Pfff..
Ons kindje wil vanaf de geboorte veel bij ons zijn. Hier aan toegegeven om haar geborgenheid te bieden. Dus de sliep veel op ons, in de box of wandelwagen.
Af en toe liet ik haar op een gegeven moment haar ochtend slaapje op haar eigen bedje doen en dit ging soms goed en soms was ze helemaal overstuur. Soms ging ik het gevecht aan, maar dit kostte mij zoveel energie dat ik het uiteindelijk vaak even probeerde en dan dacht prima kom maar mee naar beneden dan slaap je tenminste.
Het werd zomer en omdat ze toch eigenlijk altijd in de wandelwagen sliep ging ik er ook lekker op uit. Slapen deed ze prima wanneer ze moe was.
Die slaapjes zijn alleen meer dutjes geworden en duren vaak Max 30 minuten. Ik merk dat ze na een uur vaak weer moe wordt en dan doet ze weer een dutje van +- 30 minuten. Soms slaapt ze langer een uur of anderhalf uur.
Nu denk ik er toch goed aan te doen haar meer op bed te leggen zodat het stiller is (honden blaffen haar ook regelmatig wakker).
Maar man wat een verdriet, ik ben echt 30 minuten aan het vechten met haar en ze is ontroostbaar. Wordt er zelf verdrietig van.. dat ik mij af vraag of we hier wel goed aan doen.
Als ze hysterisch wordt haal ik haar er uiteindelijk uit en ga ik naar beneden en als ze rustig is weer naar boven, maar boven beginnen we weer opnieuw. Tot ik dat 3x gedaan heb en ze zo moe is dat ze uiteindelijk lijkt op te geven en in slaap valt. En dat vind ik zo erg eigenlijk.
Vandaag viel ze beneden in de wandelwagen bijna meteen in slaap. Ik haar er weer uit halen en op bed leggen daar weer even huilen en toen viel ze in slaap.
Nu zit ik ernaast, zodat als ze wakker wordt ik er ben en ze niet alleen is.
Mensen tips hoe we dit beter kunnen aanpakken?
Of er aan toegeven en haar gewoon beneden laten slapen en het over een poosje opnieuw proberen?
In de avond gaat het vaak wel oké de laatste tijd en ‘s nachts gaat helemaal prima.
Alleen overdag is dus echt een gevecht iedere keer..