Voelt als de dagen overleven

Nog meer mama’s die het gevoel hebben dat ze de laatste maanden en dagen gewoon ‘overleven’? Soms heb ik letterlijk geen idee wat ik aan het doen ben. Het is struggelen met de dutjes, hopen dat de voedingen geen strijd zijn, die onderbroken nachten, 100x tutje teruggeven per dag want anders drama, geen tijd voor jezelf/ sociaal leven,… . Soms kan ik echt niet wachten tot ze wat ouder is 😅 Begrijp me niet verkeerd. Ik ben enorm dankbaar, zie haar doodgraag en als ze ‘s avonds een halfuur in haar bedje zit mis ik haar al 🙈maar wanneer wordt het beter?? Ik vind het lastig 🙈