Dankbaar ben ik. Heb een kindje op aarde gezet, valse start hadden we, maar we hebben het wel samen gedaan! Ik geef nu inmiddels bijna 5 maanden borstvoeding. M’n kindje weigerde op een gegeven moment m’n borst, dus ben eigenlijk fulltime aan het kolven. Allemaal voor m’n kindje. Heb mezelf beloofd om t/m 6 maanden m’n kindje borstvoeding te willen geven en daarna gaan we de overstap doen naar kunstvoeding. Want ik ben moe, oververmoeid, m’n kindje wilde heel veel huid op huid contact, dus heb weken hem op m’n borst laten slapen. Waardoor ik zelf niet sliep. Ik heb een pittige bevalling gehad en hem op aarde zetten was ook niet makkelijk. Ik ben ook bang dat hem iets gaat overkomen, bijvoorbeeld omdat hij een buikslaper is, ben ik bang dat hij misschien een verkeerde beweging gaat maken, maar al een week gaat dit zo goed. Het is een vrolijke baby, vind het moeilijk om hem af te staan, wil niet weg bij hem. Ik leg de lat voor mezelf zo hoog, altijd al gedaan. Waarom doe ik mijzelf dit aan? Ik ben in alle opzichten een “topper” geweest en nu geeft m’n lichaam aan dat het gewoon op is,
Omdat ik gebroken nachten heb. Gelukkig helpt m’n partner mij heel erg wanneer hij thuis is. Maar ik wil bijvoorbeeld dat oma alleen in spoedgevallen oppast, anders niet, want zij doet het allemaal op haar eigen manier en wilt niet onze manier volgen.
Want soms ook irritaties opwekt. Ik heb de luxe om even niet te werken, maar
Ook omdat ik aan mezelf moet werken,
Moet gewoon opladen. En elke dag wanneer hij tegen mij lacht, voel ik mij zo gezegend dat hij mij de mooiste ziet. Alsof er voor hem geen leven was. Hormonen spelen ook een grote rol, maar ben gewoon bang om hem af te staan aan bijvoorbeeld de oma’s en opa’s, omdat
Hij dan geen rust ritme en regelmaat zal krijgen en dan moet ik weer bij 0 starten. Dus dit gaat ten koste van mij, van de momenten samen met m’n partner. We doen 1 x
In de week samen wat leuks, maar het is ook zo lastig om met de kleine wat in te plannen, want na 1,5-2 uur wilt hij weer slapen. Dat kan wel eens in de kinderwagen, maar dan slaapt hij niet diep, dus het liefst wil ik dat hij in z’n bedje slaapt, thuis… en dan voelen we ons wel
Opgesloten thuis en heb je een soort
Klein wereldje…
Herkennen jullie dit? Of ben ik zo overdreven obsessief aan het doen. Ben zo bang dat ik hem tekort doe… 🥹🥹 wat je wel
Niet over hebt voor je kindje, heb het ouderschap zo onderschat. Mis ook gewoon af en toe ons eigen leventje🥹…
Sorry voor het klagen/zeuren, want wil het van me afschrijven, dat lucht op!