Verdrietig door hedendaagse berichtgeving

Ik vind het uiteraard triest wat er gebeurd. Maar ik ben er (hard gezegd) niet mee bezig.

Oh herkenbaar hoor. Of het nou in het nieuws is, of in een film of serie, verdrietige situaties van baby's en kinderen trek ik me zo aan...

Heel herkenbaar... je voelt je zo machteloos!

Jazeker. Geen angst naar mijn eigen kinderen maar vooral schaamte en verdriet. Dat het voor mij vanzelfsprekend is dat ik mijn kinderen zie opgroeien, dat mijn kinderen gelukkig zijn en geen trauma. Schaamte over hoe ik dit straks aan hun en m’n eventuele kleinkinderen moet uitleggen. Maar vooral schaamte dat zoiets kan gebeuren en de wereld het toestaan dat een heel volk uitgeroeid wordt.

Ik ontwijk zulke berichtgeving en videos bewust omdat ik er veel te gevoelig voor ben en er dan echt wel een tijdje mee kan zitten. Ik voel me machteloos omdat ik er niks tegen kan doen. Daarom kijk ik het gewoon niet.

Heel heel herkenbaar. Het raakt mij ook nog dieper nu ik zelf mama ben. Ik kan ook angst voelen voor de wereld waar mn zoontje in opgroeit. Tegelijkertijd ook zoveel dankbaarheid dat we het hier zo goed hebben. Ik probeer vooral in dankbaarheid te leven en het klagen om onnodige dingen te beperken.

Heel herkenbaar. Ik volg de situatie in bezet Palestina op de voet en ga echt slapen en sta op met de beelden op mijn netvlies. Ben elke dag dankbaar dat mijn kinderen nu nog veilig zijn, maar ik ben zo teleurgesteld in de wereld.

Precies dit! Daarom kijk ik nooit het nieuws.. het is triest wat er in de wereld gebeurd, maar ik wordt er helemaal naar van en bescherm mezelf daar tegen. En prijs ons gelukkig dat wij het hier dan echt ontzettend goed hebben.