Ontzwangeren

Ik herken me wel in je verhaal. Denk dat het met name echt het ontzwangeren en de hormomen zijn in combinatie met het 24/7 aan staan. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me echt on top of the world, nu het tegenovergestelde. Ik ben zo aan het zoeken naar mezelf. Dat terwijl we nu in de slaapregressie zitten en ik fulltime kolf. Ik merk dat ik ook echt veel emotioneler ben dan voorheen.

Agh ja ik vind het ook pittig! Ik heb nog erg last van m'n stuitje en de banden aan de voorkant. Ook worstel ik met m'n gewicht en hoe ik eruit zie. En daar is sinds 2 weken ook enorme haaruitval bijgekomen 😔. Ik ben hard op zoek naar de nieuwe versie van mezelf

Erg zoekende nog. Balans in moederrol en mijn 'rollen' daarnaast is er nauwelijks. Ben ook gewoon te moe vaak om echt energie te steken in andere mensen. Ben liefst lekker thuis met de kleine man. Ik vind mn lichaam niet fijn, heb onwijze haaruitval. Het is nog dunner als dat het was. Lichaam zelf, bijna alle kleding ben ik niet echt happy in. Draag vooral spijkerbroeken en verhullende tshirts. Hormonen spelen nog op. Partner zegt vaak niet zeuren over lichaam. Maar dat onzekere gevoel is er nou eenmaal. Mn litteken is lelijk, de snee is scheef gezet helaas. Erg rood ook nog. Ik heb soms krampen en doorbraakbloedingen. Huisarts zei hoort er bij. Ik start bijna weer met werken. Ben benieuwd hoe het dan allemaal gaat

Ik voel me echt bllleeehhhh!!! Alles wat hier word beschreven, vooral me lichaam en haren maken me onzeker. Maar ik weet ook weer van me eerste dat het weggaat. Ik weet nog dat ik na 9 maanden dacht, he ik ben mezelf weer. Dus mamas het komt goed🩷

Jeetje wat vervelend allemaal! Ik merk juist dat het me totaal niet interesseert hoe mijn lichaam eruit ziet.. Er heeft 9 maanden een klein mensje in geleefd! Dat is toch zo iets moois! Wel het extra emotionele herken ik erg. Zowel de blije emoties als de verdrietige. Ik heb het geluk dat ik thuis kan blijven met de kleine. Moet er niet aan denken om 3/5 dagen in de week weg te zijn bij haar 🤣

Wat een fijne topic! Ik herken dit zo goed allemaal. Allemaal onzekerheden! Ik heb het bij alles bijna met mn kleine (ik weet dat het goed gaat) maar vooral met huilen: - moet ik nu direct gaan? - of juist even laten huilen zodat ze niet went aan dat ik er gelijk ben? - waarom zou ze huilen? etc. Dan geef ik borstvoeding en ben ook nog hele dag gestresst over het plannen van de voedingen (ook als ik ergens in het openbaar wil zijn of bij mensen op bezoek), of kolven wat ik nog erger vind. Maar goed hier kom je door werk niet onderuit. En dan nog jezelf: - je herkent je lichaam niet; - je krijgt van allerlei mensen meningen en adviezen (zwaar irritant); - je voelt je mentaal ook anders (althans dat heb ik). Ik vind het kortgezegd eigenlijk niets anders dan alleen maar onzekerheden. Je voelt je echt niet jezelf en twijfelt veel. Ik vind het verschrikkelijk, ondanks dat ik zoveel van haar houd en ook trots ben op m’n lichaam, ook het herstel. Maar toch: het dikker zijn, slappe huid, haaruitval etc. Ik stop maar even, want kan anders nog lang doortypen… sorry 🤭 maar ben blij dat er meerderen zijn

Herkenbaar... Ook dat ik me in de zwangerschap goed voelde (kon ook veel slapen haha). -Ik ben snel overprikkeld, zeker als we weg gaan vind ik het lastig alles te plannen en te overzien (wat moet hij aan/mee, kan ik daar goed voeden, hoe doen we het met verschonen, gaat hij kunnen slapen). -Vaak heb ik ook kledingstress voor de kleine: is het niet te warm of te koud? Zit het niet te strak? Staat het leuk bij elkaar? Hij groeit supersnel en dan spuugt en kwijlt hij ook nog vaak of lekt een beetje door waardoor we het weer herhalen. - onzeker over lichaam. Ik heb nu veel grotere borsten waardoor ik heel veel kleding niet pas of het te strak zit. Tel daarbij dat ik 8 van de 10 kledingstukken niet handig vind voor borstvoeding en dat mijn buik opgezet is door mijn darmen. Vlak na de bevalling was ik positief verrast over mijn buik, maar dat was van korte duur wat ook een teleurstelling is. Ook mijn haar is een probleem. Ik droeg het voorheen bijna altijd los, maar heb het nu moet het vast en herken ik mezelf minder. En de kleine heeft al een haartje om zijn teen gewikkeld gehad. Heb ook echt zoveel kleine haartjes die rechtop staan, dat het bijna manen zijn van een leeuw. Het helpt niet dat het nu heel grijs is van de uitgroei (wil wel naar de kapper maar lastig met de kleine)

Lieve mama's, we hebben met z'n allen een wereldprestatie geleverd. Je hebt een heel mensje in je buik laten groeien, je hebt een bevalling achter de rug. Je lichaam weet niet hoe die het heeft met de regulatie van al die hormonen. Je mág je ook gewoon ff nog oncomfortabel voelen hierbij. Ik heb ook moeite met het accepteren van m'n lichaam. Laten we met z'n allen wel even super trots zijn wat ons lichaam allemaal te verduren heeft gehad, gun jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie. En echt het allerbelangrijkst, kijk op die moeilijke momenten naar je prachtige kindje! Dan kan de dankbaarheid toch alleen maar overheersen, wat een fijn gevoel is dat♡ Wat ik doe is lekker werken aan m'n conditie, ik doe thuis workouts wanneer de kindjes slapen of als de baby slaapt en de kleuter speelt. Dit geeft energie en een goed gevoel om weer aan een betere versie van mezelf te werken. Zo heerlijk om er iets aan te kunnen doen. Tippie voor jullie! Ik doe de workouts van Grow with Jo op YouTube. Daar kun je je eigen niveau kiezen, je kunt blijven staan op je matje en bijvoorbeeld een workout zonder springen doen. Nog even lief zijn voor je lichaam en voor jezelf ♡♡

Ja hier ook pittig! Vooral het mentale gedeelte vind ik heel heftig en voel ik me niet mezelf in, of nouja.. ik voel me eigenlijk weer een beetje hoe ik me voelde in mijn puberteit: volop emotioneel en ik kan bij tijden ook echt heel erg boos worden (met name op m’n vriend) en dan ook echt overdreven de pan uitschieten, dan gaat het binnen no time van 0 naar 10. Dat ben ik helemaal niet gewend van mezelf behalve uit m’n puberteit toen ik ook psychische problemen had (nu ervaar ik dat gelukkig niet zo want ik praat erover, vroeger kropte ik alles op) Moeder zijn vind ik echt prachtig en ontzettend eng tegelijkertijd, dan grijpt het verantwoordelijkheidsgevoel me af en toe echt bij de keel. Ik werk als GZ psycholoog en ben sinds aantal weken weer begonnen en alle verhalen over ongezonde patronen in gezinnen waarin clten zijn opgegroeid en intergenerationeel trauma doen me nu zo veel meer Aan de andere kant waardeer ik het ook dat ik zoveel en intens voel en zo ‘open’ sta en heb ik het idee dat dit me ook weer dichter bij mezelf brengt en in relaties met de mensen om me heen Wat doen we het toch eigenlijk goed hè mama’s 💗

Och zo herkenbaar allemaal en wat zijn we dan toch streng voor onszelf! Eigenlijk pas net bevallen en alles alweer willen zoals het was. Het is wat, moeder zijn ☺️

Zo herkenbaar.. Heb vooral last ook van het mentale deel. Dat ik mezelf kwijt ben. En ook al slaapt de kleine een keer door ik blijf zo moe. En dan volgende week ook weer werken.. ik hoop echt dat ik me ooit weer mezelf ga voelen

Hormonen die alle kanten opschieten. Haar dat met bosjes uitvalt. Overige haren inmiddels bijna dreadlocks gezien geen tijd om haar te wassen. Theezakjes en een hangbuik. Licht urineverlies. Pijn in m'n gewrichten. Zere, soms slapende, onderrug. Moe. Gevoel van vrijheid is weg. Maar als ik hem uit bed haal en hij lacht naar me alsof ik t mooiste ben dat hij ooit gezien heeft. . Zie ik het mooiste dat ik ooit gezien heb en boeit het me niets! #hetiseenfasehetgaatvoorbij (om de dagen/ situaties door te komen mijn mantra)

Hoi, dit voelt zo herkenbaar! Ik heb dan het geluk dat m’n zoontje doorslaapt in de nacht (al worden de overdag slaapjes steeds minder) maar het gevoel van het niet jezelf zijn herken ik heel erg. Ik heb totaal geen idee meer wie ik ben naast m’n moeder rol, voel me niet comfortabel in m’n vel door de zwangerschapskilo’s en de hormonen schieten soms door het dak hier. En dan voel ik me weer schuldig dat ik deze gevoelens heb omdat ik een hartstikke prachtig, mooi, gelukkig en gezond mannetje op de wereld heb gezet. Hopelijk vinden we allemaal snel de weg terug naar onszelf🫶🏼

Het gaat wel steeds beter maar merk dat mijn menstruaties wel heftiger zijn, meer mentaal. Ben echt bijna week helemaal uit me doen, had ik hiervoor niet. Ook trainde ik 4/5x per week, in zwangerschap bekkeninstabiliteit gekregen en kon na 3 maanden na bevalling rustig beginnen met sporten. Nu 6/7 weken verder maar gaat nog niet super maar kan gelukkig wel weer iets doen. Ik weet dat ik een mooi meisje op de wereld heb gezet maar heb echt moeite met mijn lichaam. Herken mijn lichaam niet zo, altijd in shape geweest en nu 10kg zwaarder.. let op me voeding + bewegen nu maar er gebeurd weinig..😥 denk dat het tijd kost maar pff.. kan ook mijn mooiste kleding niet aan. Ik geniet elke dag van mijn dochtertje, de wereld om me heen bestaat soms niet. Gister na een jaar weer is festival gepakt met mijn vriend, dat was echt heel leuk! Even paar uurtjes geen moeder zijn. 💃🏼 daarna weer blij om bij haar te zijn. Haaruitval mag van mij ook wel is stoppen. Mijn huid is gelukkig wel mooi gebleven. Ik vind het allemaal intens zwanger zijn & bevallen & herstel. Nooit zo bij stil gestaan bij andere die zwanger waren tot ik het nu zelf ervaar. Vriendinnen die begrip tonen en steunen zijn in deze tijd super waardevol 💖

Bnc

Kreeg gister voor het eerst de vraag hoe het ontzwangeren gaat. Ik vond het ergens wel fijn dat iemand met die vraag echt aandacht voor mij had ipv alleen maar hoe is het met de kleine.

Ik heb vreselijke haaruitval ik word er gek van overal is er haar als ik door mijn haar ha heb ik er echt veel in mijn handen mijn kindje slaapt goed word 2 maal wakker maar snak ook wel om eens gewoon te kunnen gaan slapen en wakker worden zonder 2 voedingen maar ik weet dat ik niet mag klagen mijn eerste kindje kwam veel meer

oh dat haar uitval herken ik!!! vreselijk. Ik kan elke keer me borstel legen!

Hier ook super heftige haar uitval.. ben echt meer dan de helft kwijt. Heb nu ijzer pillen gekregen van de dokter.