Ongepland zwanger, man wil abortus

Ik hoop oprecht dat hij wel bijdraait en dit kindje gewoon gaat accepteren. Maar ik durf het niet zeggen of dit uit pure paniek is of dat hij echt meent. Als ik vraag waarom hij dit niet wil dan krijg ik vaak alleen het antwoord “omdat ik het niet wil”. Dus daar wordt ik niet veel wijzer van. Hij heeft wel een keer laten weten dat hij bang is er financieel teveel op achteruit te gaan, maar wanneer hij echt uit elkaar zou willen dan gaat hij financieel nog veel meer achteruit lijkt mij. En misschien heeft het er ook wel mee te maken dat het zo kort op elkaar is. Dat is voor mij ook een dingetje. Maar ik vind dat geen reden om het kindje te laten weghalen.

Jeetje wat een keuze! Dit is echt onmogelijk. Aan de ene kant een gebroken gezin voor je kindjes zou heel naar zijn en aan de andere kant misschien spijt krijgen van de keuze en je man dit misschien wel kwalijk gaan nemen op termijn is ook geen houdbare situatie. Echt onmogelijk. Ik zou willen dat ik je kan helpen. ❤️❤️

Wat een heftige situatie. De meeste punten zijn denk ik al benoemd. Als je zelf niet achter de abortus staat en het om wille van je man doet, dan denk ik dat je het hem kwalijk gaat nemen en uiteindelijk alsnog op een scheiding uit zal lopen. Zijn reactie lijkt erg op emotie. Zou het kunnen dat hij twijfelt of het kind van hem is, aangezien het eerder natuurlijk niet lukte? Ik heb zo'n situatie bij een vriendin van mij gezien. Haar vriend begon eraan te twijfelen, toen ze hem gewoon op de man af vroeg gaf hij dat toe. Ze is nooit vreemd gegaan, maar hij begon door dat ineens was gelukt te twijfelen. Die zaten pas net in het traject van ivf en hadden nog geen kleine. Anders kies toch voor jezelf. Als het niet een emotionele reactie is dan is zijn reactie onacceptabel, zo'n ultimatum menen kan echt niet. Als het emotioneel is dan trekt die wel bij. Als kind van ouders die op 4 jarige leeftijd zijn gescheiden: gescheiden ouders is zo erg nog niet. Ik heb altijd blij geweest dat ze uit elkaar zijn gegaan toen ik jong was :)

Misschien een goeie brief naar hem schrijven met jouw gevoelens en een stukje erin over verantwoordelijkheid nemen erin? En hem vertrouwen geven dat alles goed gaat komen? Dan heb je jouw zegje gedaan. Het gaat nu alleen maar over hem namelijk. Maar jouw gevoel is er natuurlijk ook nog !

Misschien helpt het om met de poh-ggz (van jouw huisartsenpraktijk) te praten. Diegene kan jou een luisterend oor bieden en helpen jouw gedachten op een rijtje te zetten. Veel sterkte ♥️

Ik bedacht me nog.. stel: je besluit voor deze zwangerschap te kiezen en je man zou de scheiding doorzetten. Volgens mij is het dan alsnog niet jouw 'schuld' dat er een scheiding komt. Jij kiest dan voor het behouden van dit kindje. Je man heeft dan gekozen voor de scheiding. Nogmaals heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen.

Ten eerste, je man was er zelf bij toen het gebeurde. Dus vind niet dat hij dan zo boos mag zijn. Ten tweede. Mijn mening? Als je andere twee kindjes met een traject zijn gekomen en dit is een verrassing. Het is een geschenk. Ik ken je situatie. Alleen niet zo heftig. Mijn man en ik hebben voor de eerste ook best lang over gedaan. Uiteindelijk had ik vernauwde eileiders, ben ik voor geholpen en na een maand was ik zwanger van me eerste dochter. Ons plan was om na 3 naar beetje weer te gaan kijken. En boem augustus 2023 een positieve test in handen. Totaal niet verwacht omdat onze eerste moeilijk ging. Mijn man heeft hier ook heel lang mee gezeten. Was bang, vond het eng, was avonden rondjes aan t wandelen wat doe nooit doet. Had een personeels feest en vroeg aan zijn collega heb ergens af te zetten zodat hij kon nadenken.Want ja een lastige peuter van 2.5 jaar nu waar we onze handen vol aan hebben. ( Denk ook dat dit bij jou man ook wel mee speelt, hij is bang en het is misschien eng, hoe ga je het doen allemaal! ) Praat samen hier met de verloskundige over. Desnoods met wat ander hulp. Maar dit is echt een geschenk. Veel sterkte! ❤️

Wat ontzettend heftig! Ik ben zelf 3 april bevallen vanuit een jarenlang icsi traject dus ik kan me de verbijstering van je zwangerschap helemaal voorstellen! Is het een idee dat jullie samen naar de verloskundige gaan en je man zich ook daar kan uiten? Hopelijk gebruikt hij daar een andere toon en schiet hij niet in het dreigen. En als hij dit wel doet, mogen/moeten die emoties er ook zijn.

Ik ben het niet helemaal met je eens. Emoties mogen er altijd zijn. Als je die op een volwassen manier uit begin je meestal met "ik voel me...." en niet met "als jij....dan.." Hoe hoog je ook in je emoties zit... je mag de ander toch geen pijn doen/bang maken. Dat is gewoon echt niet oke.

Hoewel ik begrijp dat jouw man misschien even in paniekmodus is geraakt, maak ik me wel zorgen om hoe hij jou voor de bus gooit op het moment dat jullie samen iets overkomt. Je bent net bevallen en extra kwetsbaar.. en dan ook nog zwanger en extra kwetsbaar. Wat hij allemaal zegt over wel voor kindje 1 en 2 er willen zijn maar niet voor nummer 3 dat kan natuurlijk gewoon helemaal niet. En in de praktijk zal dit ook vast niet zo gaan als het eenmaal zover mocht zijn en de gemoederen zijn bedaard.. Ik denk wel dat jij hem even heel duidelijk moet (je moet natuurlijk niks ;-)) maken dat jij stevig in je schoenen staat en dat je je niet laat bedreigen. Ik geloof dat ik hem wel even een koekje van zijn eigen deeg zou geven en zou zeggen dat ik zo enorm gekwetst was dat ik even een poosje zou moeten nadenken over de toekomst. Los van deze zwangerschap. Ik neem aan dat hij met het uiten van dergelijke dreigementen flink over je grenzen gaat. Hij had ook met je in gesprek kunnen gaan over zijn gevoel. Hij had ook op een liefdevolle manier kunnen vragen om begrip en tijd om even te balen van de situatie. Hij zegt dat hij de beslissing bij jou laat, maar hij zet je wel ontzettend voor het blok. Sterkte met de situatie. En gefeliciteerd met je spontane zwangerschap. Wat kan het lichaam soms toch mooie dingen doen. Wat je ook beslist... beslis het niet uit angst.

Wauw wat heftig allemaal en het is heel moeilijk advies te geven bij een situatie die ik zelf niet ken.. Maar 1 ding kan ik wel zeggen. Een 3e kindje kan inderdaad heftig en zwaar zijn, maar je geeft zelf al aan tegen abortus te zijn en het mentaal niet aan te kunnen. 2 andere kindjes liefde, aandacht en de wereld geven wanneer je zelf rouwt over de 3e die je eigenlijk gegen eigen wil in, weg hebt laten halen, is ook heel zwaar. En inderdaad, zoals anderen zeggen kan het drukken van je man ook zorgen voor breuken tussen jullie of een verwijtend gevoel naar elkaar. Wat er dus blijkbaar vanaf zijn kant anders is namens hem, als jij het zou houden. Een hele lastige situatie... maar.. ik zeg altijd, liever 2 huizen met liefde, dan 1 huis met haat. Sterkte mommy ❤️

Sorry maar wat is dat voor man? Als jij jullie kindje houd gaat hij zijn gezin uit elkaar trekken? Is dat zijn oplossing? Wauw.. weet je meteen wat je aan hem hebt of zijn het alleen dreigingen? Ik snap dat het een moeilijke keus gaat zijn. Als ik in jou schoenen stond zou ik het ook echt niet weten. De keuze is al moeilijk genoeg zonder dat je man je dreigt te verlaten als je niet kiest voor abortus. Ik hoop dat je je hart kunt volgen in deze beslissing, en dat je de steun krijgt die je verdient 😘

Sorry maar wat een flapdrol deze vent. Ik ben geen jurist ofzo maar waar hij mee dreigt, 2 van zijn eigen kindjes 50/50 en de andere helemaal niet, daar gaat natuurlijk geen rechter in mee. Wat een onzin. Rest me alleen nog te zeggen, de liefde van je kindjes is onvoorwaardelijk. En die van jouw man duidelijk niet. Ik weet wel waar ik voor zou kiezen. Sterkte lieve mama ❤️

Ik heb inmiddels een redelijk rustig gesprek met hem kunnen voeren, met hier en daar wat boze uitspattingen van beide kanten. Maar al met al best een goed gesprek. Het komt erop neer dat hij gewoon ook heel erg geschrokken is van de positieve test en die heftige reacties voortkomen uit pure paniek, omdat hij niet graag de controle kwijtraakt en dit natuurlijk wel erg onverwachts is. Het zit hem helemaal niet lekker dat hij dit niet heeft kunnen plannen en ook geen controle heeft over mijn keus, omdat de vrouw deze beslissing altijd moet maken en niet de man. Nu begrijp ik natuurlijk echt oprecht wel wat hij voelt, want ik heb hetzelfde. En zijn emoties mogen er ook gewoon zijn. Ik ben zelf ook geschrokken en vraag mij ook af hoe het allemaal moet met 3 kindjes en of ik deze zwangerschap lichamelijk wel aan kan. Mijn eerste zwangerschap is een hg zwangerschap geweest en had ik al vrij snel last van bekkenpijn. Mijn 2e zwangerschap had ik bekkeninstabiliteit en ben ik met 29 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis met bloedverlies en vroegtijdige weeen. Heb de rest van de zwangerschap rust moeten houden ivm het risico op een vroeg geboorte. En nu ben ik alweer 6 weken zwanger, terwijl ik 12 weken geleden bevallen ben en nog volop aan het herstellen was. Buiten dat moeten we ook nadenken over het financiele plaatje, al denk ik dat dat opzich wel goed gaat komen! Maar ondanks dat dit niet gepland was en wij er beide onze zorgen over hebben, wil ik dit kindje wel gewoon houden als het bij de echo gewoon gezond blijkt te zijn. En ik hoop oprecht dat mijn man dan bijdraait en gewoon voor mij en zijn kinderen gaat, dus ook dit kindje. Maar aan de andere kant weet ik ook dat hij een hele sterke mening heeft en als hij echt iets niet wil dat hij dat meent en niet makkelijk van gedachten veranderd. Hij blijft namelijk volhouden dat hij absoluut geen 3 kinderen wil en dan voor zichzelf kiest als ik het wel wil houden. En dus bij mij weg gaat. Ik zal die keus van hem dan maar moeten accepteren, want ik weet dat ik echt enorm spijt ga krijgen als ik dit kindje weg zou laten halen.

Mijn dochter komt ook voort uit een icsi traject. En mijn zoontje is met iui gelukt, maar tussen hem en mijn dochter ook geen anticonceptie gebruikt en toch nog zo’n lang traject moeten volgen. Waar wij bijna gingen denken dat wij nooit kinderen zouden kunnen krijgen, zijn wij gezegend dat wij 2 gezonde kindjes hebben mogen krijgen met behulp van het ziekenhuis. Maar daarom ook echt nooit verwacht dat ik uberhaupt ooit natuurlijk zwanger zou raken laat staan onverwachts!

Wat ontzettend knap dat jullie het gesprek zijn aan gegaan!

Heel knap dat jullie het gesprek met elkaar zijn aangegaan. Ik wens je enorm veel sterkte en wijsheid de komende tijd! Wat je pad ook gaat zijn, volg je gevoel. Jij bent een fantastische moeder en mens. Ook nu voor je kindje in baarmoeder strijd je! ❤️🌷

Oh jeetje wat heftig dit. En met de 3e wilt hij niks te maken hebben…. Is toch ook zijn kind??!! Ik weet echt niet wat ik hierop moet zeggen. Heel dubbel allemaal

Wat een vervelende situatie. Wat meteen in me opkomt: als je het kindje weghaalt, dan kun je toch ook nooit meer echt van je man houden? Hij had gewoon bij je weg willen gaan.... hoeveel houdt hij eigenlijk van jou? Ald hij zo snel de benen neemt. Die vraag zou ik hem stellen. In voor- en tegenspoed toch

Dat denk ik ook.. volgens mij is de vraag niet; ‘ga ik het kindje houden of niet’ maar ‘wil ik de rest van mijn leven wel met zo’n man doorbrengen?’ Verschrikkelijk dat hij haar zo voor het blok zet terwijl hij haar onvoorwaardelijk hoort te steunen en dan spreek ik nog niet over wat hij zijn kinderen aandoet