Autisme en eerste zwangerschap

Ja en van harte gefeliciteerd natuurlijk😊

Ik volg trouwens elise cordaro op insta, zij heeft een boek over autisme geschreven toen ze dit op latere leeftijd ontdekte en heeft net een kindje gekregen

Hey! Ik weet sinds een tijdje dat ik autisme heb. In mei 2023 een zoontje gekregen en nu weer zwanger. Mocht je vragen hebben of andere natuurlijk. Je mag ze altijd stellen. Ik heb het pad al eens bewandeld haha.

Gefeliciteerd met je 2de zwangerschap. Ik vroeg mij af, hoe ging jij om met het onbekende van een zwangerschap? Het niet weten dat wat je voelt ook echt met de zwangerschap te maken heeft. En had jij ook de angst dat het mis kan gaan, en wanneer ging die angst weg ( als die ooit weg ging)

Gefeliciteerd met je 2e zwangerschap. Ik ben benieuwd of je extra maatregelen hebt genomen om rekening te houden met je autisme (bv naar de pop-poli gegaan, had je recht gehad op extra kraamzorg?) Heb je tips? 🤭

De zwangerschap van mijn zoontje was mijn 2e zwangerschap. Een paar maanden hiervoor verandere mijn leven in een weeken. Onverwachts was ik zwanger en kreeg ik de diagnose diabetes type1. De angst heb ik altijd wel gehouden. Want ja misschien een beetje hard (dat is hoe mijn hoofd werkt denk ik) het kan ook mis gaan. Dat is bewezen en je hoort het genoeg. Daarom ben ik nooit dingen gaan lezen. Niet over de zwangerschap en niet over de bevalling. Ik kan door mijn autisme dan een soort van gaan overlezen. Dus lekker alles horen van de verloskundige of gynaecoloog en dan komt het echt goed!! En geef alles ook aan. Zet duidelijk neer ik heb autisme en dit werkt wel maar vooral dit werkt niet. Het onbekende ging ik aan door duidelijk te zijn. Zoals met onderzoeken zeggen van hoe jij het ziet en of ze het juist willen uitleggen of juist niet. Je lichaam veranderd vrij rustig. Daar ging ik best goed mee om. Je heb best goed de tijd om daaraan te wennen. De grap nu is dat ik dacht dat ik een mini buik had terwijl ik nu foto's terug kijk en ik echt wel een dikke buik had haha. Dat wennen ging dus iets te makkelijk haha . Ben je zelf erg van de controle?

Thanks! Ik ben persoonlijk niet naar de pop poli gegaan dit omdat ik een hele fijne begeleidster had op het moment van de ggz ivm autisme. Door de vele nieuwe mensen en afspraken werd nog een "afdeling" mij te veel. Van een andere moeder met autisme heb ik wel mega positieve verhalen over de pop poli gehoord. Ook ben ik rond de 30 weken een keer gaan kijken in het ziekenhuis op de verloskamers. Dit aangegeven dat dit voor mij voor rust zal zorgen omdat ik dan weet hoe het eruit ziet en waar je dan terecht kan komen. Dit was voor mij echt super fijn. Dat ik voor de bevalling in het ziekenhuis kwam wist ik gelijk hoe en wat. Bij mij is geen extra kraamzorg aangeboden. Dit kan je altijd nog even navragen bij de organisatie waar jij je in schrijf. Ze gaf aan dat er wel extra potjes zijn. Ik stuurde de kraamhulp na 2 dagen weg haha. Te druk in huis en ik vond het wel genoeg.

Ik ben denk ik best wel van de controle of zoals ik het altijd zeg dingen moeten voorspelbaar zijn 🙈 en dat is dit dus totaal niet dus angst komt om de hoek kijken. Ik heb zelf al contact gehad met de verloskundige omdat ik niet in kon schatten hoe de eerste echo zal zijn. Gelukkig zit ik bij een fijne praktijk en kreeg ik een mail terug waarin stapsgewijs uitgelegd stond hoe zn eerste echo gaat. Dat heeft me in dat opzicht wat gerust gesteld. Ja het is nog steeds eng maar niet meer onbekend.

Ik vind het zo fijn dat ik dit nu tegen kom. Ik heb nu een dochtertje van 7 weken en had heel graag met andere aanstaande moeders met autisme contact willen hebben. Ik had ook moeite met de controle kwijt raken, de vele mensen die ineens in je leven zijn. Gelukkig was de verloskundige heel meedenkend en heeft ze al afspraken gepland voor een pre consult met het consultatiebureau etc. Ik vond het een naar gevoel om mijn dochter te voelen in mijn buik. Het gaf me rust om te weten dat alles goed was met haar, maar de prikkels die kwamen van binnenuit vond ik ingewikkeld.

Welkom! Ik vind het ook super als first timer om dit forum te hebben. Wat fijn dat je een meedenkende verloskundige had. En ben daar ook super benieuwd naar, wanneer je de baby kan gaan voelen.

Het is een heel bijzondere ervaring. Maar was ook iedere keer blij als ze even sliep in mijn buik haha

Ik zal trouwens mijn hele ervaring op schrijven en als iemand nog meer vragen heeft dan laat maar weten. Ik heb mijn diagnose gekregen toen ik 23 jaar was, ik ben nu 32. Ik ben erg prikkelgevoelig, daardoor kan ik een overload ervaren waardoor mijn verwerking wat langer duurt. Ik houd heel graag controle om duidelijkheid te krijgen. Het angstige gevoel heb ik altijd wel wat gehouden. Ben mijzelf er altijd heel erg bewust van dat het fout kan gaan. Ik heb bij de pop poli gezeten, dinsdag mijn laatste gesprek gehad. Verloskundige was op de hoogte van mijn autisme en heeft mij op alles voor proberen te bereiden, zoals dat er een kans was dat ik ook naar een ander ziekenhuis zou moeten om te bevallen ivm drukke periode en dit was inderdaad ook zo. In mijn geboorteplan heb ik heel duidelijk neergezet dat qua communicatie ik het nodig had dat er rustig tegen mij gepraat werd, dus niet aanmoedigen door harder te gaan praten. Ik kan dan juist door de overprikkeling dicht klappen. Ik had mijzelf heel erg voorbereid op dat de eerste bevalling vaak later is dan de uitgereken datum. En dat deze vaak lang duurt. Bij mij is het echter anders gelopen, ik ben een week eerder bevallen en heb een korte, maar heftige bevalling gehad. Wat ik lastig vind is dat je 9 maanden te tijd hebt om langzaam je lichaam te zien veranderen, er naartoe kan werken dat je moeder gaat worden. Maar na de bevalling is dit zo abrupt anders. De verloskundige valt grotendeels weg, kraamzorg komt in beeld, die zijn ook na een week weg. Jarenlang heb ik hard gewerkt om sociaal wenselijk gedrag te laten zien, maar nu dat de structuur, duidelijkheid en routine weg zijn gevallen merk ik dat de "façade" af is gebroken. Ergens geeft dit ook wel rust, maar voelt ook wel kwetsbaar. Het is even een heel verhaal zo 😅 hopelijk heeft iemand er iets aan en zoals ik al zei als er vragen zijn dan kan je die altijd stellen, dan probeer ik zo goed mogelijk antwoord te geven.

Fijn dat iemand dit topic inricht. Ik heb autisme, 32 jaar, reeds 11 jaar diagnose. Bewust zwanger na traject in ziekenhuis om medicatie zoveel mogelijk af te bouwen voor een gezonde zwangerschap. Enkel 1 medicijn blijf ik nemen om mijn mentaal evenwicht niet te verstoren. Ondanks de angst dat ik onderuit zou gaan door afbouw door de ondersteuners sta ik nog overeind. Dat ondanks een eerste zwangerschap in februari al die na 10 weken misliep. Vandaag 6+4. De stress is hoger dan de eerste zwangerschap omdat het besef dat het mis kan gaan er heel hard is. Ik hoop dat het nu goed gaat en kijk echt uit naar een kindje. Het zal uitdagingen met zich mee brengen maar ik ken mezelf redelijk goed en ook mijn partner en hulphond geven aan wanneer ik gas moet terug nemen.

Ook exact gedaan bij eerste zwangerschap. De miskraam kwam daardoor extreem hard aan. Nu scherm ik mij voorlopig af voor die dingen.

Ik niet omdat we heel bewust zwanger zijn geworden. Ik ben heel goed in regelen en organiseren dus ik heb er vertrouwen in dat het lukt. Doordat we op voorhand al begeleiding kregen weet ik dat ze me indien nodig langer gaan thuis houden na bevalling om te bekomen enz. Het hebben van een vangnet zorgt voor rust. Ik heb ook ervaring met het omgooien van mijn leven door een hond te krijgen. Ze is nu mijn hulphond maar als pup was dat toch serieuze aanpassing die veel van me heeft gevraagd maar ook dat is gelukt.

Ik snap heel goed dat je stress nu hoger is, hopen dat het dit keer wel zo mag zijn. Ik ben ook begonnen bij de topop specifiek om medicijnen omlaag te zetten voor een zwangerschapswens. Dit is nu gelukt ik slik idd nog medicijnen om zelf stabiel te blijven maar heb aanzienlijk kunnen minderen en het gaat goed. Wel merk ik veel meer prikkels op wat weer voor overprikkeling zorgt. Momenteel ben ik halverwege het avond eten echt op. Val dan bijna in slaap en met dan ook even pas op de plaats nemen. Dit probeer ik te voorkomen door in de middag even rust te pakken. Maar datis een verandering van ritme en dar kost weer energie. Dus is een leerweg. Maar ik ben zo blij ben nu 6+5 weken en realiseer me dat het fout kan gaan maar moet ook vertrouwen op hebben dat het goed kan gaan

Wie is er nog meer echt volledig uitgeput? Ben nu 6+3. Heel slecht geslapen vannacht en gisteren ook knallende koppijn. Zit nu op m’n werk maar kom gewoon niet vooruit. Alsof m’n hele lijf loodzwaar is.

Dat heb ik ook, en ergens zou ik ernaar moeten luisteren denk ik. Maar toch ga ik dan op de automatische piloot verder en zie dan na werk wel hoe het gaat..... nu ben ik vrij en helemaal op. Ben nu even lekker aan het chillen samen met mn moeder. Even niks moet alles mag

Ik ben uiteindelijk “ziek” naar huis gegaan en lig nu op de bank. Kreeg op werk ook m’n eerste vlaag van misselijkheid. 🤢

Bij mij is de misselijkheid juist minder geworden. Nu alleen nog met vlagen misselijk gelukkig. Maar dus wel idd erg moe elke keer vannacht ook maar geslapen tot 0.15 en daarna wel haze slaapjes maar toch elke x weer wakker ben er uiteindelijk om half 6 maar uit gegaan omdat ik toch om 7.00 naar werk moest