2e zwangerschap na huilbaby

Hoi! Hier ook een 2e zwangerschap na een huilbaby. Ik merk dat ik me vooral focus op alle leuke onderdelen van een newborn. Lekker ongestoord knuffelen, het eerste lachje, de eerste keer omrollen.. alle mijlpalen. Ik probeer bewust niet te denken aan die 8 maanden huilen en geen slaap (bij ons 's nachts ook elke 1-1,5 uur wakker en sliep tot 8 maanden bij ons in bed). We hebben het 1x eerder gedaan, en veel erger dan dat kan het niet worden! Wij kunnen dit 😊❤️

Mijn dochter huilde tot 11 maanden zo’n 5-7 uur per dag, op een week vakantie na. Snachts sliep ze gelukkig heel goed, maar overdag was een ramp. Ik denk vooral maar aan dat het alleen maar beter kan worden en anders zien we het dan wel weer… en verder denk ik vooral dat we er toch weinig invloed op hebben en dat ik nu eerder aan de bel zou trekken

Mijn zoon is een huilbaby geweest. Een reden hebben we nooit echt gevonden (div poli's geweest en zelfs naar alternatieve geneeskunde uitgeweken).Uiteindelijk ook nog tot zijn 3,5 jaar geen nacht doorgeslapen en werd ik zelfs op een gegeven moment half paranoïde van het systematisch te kort slapen. Dit maakte samen met een traumatische bevalling dat ik langere tijd absoluut geen kinderen meer wilde! Die roze wolk, die bestond niet... maar.... Toch begon het na 4,5 jaar te kriebelen en al snel was ik zwanger. Mijn zoon was inmiddels een makkelijk kind geworden en het voelde nog niet compleet. In december 2020 kwam mijn dochter na een spoedkeizersnede ter wereld, en wat en verademing was zij! Juul was een hele blije baby en sliep met 10 dagen al door. Ondanks mijn langere herstel, echt een roze wolk. Ik besef me heel goed dat we hier geluk mee hebben gehad, maar met mijn verhaal wil ik vooral duidelijk maken: het ene kind is het andere niet. Ook ben je nu een ervaren ouder, en zul je zien dat je zelf veel makkelijker handelt dan dat je als nieuwe ouder doet. Je hebt het immers al een keer gedaan en je weet beter wat er komen gaat! Probeer wel te genieten van het nu, je zwangerschap. Alle clichés waar, de tweede gaat nog sneller dan de eerste!

Bedankt voor de reacties. En uiteraard helemaal eens met ‘je hebt er geen invloed op’, ‘de ene baby is de andere niet’ en ‘je bent nu meer ervaren én hebt het al eens overleefd (en ik zou nu zeker ook anders aan een bel trekken)’. Kunnen jullie verder wel genieten van andere baby’s’? Bv van familie of vrienden?

Mijn schoonzus heeft een baby gekregen. Een heel makkelijk meisje die je slapend weg kan leggen enzo. Ik vind het heeeerlijk om met haar te knuffelen! Maar ik merk wel dat baby's/kinderen van onbekenden mij niet zo veel meer trekken als voor ik onze zoon kreeg

Ik ben inmiddels in verwachting van onze derde. Onze eerste was een huilbaby midden in corona tijd geboren, dus we konden niet echt hulp vragen😣 Hij bleek uiteindelijk koemelkeiwitallergie te hebben en daarnaast een hele alerte baby. Het was echt vreselijk en we hebben heel lang getwijfeld of we wel een tweede wilde. Uiteindelijk ging het toch kriebelen en is onze dochter 3 jaar later geboren. Ook zij heeft een koemelkeiwitallergie, maar we zaten er meteen bovenop. Bij nummer 2 heb ik tijdens de zwangerschap het laatste trimester probiotica geslikt en onze baby heeft ook direct probiotica gekregen. Alles om de darmen te ondersteunen en krampen zover mogelijk voor te zijn. Stress zoveel mogelijk geprobeerd te vermijden. Maar onze dochter is zo'n ongelofelijke tevreden baby. Ze is overdag zo zen, huilt alleen als er iets is en dat is echt zelden in vergelijking met onze eerste. Wat is ermee wil zeggen is dat ieder kind uniek is en je het van te voren niet weet. Ik heb zelf ook minder met die babytijd, maar ik heb er bij mijn dochter wel meer van kunnen genieten. Inmiddels in verwachting van de derde, dus je weet nooit hoe het loopt. Alles je mee dat een kleine 4 jaar geleden had gevraagd had ik dat niet voorspeld;)

Jeetje wat ontzettend dapper ben jij! Ik snap zo goed dat je niet uit kijkt naar de babyfase; ik heb precies hetzelfde. Ik hou van mijn dochter maar vind het nu zóveel leuker nu ze 1,5 is. Ze was geen huilbaby en ik ging er al bijna aan onderdoor. Ook een postnatale depressie gehad overigens. Wat mij veel hielp/helpt is echt erover praten. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt en niet uitkijkt naar die newbornfase! Wilde vooral zeggen dat ik je super knap vind dat je het weer aan gaat. Je kan het ❤️

Ons zoontje van 1.5 jaar was een extreme huilbaby. Huilde van 14.00 tot 05.00 in de nacht nonstop zonder slaap ertussen. Het heeft ons kapot gemaakt, uiteindelijk is hij een weekje naar het ziekenhuis gegaan omdat wij niet meer konden. Geen medische oorzaak gevonden. Slaapt nog steeds slecht, zit nog steeds in de ziektewet. En nu ineens nr 2 in de buik…. Het idee maakt me ontzettend blij, een broer of zus, onze familie is nu straks compleet. Maar iedere dag word ik onzekerder. Wat als weet een huilbaby, zit vast in de genen, ik was er zelf ook 1. Of ligt het aan mijzelf en de interactie tussen mij en de baby, wat deed ik fout? Wie wil er nu oppassen op 2 kids incl huilbaby, straks kan ik nooit meer de deur uit etc. Tja echt genieten is het niet :(

Ik wel. Ik ben hobbyfotograaf en vind die kleintjes van onbekende, maar ook van bekenden fantastisch 🥰 mocht afgelopen week babyknuffelen en binnenkort weer

Hi hi, wij ook een heel heftige huilbaby. Radeloos was ik. We wilden echt graag een tweede maar heel lang niet gedurfd. We moesten daar echt van bijkomen. Maar het ging opeens toch weer zo erg bij ons kriebelen. En ons zoontje nu is uitgegroeid tot zo'n lief, lekker ventje!! Er komt nu dus ook een tweede. We hebben besloten veel meer om hulp te gaan vragen en hebben ook gespaard om elke dag bevroren eten te laten komen zodat we niet hoeven te koken en schoon te maken. En er komt elke week een schoonmaker, dat geeft op dat gebied heel veel rust. Ik denk oprecht dat je het een tweede keer sowieso "anders" gaat doen. Alles is niet meer zo nieuw. Ohja en ik zou zelf ook meer in de hoek van alternatieve geneeskunde gaan zoeken als ik weer een huilbaby krijg. De draagdoek is altijd mijn beste vriend geweest, dan maar weer ziekmelden van werk als het niet gaat. Wees heel lief voor jezelf. De tijd tikt wel door en voor je het weet zijn ze weer groot.

Och wat heftig. Ik herken het gesloopte wel. En m’n zus had ook een huilbaby (waardoor ze ons enorm kon helpen). Dus ik ben ook wat bang voor die huilbaby genen. Voordeel is dat mijn beide zussen nu zwanger zijn (vandaag uitgerekend en de ander in december), dus ik kan die genen eens even toetsen voordat wij aan de beurt zijn. Bij ons was een ziekenhuis opname vanwege corona niet mogelijk maar wij hebben inderdaad ook een dagopname gehad (want dat kon wel). Doordat wij toen zo doorgelicht werden (psychische gesteldheid toetsen en kijken of je een netwerk hebt die kan helpen) kwam ik daar nóg gesloopter uit dan ik erin ging 🤣 Ik heb ook enorm getwijfeld aan mezelf en de interactie, daar hielp EMDR enorm bij. Echter, toen vriendinnen (makkelijkere) baby’s kregen begon ik weeeer aan mezelf te twijfelen. Ook of ik het misschien had overdreven? Huilde hij wel echt zoveel? Deed ik dan toch iets verkeerd? Ondanks dat jouw situatie ook heftig klinkt vind ik het fijn om te horen dat ik niet de enige ben 😘