik een terugval ga krijgen :( baal er enorm van, dacht echt al wel zonder de medicatie te kunnen omdat alles zo goed liep.

En inderdaad heb ik ook wee-opwekkers gehad. Dat is ook echt iets wat ik wil bespreken bij een tweede, dat ik dat echt zo lang mogelijk zou willen vermijden en alleen in uiterste noodzaak.

Google eens 'EPDS'. Dat is een vragenlijst rond postnatale depressie die je zelf kan invullen en aan de hand van je score weet je of je vermoedelijk wel of niet depressief bent. Je huisarts zou ook kunnen helpen!

Ik lees even mee

Ik heb sinds juni een spiraal en sinds september kan ik niet meer lachen, veel verdrietig en heel veel boos. Deze gaat er vandaag of morgen uit en dan hoop ik dat ik weer wat mezelf word.

Hormoon spiraal?

Ja, had expres al de kyleena gekozen omdat daar minder hormonen in zit.

Hey, hoe gaat het nu met je? 🤍

Ik heb dit helaas ook en ben net een traject ingegaan bij een psycholoog. Ik merkte het doordat het voelde alsof ik energie moet geven dat ik niet heb. Als ik de keuze heb blijf ik de hele dag in bed liggen maar dat kan natuurlijk niet. Ik ben heel snel geïrriteerd naar mijn zoontje en heb echt een heel kort lontje over de dag. Ik huil veel. Ik kan niet meer genieten van mijn kind en alles voelt als een ‘moet’ Ik ben ook volledig de ziektewet ingegaan omdat ik het allemaal niet meer aan kan

Momenteel gaat het beter, al is mijn zoontje nu ziek maar dat is ook tijdelijk natuurlijk. Ik wissel nu vaker de avonden af met mijn man en heb minder moeite met het gehuil van mijn zoontje. Nachten kunnen soms nog zwaar zijn, maar het gaat al een stuk beter. Ik loop ook nog bij de psycholoog en we hebben recent een goede doorbraak gemaakt met wat mogelijk de oorzaak van mijn moeite ermee is.