Even mijn verhaal kwijt

Ik moet even mijn verhaal kwijt hoor. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was deed ik dat ook in deze groep en dat luchtte heel veel op🤍 Ik ben alleenstaand en onverwachts zwanger geraakt vorig jaar. De vader van mijn dochter besloot accuut van alles afstand te doen en het verloop daarna was niet heel prettig. Inmiddels geen contact meer en overal van verwijderd en geblokkeerd. Ik heb hem tijdens de zwangerschap niet echt gemist of ik sloot mij er voor af. Nu mijn dochter geboren is vind ik het steeds lastiger worden. Het ouder zijn niet, maar wel om te zien dat ze zo op hem lijkt en dat hij gewoon doet alsof wij niet bestaan. Hij ontkent het tegen alles en iedereen. Is inmiddels verhuisd om zijn droom opleiding te volgen. Ik gun hem dat van harte en respecteer zijn keuze maar het maakt het niet makkelijk. Rond het einde van mijn zwangerschap heeft zijn vader contact opgenomen met mij via via. Ik had hem nog nooit ontmoet en had ook het idee dat hij het niet wist. Even ter informatie , ik ben 23 en de vader van mijn kindje 27 dus het is iets wat je met ouders bespreekt als het niet op de planning stond. Zijn vader heeft mij verteld niet achter de keuze van zijn zoon te staan. Tot nu toe stuur ik hem elke maand een update en foto. Dat is wat hij gevraagd heeft. Echter vind hij het lastig om zijn zoon te vertellen dat wij contact hebben omdat hij bang is dat die heel boos wordt. Ik begrijp dat maar ik heb nu steeds vaker dat ik wil dat hij het weet. Het is de realiteit en zijn vader heeft het recht om opa te zijn. Ik heb gister te horen gekregen dat hij inmiddels een nieuwe vriendin heeft in de stad waar hij woont. Of het echt een serieus iets is dat weet ik niet maar het doet wel pijn om dat te weten. Wij hadden dan geen relatie maar het zat er niet ver van af. Ik heb gewoon geen idee hoe ik hier mee om moet gaan. We hebben toen de tijd afgesproken om hem buiten de zwangerschap te houden en dat doe ik nog steeds. Als mensen mij wat vragen dan zeg ik dat vader niet inbeeld is of ik ontken wie de vader is als het gericht gevraagd wordt. Ondanks dat we dat hebben afgesproken heb ik steeds meer het gevoel wat “schijt” er aan te krijgen. Hij gaat door alsof er niks aan de hand is. Een nieuw leven in een andere stad en niemand die hem wijst op zijn verantwoordelijkheden. Het is een keuze van mij om voor de zwangerschap te gaan waar ik 100% geen spijt van heb gehad. Ik had mijn meisje voor geen goud willen missen. Maar toch doet dit wat met mij en vind ik best dat mensen de waarheid mogen weten. Of dat zijn vader op z’n minst mag gaan vertellen dat wij contact hebben. Ik vind het maar een lastig iets. Hoe kun je doen alsof je geen mooie dochter rond hebt lopen. En niet te vergeten, alles bij elkaar liegt rondom de situatie. Zelfs zijn vrienden horen niks meer van hem. Ik vind het maar knap hoe andere moeders dit doen. Mijn meisje is mijn alles maar nu overheerst het gevoel om hem met zijn neus op de feiten te drukken