Angststoornis/smetvrees

Hoi, Ik wil even ergens mijn verhaal kwijt en ben op zoek naar herkenning/tips... Na 5jaar angst om opnieuw te bevallen hebben we besloten om toch voor een broertje of zusje te gaan voor onze zoon. Na 2.5jaar proberen waren we er echt HELEMAAL klaar mee. En rara, ja hoor, precies in deze maand verraste ons kleine prinsesje ons, zwanger! Het is een ontzettend zware zwangerschap geweest, buiten het feit dat ik geen gluten verdraag, kon ik heel weinig binnen houden en ben tot 6maanden kotsmisselijk geweest. Daar kwam dan nog bij dat ik in deze tijd een angst voor alle ziektes die doorgegeven konden worden aan de baby (lees, toxo en listeria,andere voedingsmiddelen die worden afgeraden) ontwikkelde. je kan je voorstellen dat er naar mijn gevoel niet veel meer overbleef om te eten. Ik ben dan ook maar 6kg aangekomen op die 40 weken. Ik keek zo uit naar het einde in de hoop dat dan alles voorbij. Helaas niets is minder waar. Na de bevalling werd de angst dat er iets ergs met dit beebje zou gebeuren alleen maar groter. Mijn zoon (8) mocht er niet in de buurt komen als hij ziek was, anderen mochten er bij wijze van niet naar wijzen, ikzelf moet elke keer voor ik haar aanraak handen wassen en ook na alles wat er maar per ongeluk aan mijn handen zou KUNNEN blijven plakken (wss minstens 30x per dag) iets wat op de grond viel moet meteen in de wasmachine... En het rare is.... Bij mijn zoon had ik dit niet, hij stak 2.5jaar lang letterlijk alles in zijn mond en dat maakte me niks uit, goed voor zn weerstand. Ook met die hele corona affaire zijn we niet mega gaan flippen en gewoon aan de regels gehouden maar dat was het dan ook, ons maakte je niet bang... We zijn in die periode ook verhuisd, back to nature, heerlijkk... Hoewel... Ik er nu alleen nog maar de gevaren van zie... Ik hoop zooo erg dat het weer voorbij gaat. Het probleem is, ik weet dat ik overdrijf, onze zoon is ook groot geworden en was bijna nooit ziek. Maar mijn hoofd draait overuren en gooit overal een waarschuwing naar. Erg vermoeiend dit maar ik MOET het doen. Mijn man vind het ook erg overdreven maar toont er wel begrip voor en probeert te helpen mijn zorgen wat weg te nemen. Ik woon op een plek waar ze Duits spreken en zie het nog niet zo zitten om alles aan een psycholoog of dergelijke te moeten vertalen. Mensen die dit herkennen?