2e zwangerschap na huilbaby

Ha allen, Zijn er toevallig ook dames weer zwanger die ervaring hebben met het hebben van een huilbaby? Ik ben benieuwd hoe jullie wel/niet uitkijken naar een nieuwe baby, hoe jullie daarmee omgaan en met de buitenwereld communiceren over wel/niet blijdschap nieuwe zwangerschap. Exact 2 jaar geleden kregen wij ons eerste zoontje, en die ontpopte zich vrij snel tot een huilbaby die overdag vrijwel niet sliep (de nachten gelukkig wel, anders was ik er denk ik niet meer geweest). Een echte oorzaak hebben wij nooit gevonden maar hij is geboren in een hittegolf (wat huid op huid contact erg moeilijk maakte), wilde 12-14x per dag aan de borst (a 40 minuten per sessie), ik had een extreem stressvolle zwangerschap en hij is enorm snel geboren. Allemaal factoren die op zichzelf al niet behulpzaam zijn uiteraard. Lang verhaal kort, het huilen werd minder, het slapen werd beter (bleef een hongerige baby en sliep pas na 10 maanden een keer door), enkele EMDR sessies voor postnatale depressie van de kraamtijd verder, (gewenste) baby #2 is onderweg. Jeej (?) Ik merk dat ik echt totaaaal geen zin heb in weer die newborn fase, eigenlijk alle baby’s niet boeiend vind (don’t judge me). Inmiddels geniet ik enorm van mijn nu vrolijke opstandige peuter (alles beter dan een huilbaby), maar pff wat als dit weer een huilbaby wordt? I mean: ik heb het overleefd - en weet nu ook een beetje hoe. Maar dat was wel zonder peuter erbij! En inmiddels heeft het netwerk dat toentertijd flink ondersteunde allemaal baby’s gekregen, of zijn verder weg verhuisd. Dus dat wordt echt aanpoten straks. Is dit herkenbaar voor iemand? En hoe voel jij je? En hoe ga jij ermee om?