De eeuwige wachtstand van 9 maanden

Ik herken het tot nu toe wel. Ik ben al heel vroeg (3wk) achtergekomen dat k zwanger bem, en heb pas 17 sept eerste echo. Ben nu 5+4 🥺 heb het gevoel dat ik al zooo lang wacht op de echo. En idd de angst, omdat je veel leest over miskramen etc. Echt bizar je mind als je zwanger bent 😅

Zeker niet onlogisch dat je dit ervaart! Het is ook gewoon heel veel wachten en hopen op het beste. Ik zou als tip aanbieden om je te laten afleiden door werk, dagdagelijkse dingen, sociale contacten. En vaste momentjes in te bouwen waar je met je kleintje bezig bent bv als je je buik insmeert/laat insmeren, of als je een babbeltje doet met je buik of een liedje zingt misschien. Mij helpt het om zo van die vaste momentjes te hebben om zo die wachtstand wat uit te schakelen. Want dat 'wachten op het volgende' gaat niet per se weg na de geboorte. Want dan kan je wachten tot de krampjes weg zijn, wachten tot hij voor het eerst lacht, rolt, kruipt etc. De kunst zit er in om te leven in het moment en zorgen maken brengt je niets nuttigs bij. Makkelijk gezegd natuurlijk 😂

Oh jazeker, heel erg herkenbaar! Dat gaat op een gegeven moment wel wat minder worden als je de kleine gaat voelen. Dan is er van nature wat meer vertrouwen en heb je uiteindelijk ook genoeg voor te bereiden. Maar het eerste trimester ervaar ik nu ook als één grote wachtbank. Ik voel me ook niet echt mezelf, mentaal gezien. Herken je dat ook? Ik ben niet zo vrolijk als ik van mezelf gewend ben. Ik heb nog een manneke van 2 rondrennen in huis en ik kan het door de misselijkheid ook maar moeilijk opbrengen om met hem te spelen of iets leuks te gaan doen. Dat was wel echt anders de eerste zwangerschap, toen lag ik zonder schuldgevoel hele dagen op de bank haha..

Zeker bij je eerste kindje is dit heeeel normaal! Het is zo bijzonder dat je het mee mag maken, dus alle mijlpalen zoals echo’s etc, zijn allemaal 1e keren waar je naar uit kijkt! Wij verwachten inmiddels ons derde kindje en kijk vooral uit naar de 1e echo voor mijn gemoedsrust. Verder ervaarde ik bij mijn tweede zwangerschap al, dat je meer geleefd wordt omdat je al een kindje hebt, en ben je veel minder bezig met de zwangerschap. Probeer er tussendoor ook lekker van te genieten, je leven staat op het punt te veranderen 😊

Oh dat van die bewuste momenten vind ik eigenlijk wel een goede. We zijn afgelopen woensdag teruggekomen van vakantie en vrijdag had ik de echo. Pas na het weekend begint mijn wekelijkse planning weer, hopelijk dan idd wat afleiding. En dan ‘s avonds bewust zo’n moment inplannen wat je zei. Dank je voor de tip 🙏

Jaa echt bizar 🧠

Nou dat van dat mentale is anders bij mij. Ik heb helaas sws altijd al een beetje last van depri-gevoelens. Beetje op en af, in golfjes. Had me daarom voor de zwangerschap vast goed ingelezen over pre- en postnatale depressie. Just in case. Maar moet zeggen dat ik er tot nu toe nog niet echt veel van heb gemerkt. Wel merk ik de zorgen. En de wachtstand/beetje geblokkeerd gevoel. Maar voor de rest voel ik mij nog als vlak voor de zwangerschap 🤰. Sorry, misschien zwaar onderwerp maar is wel de eerlijke reactie op je vraag 😅. Voor mij is dit mijn eerste zwangerschap. Bij misselijkheid en/of vermoeidheid kan ik zonder ‘schuldgevoel’ gewoon gaan liggen. Maar kan me voorstellen dat als je een lieve 2-jarige thuis hebt rondrennen dat dat soms wat lastig is. Misschien helpt de gedachte dat je hebt een nieuw wondertje in je lichaam draagt en dat wondertje verdient ook een uitgeruste moeder zodat ze er daarna weer voor allebei de wonders kan zijn toch ☺️☺️. Ik hoop dat je vrolijkheid die je gewend bent gauw weer terugkrijgt! 😀🥰

Dus ook jij zegt eigenlijk dat afleiding (in jouw geval je andere kleine) helpt :). Ik neem het mee. Vanaf maandag is m’n vakantie voorbij, dus dan heb ik ook wat meer om handen. Hopelijk helpt dat. Dank je wel voor je lieve woorden en hopelijk is de 1ste echo straks helemaal goed 💛

Ik snap je gevoel wel een beetje hoor. Ik had dit bij m'n 1e zwangerschap ook, dat ik steeds uitkeek naar de volgende mijlpalen. Als ik daar iets van heb geleerd dan is het wel dat je echt in het nu moet leven en moet genieten van de kleine dingetjes. Nu geloof je het waarschijnlijk nog niet maar echt, die 9 maanden zijn heel snel voorbij straks! Nu zwanger van de 2e en merk dat ik er wat relaxter over ben. Voor je het weet is het april 😉 Geniet ervan!

Ik heb precies hetzelfde, minstens 50x per dag denken waarom het nou nog 3 weken moet duren voordat ik de eerste echo heb. En tegelijkertijd inderdaad ook al denken aan de 12 weken echo, het moment van vertellen aan familie en vrienden, geslachtsecho, alle andere echo's, dikkere buik, bevalling, hoe het kindje eruit zal zien etcetcetc. Er is bijna niets anders meer waar ik aan kan denken en het duurt zo eindeloos lang hahaha

Wat een lief bericht! ❤️ Dat geblokkeerde gevoel kan ik me voorstellen. Je wil ook graag zekerheid en vertrouwen opbouwen. Neem de rust die je lijf nodig heeft en trakteer jezelf af en toe op een leuk uitje, iets lekkers of een babycadeautjes. De weken zullen er niet sneller door gaan, maar na het eerste trimester zul je merken dat je langzaam wat kunt geniet van het proces en je zwangerschap..Het blijft niet alleen aftellen 😘