Opnieuw zwanger.

Ik heb geen ervaring met zelf zo snel opnieuw zwanger zijn maar ik heb zelf een zusje die een jaar jonger is dan ik. Ik heb het zelf altijd als heel fijn ervaren dat we altijd in ongeveer dezelfde levensfase zitten. Ik heb als kind nooit een tijd gemist dat ik meer tijd met mijn ouder alleen had gewild. Ik kan mij voorstellen dat het voor jou zelf voelt als iets wat je je kindje wil gunnen maar ik denk persoonlijk niet dat je je zoon tekort doet

Hier ook zo. Bevallen op 6 april dit jaar van een dochter, nu opnieuw zwanger en de uitgerekende datum voor nu is 1 april. Aan de ene kant lijkt het mij onzettend pittig en voel ik me schuldig naar mijn dochtertje toe, aan de andere kant gaan ze hopelijk zoveel hebben aan elkaar en heb ik er echt zin in. Het duurt nog een hele poos totdat deze kleine zich meld, dus tot die tijd kan ik lekker genieten van mijn dochtertje alleen. Het komt allemaal vast wel goed!

Ze herinneren zich de tijd zonder broertje of zusje niet. Ouders delen is niet erg en voor de 2de is het net zo "oneerlijk" dan. Zij hebben nooit een moment alleen met ouders.

Het is al genoemd, maar ze gaat het alleen maar fantastisch vinden! Die tijd alleen met je dochter is alleen iets wat jij gaat missen. Jouw dochtertje herinnert zich dat niet 😅 klinkt stom maar niemand heeft herinneringen aan de eerste paar jaar. Maar wat je ook besluit, alles is goed!

Ik scheel 11 maanden met mijn zusje en zijn nu beste vriendinnen. Heb zoveel aan haar en omgekeerd. Ik snap je gevoel, het gaat ook erg zwaar zijn maar vooral leuk uiteindelijk. Nu lekker genieten van jullie tijd met z’n drieën.

Je moet het zo zien, met je 2e zul je ook niet de tijd mee hebben die je met de 1e hebt. Dus je hebt dan al idg 1 jaar alleen met je kindje gehad. Ik merk dat nu met de 2e dat ik niet de tijd en aandacht heb Die ik met de 1e had. Maar nog steeds even leuk!

Het zijn meestal de verhalen die wij onszelf vertellen. Ik dacht namelijk dat mijn oudste tijd met mij alleen zou willen doorbrengen (we waren namelijk 3 jaar lang 24/7 zowat samen) maar sinds haar zusje er is wilt ze niks meer zonder haar erbij doen. Laatst ging ik alleen met haar weg en heeft ze 15 min gehuild om haar zusje en toen we klaar waren wilde ze niet eens even een broodje met me gaan eten want ze wilde naar huis naar haar zusje…

Bij mijn 2 kids zit er 13 maanden tussen.. ik vind het vooral NU heel pittig om 2 kids te hebben onder de 1.5 jaar oud.. vooral het stukje “de kids vermaken” vind ik lastig want de een is een drukke dreumes en de ander is een baby die nog niet veel kan😂 Ik heb enorme last gehad van schuldgevoelens naar mn oudste toe de eerste paar weken nadat de baby geboren was… mama die ineens met een baby op de bank zat en minder tijd voor hem had. Maaaaar zoals er eerder gezegd is straks weten ze niet beter. En mn oudste toont met de week steeds meer interesse in zn broertje en geeft hem dan zn speentje of hij “aait” hem en geeft hem een kusje.. nou dan SMELT ik💙 het word echt beter en ik weet zeker dat het straks beste maatjes worden! Dus tuurlijk zal het pittig worden maar het heeft ook iets heeel moois!

Ik persoonlijk vind het egoïstisch om nu een kindje weg te halen en vervolgens over 3 jaar (bij wijze van) als je er wel klaar voor bent het wel te houden. Wie weet lukt het dan ook wel helemaal niet. Het is en blijft een gegeven. Ik zal het dan nu zien als een heel bijzonder cadeautje. En volgens mij zijn jullie allebei volwassen en ken je de risico’s van onveilig geslachtsgemeenschap. Maaaar al met al, blijft het jouw/jullie keuze. Succes en sterkte met de juiste keuze maken!! En geen haat, met mijn reactie, alleen een mening 💕 nogmaals, succes met de keuze, ben wel erg benieuwd!

Hii mommy, hier hetzelfde verhaal ! Bevallen op 1 april en nu ben ik 26-2-25 uitgerekend, toen ik de achter kwam schrok ik me dood, dacht nee dit kan niet dit wil ik niet, mijn partner wilde er altijd maar 1 en ik vond het ook heerlijk zo met ons meisje, zoveel schuldgevoel naar haar, maar straks weet ze niet beter als ze met ze 2tjes zijn… ook wij hebben heel lang getwijfeld en nog steeds! Het is en blijft een moeilijke keuze welke je ook maakt, je kan het !

Ik had afgelopen jaar hetzelfde. Dochter van maart 2023 en nu bevallen in april. Ik had precies dezelfde gevoelens als jou en mijn man stond er heel rustig in. Ik voelde mij heel negatief over de 2e zwangerschap en wist niet hoe ik het moest doen. Ik wilde ook meer genieten van de 1e. Uiteindelijk ging dat gevoel weg en ben ik nu heel erg blij dat ik er 2 snel opelkaar heb. Er zitten pittige dagen tussen maar ik moet zeggen dat het ook makkelijker wordt. Daarnaast heeft de oudste nu ook zoveel meer tijd met mij die ze normaal niet zou hebben door mijn verlof nu. De kleine slaapt ook veel waardoor we echt wel tijd hebben om samen te spelen. Wat wel echt geholpen heeft bij mij is de steun van mijn man en hoe erg hij zijn best doet. De eerste paar weken had mijn man verlof en daardoor kon hij zich focussen op de oudste en ik op de kleine. Ik lag een week met de baby in het ziekenhuis maar mijn man kon bij de oudste thuis blijven zodat zij haar ritme kon aanhouden. Ook nu gaat mijn man vaak even naar buiten met de oudste zodat ik wat andere dingen kan doen in huis of met de kleine. Er zitten heftige dagen en nachten tussen maar ook die gaan voorbij. Blijf positief denken en het komt echt goed. Zorg dat je steun aanelkaar hebt en vooral geniet van alles wat nu komt en je zwangerschap want ik heb dat misschien toen toch te weinig gedaan door alle gedachtes

De cadeautjes zijn altijd het mooist! Ik snap je reactie wel hoor ! Ik was onverwacht zwanger van de derde en hebben nu 3 kids onder de 4 jaar. Mijn man zei altijd 2 kids en ik misschien 3 maar dan wel pas over een aantal jaar. Maar wow wat zijn we blij met onze kleine meid ! En wat bijzonder dat je een zwangerschap dus niet zelf in de hand hebt. Waar een wil is is een weg jullie kunnen dit !

Na mijn eerste in hetzelfde schuitje gezeten. Ik was onbegrepen onvruchtbaar en het duurde een eeuwigheid voor we in verwachting mochten zijn van onze dochter. 4,5 maand na haar geboorte bleek ik opnieuw zwanger. Hoe dan?! Dit kon ik helemaal niet. Blijkbaar dus toch wel. Ik zat op het randje van een postnatale depressie en heb 3 weken lang getwijfeld wat ik wilde doen. Ik was er fysiek ziek van. Uiteindelijk besloten om voor abortus te gaan. 12,5 maand ertussen leek me echt vreselijk, ik was zo bang dat ik mijn beide kinderen dan te kort zou doen. Omdat ik er gewoon nog niet klaar voor was en bang was dat ik een slechte moeder zou zijn voor de eerste, hebben mijn man en ik de beslissing samen gemaakt. Er zijn nog een heleboel momenten dat ik denk; wat als? Was het een jongen of een meisje? Hoe zou hij/zij eruit hebben gezien. Maar ten tijde van de abortus heb ik middels therapie (abortushulpverlening) mijzelf een brief geschreven waarom ik het gedaan heb. En welke angsten ik op dat moment voelde. Wanneer ik de brief lees, weet ik zeker dat ik de juiste beslissing heb gemaakt. Ik ken beide kanten van de munt, de jarenlange onvervulde kinderwens, en de te snelle zwangerschap erna met grote gevolgen. Natuurlijk probeer ik niet te propageren voor abortus, en ik weet dat mijn bericht een trigger kan en gaat zijn voor een heleboel leden. MAAR het is een enorm taboe, dat af en toe doorbroken moet worden. Dus ik trek hier de stoute schoenen aan. Sorry als ik iemand hiermee kwets. Als je er vragen over hebt, mag je me altijd bericht sturen!

Ik heb nooit in een dergelijke situatie gezeten, maar ik las jouw bericht en wil alleen even zeggen dat ik het ontzettend knap vind dat je dit deelt. Ik kan mij voorstellen dat er anderen zijn zoals jij voor wie het fijn is om te weten dat ze niet de enige zijn en dat deze keuze ook oké is als dat voelt als het beste. Het is een moeilijk onderwerp dus knap dat je vertelt over jouw ervaring!

Hoi! Ik ben ook weee zwanger, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Onze zoon is eind april geboren en weet nog niet precies hoe lang ik nu zwanger ben. Ik lees allerlei dingen over gevaren zo snel achter elkaar. Weten jullie daar iets meer over? Al een verloskundige bezocht? Ik heb pas in september een afspraak. Als ik uitga van mijn laatste (en eerste) menstruatie kan het 10 weken zijn maar het kan ook 6 zijn. Spannend allemaal dus. Worden pittige maanden aangezien ik ook heel erg misselijk ben maar na aan het idee gewend te zijn lijkt het me toch wel heel erg mooi straks. Hoewel de bevalling mij nog vers in het geheugen ligt 😬

♥️

Hiet hetzelfde.. 27 april bevallen van mijn 3e dochter (samen met partner nu 5 dochters) en nu weer zwanger en 8 april uitgerekend! Ik stond op het punt om weer een spiraal te plaatsen en hebben ook ruim om de eisprong geen gemeenschap gehad, maar toch hadden wij gister een goede echo bij 7+2. Ook bij mij schieten de gedachtes alle kanten op. Ik heb al eerder een besluit moeten nemen voor abortus met mijn vorige relatie 5,5 jaar geleden. Toen was ik 9 maanden na de bevalling van de 2e opnieuw zwanger maar de relatie liep op de klippen en zag toen geen andere optie. Nu is de situatie heel anders en heb alleen maar zitten huilen bij de echo gister. Ik wil niet opnieuw kiezen tussen leven en dood en ik weet dat ik me nu enorm schuldig ga voelen, zeker als dit een jongetje blijkt te zijn! Mijn partner ziet het niet zo zitten nóg een kleine er bij en is bang voor mijn gezondheid en dat hij alleen achter blijft met de kinderen (ik heb een hartafwijking) want ja, wat doet dit met je lichaam zó snel opnieuw zwanger zijn? Hij zegt wel dat het mijn keuze is, mijn lichaam, dat hij niet voor mij kan beslissen en als ik besluit het te houden dan staat hij achter me en is het welkom zegt hij, maar dan moet het wel medisch gezien kunnen. Hij heeft in zijn vorige relatie bij 13 weken ongeveer ook een abortus gehad bij hun 1e kindje, ze waren toen nog veel te jong (zij was 16) maar stonden wel achter dit besluit. Hij denkt dat het een jongen zou zijn geweest en dat vind hij wel nog steeds moeilijk. Daarom durf ik nu ook geen beslissing te maken omdat ik het gevoel heb dat dit een jongetje is en ik het niet kan verdragen om het weg te halen. Het gebeurd niet voor niets dat ik nu eigenlijk onmogelijk weer zwanger ben..

Ja hier ook! Eentje van 15 april en eentje van 21 april. Ik was van de tweede 14 april uitgerekend. Ik gunde ze in ieder geval zo hun eigen dag, toen ik daar overheen ging was ik opgelucht haha. Verder was ik er aan het begin verdrietig over net als jij, gun ze hun eigen verjaardag enz. Maar dat had even tijd nodig. Na een tijdje was ik gewoon intens gelukkig weer een gezond kindje te mogen dragen, wanneer deze ook geboren zou worden. Hoop dat jij dat straks ook zo mag ervaren 🩷🩵 het komt goed mama!

Hii, ik heb eerder gereageerd dat ik ook opnieuw zwanger blijkt te zijn, nu 13 weken, ik heb een dochtertje van 1 april en nu voel ik me nog steeds niet happy erbij..met de nieuwe zwangerschap, zijn er meer die zich zo voelen ? Ik had ook tegen me partner gezegd wat als het blije moment niet komt.. maar die is overtuigd dat het wel gaat gebeuren, maar als ik mensen vertel zwanger te zijn, ik kan het nog steeds moeilijk bevatten.. vind het moeilijk 😣

Hoi even een updateje, mijn vriend en ik hebben afgelopen week een keuzehulp gesprek gehad bij de GGD. Die zelfde dag was ik nig ontzettend onrustig en gepanikeerd echter die dag erna wel besloten het kindje te houden, mocht alles ook weer goed gaan. Mijn vriend vind het wel leuk. Maar ik moet nog heel erg groeien in het gevoel. Ik hoop dat het de goeie keuze is en het zullen de eerste jaren tropenjaren worden maar hopelijk niks wat we niet aankunnen samen. Dank jullie wel voor jullie reacties allemaal ❤️