Geen roze (of blauwe) wolk

Hi! Ik herken je gevoel . Ik ben. Zelf 4 weken geleden bevallen van een prachtige zoontje. Maar tijdens de kraamweek ben ik na 5 dagen met spoed opgenomen in het ziekenhuis voor mijzelf. Sindsdien heb ik minder de roze wolk. De ene dag heb ik wel en de andere dag niet. Vind het ook lastig dat soms mijn zoontje niets van mij wilt weten en naar mijn partner trekt. Niemand in mijn omgeving herkent mij gevoelens die ik heb... en dat vind ik ook lastig als jonge moeder.

Lieve mama, Het is ook echt niet altijd de roze/blauwe wolk! Persoonlijk heb ik een afkeer van het advies "geniet zoveel mogelijk" en vergelijkbare zinnen. Gedurende het ouderschap blijven er momenten komen waarop je gewoon niet geniet en je afvraagt waar je aan begonnen bent. Ik heb er nu 3 (20, 8 en 7 weken), en bij alle 3 heb ik af en aan momenten dat ik het helemaal niet leuk vind. Die momenten duren soms dagen, soms een week en soms langer. Het is enorm zoeken naar wat werkt in elke levensfase van je kind en dat gaat nou eenmaal niet altijd makkelijk. Het "moeten" genieten is echt een ongewenste druk die je helemaal niet wilt hebben. Mijn ervaring is wel dat als het moeten eraf is, het genieten er zomaar wel is en je aan het einde van een dag toch kunt zeggen dat het een goede/leuke/betere dag was dan gisteren. Leg jezelf die druk niet op en laat anderen dat ook niet voor je doen. Laat los en laat gaan. Accepteer dat je nu geleefd wordt door je kindje en dat betere dagen in aantocht zijn. De liefde die je ervoor terug krijgt en nog gaat krijgen is het meer dan waard!

Heel herkenbaar, als mama van 2 had ik bij de eerste exact jouw ervaring. Alleen kwam er bij mij nog bij dat ik niet direct verliefd was toen mijn dochtertje op mijn borst lag. Ik dacht heel lang “is er dan iets mis met mij?”. Ik kan je oprecht zeggen dat die eerste maanden echt vreselijk hard werken zijn, zéker met het kolven erbij. Sommige mama’s gaan daar inderdaad heel goed op en kijken met weemoed erop terug, maar ik vond ook dat de dagen lang waren. En dat genieten: dat was bij mij ook ver te zoeken. Natuurlijk is het fijn om je kleintje bij je te hebben, maar dat maakt het niet minder intens. Maar zoals iedere moeder je op het hart kan drukken: alle clichés zijn waar. Alles is een fase en het wordt beter. Je gaat weer tijd voor jezelf krijgen en je gaat erop terugkijken en denken: poe wat een werk, maar we hebben het gehad. Ik weet nog dat ik na 3 maanden dacht: hé, het wordt minder heftig. En bij 6 maanden dacht ik: het wordt nu langzaam écht leuk. En bij die eerste verjaardag weet je dat je de pittigste fase hebt gehad. Mijn dochter is nu bijna vier en zelfs die twee is nee fase / 3 wil ik nie is een eitje ten opzichte van de eerste drie maanden. Mijn jongste is 7 weken en vandaag zei ik nog tegen mijn man: jeetje, ik wist hoe zwaar het was, maar toch overvalt het me weer.. Dat kolven wordt ook makkelijker! Na een tijdje vallen er voedingen weg doordat je kindje vast voedsel gaat eten en telkens is het een verademing dat je weer ietsje minder vaak “vastzit”. Hang in there!

Zeker herkenbaar, ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt met mijn lieve kleine meid. Ik ben dan wel een alleenstaande moeder waardoor ik overal alleen voor sta wat het ook nog zwaarder maakt me en lastiger om te genieten... Ik wil ook zo graag borstvoeding geven en nu is mijn meisje 8 weken en kan ik nog steeds geen volledige brostvoeding geven en dit heeft me heel veel verdriet gedaan. Ik ben nog steeds bezig met mijn productie omhoog te krijgen en het is wel meer geworden, hierdoor blijf ik nog steeds moeite doen. Het hele moederschap neemt wel heel veel van mij en ik voel me ook mentaal en fysiek uitgeput waardoor ik amper kan genieten van haar tenzij ze zo lief lacht, dan smelt ik weer. Ik heb wel het idee dat ik in een post partum depressie aan het raken ben ondanks dat ik mij niet elke dag uitgeput voel. Er spelen bij mij nog veel meer dingen waardoor ik in de knoop raak met het moederschap en ik ben ook pas 23 en heb het niet gepland zo jong moeder te worden ondanks dat ik dat ook altijd wilde. Het is heel bitterzoet en ik denk dat het erbij hoort met de hormonen en de nieuwe fase waar we in terecht gekomen zijn en die zoveel van ons eist. Ik denk dat we nu gewoon geduldig moeten zijn en met de dag moeten leven en niet verder denken dan het nu en hopen dat de het snel beter zal worden. Dat zal het uiteindelijk wel worden denk ik dan ookal lijkt dat nu nog zover weg. Ik voel me ook heel eenzaam, je mag me altijd een berichtje sturen als je even je hart wil luchten of herkenning wilt of even wilt kletsen! Succes, je komt hier doorheen en bent een sterke vrouw!

Jullie zijn sterk mama’s en alle gevoelens die jullie ervaren zijn niet gek!💪🏻 Bij mijn eerste had ik het ook een beetje. Ik voelde me erg eenzaam (en was ook nog eens COVID lock down). Onder het borstvoeden/kolven ging ik ook onderdoor. Daarom nu bij de tweede toen het was lastig werd en ik moest kolven om op gang te brengen heb ik meteen gezegd dat ik het niet weer ga doen. Nu op flesvoeding. Meiden, ze worden er net zo groot en gezond van!! Echt! Als je eronderdoor gaat, please stop! Ik doe flesvoeding nu, kindje is veel rustiger, ik heb veel meer tijd voor mezelf en ik kan oprecht zeggen dat ik van de newborn fase geniet! Maar let echt op jezelf hoe moeilijk dat ook is, eet goed en gezond en probeer soms even te slapen overdag als je baby ook slaapt. Het huishouden kan wachten. Bij mijn eerste vergat ik mezelf dus ben ik er nu extra scherp op en als je goede voeding zelf eet en genoeg, en zoveel mogelijk rust pakt ben je mentaal zoveel anders en kan je echt genieten. Dus doe jezelf en een baby een plezier en zorg goed voor jezelf. Soms laat ik de baby 5 mins huilen omdat ik dan snel een broodje voor mezelf smeer want ik moet echt goed eten. Dat is dan maar even zo! You got this momma! Het wordt echt beter en zwaar is het zeker!

Ik denk dat heel veel ouders dit zo ervaren en daar hoef je je echt niet schuldig om te voelen. Het is ook heel pittig. Je moet wennen aan een nieuw wezentje/energie, alles staat in teken van hem en veel baby's zijn ook niet perse heel makkelijk waardoor je een beetje zoekende bent. Ik heb 2 alerte en sensitieve kindjes. Nu ook een zoontje van 6 weken en merk dat ik het de tweede keer beter los kan laten omdat ik weet hoe snel z3 groot worden, vandaar denk ik ook dat mensen zeggen geniet ervan.. maar jij voelt dat nu niet zo en daar ben je echt geen slechte moeder door. Je gaat de aankomende maanden nog veel ups en downs door, door sprongetjes en tandjes en noem maar op. Maar ik denk dat het genieten steeds meer zal komen naarmate je kindje wat ouder/voorspelbaarder wordt. Je doet het goed lieve mama. Die blauwe wolk komt vanzelf, dan maar wat later. Denk ook om jezelf. Ga even douchen, aankleden en opmaken, dan voel je je wat meer jezelf. Dit deed ik bij m'n eerste niet, nu leg ik m'n kindje even in de badkamer op een kleed/verschoonkussen. Hij blijft meestal wel even stil door het geluid vd douche.

Heel belangrijk om ook om jezelf te blijven denken. Tuurlijk eist een baby veel aandacht van je. Maar blijf ook je eigen ding doen, af en toe even er tussenuit met vriendinnen/familie of gewoon lekker alleen. Al is het even met de fiets of auto lekker op stap. Mij geeft dit heel veel lucht zodat ik ook echt weer kan genieten van ons kleine meisje

Thanks voor jullie reacties, fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en dat het ook niet gek is om dit te ervaren! 😊 Ook fijn dat de ervaren mama's delen dat er ook weer betere tijden komen, dat weet ik rationeel ook wel, maar dat voelt nog als verweg nu ik er middenin zit.

Vervelend om te horen. Het is ook echt een intense periode. Zelf was ik - plots - bevallen met 35+5 van een gezonde jongen. Ik was mentaal ook nog niet voorbereid op zijn komst & heb niet van tevoren van enig verlof kunnen genieten. Bij ons ook moeite met goed aan de borst drinken, dus nu kolf ik fulltime & soms krijgt hij wat poedermelk bij. Dat geeft me meer rust. We hebben wel wat stress gehad ivm grote liesbreuk (al 2x ‘s avonds naar spoedeisende geweest aangezien we het niet vertrouwde) waarvoor hij ook volgende week wordt geopereerd. Om weer een beetje terug in balans te komen, is mijn moeder hier een nachtje geweest en kon ik lekker doorslapen met mijn man. Dit soort dingen zijn heel fijn en zou je kunnen proberen, indien mogelijk. Hulp in deze periode is fijn, zodat je ook aan jezelf kunt denken! Bespreek het ook met je partner en bekijk of je elkaar een beetje kunt helpen.

Ik herken het zeker, je bent echt niet de enige! Het is ook zo intens, zeker de overgang van 0 naar 1 kind. Ik heb dit ook ervaren bij mijn eerste dochter. O, wat vond ik de dagen soms grijs en uitzichtloos… Als mijn vriend ‘s ochtends de deur uitging om te werken en ik de voordeur dicht hoorde gaan, dan kon ik wel janken. Ik telde de uren en minuten af tot hij weer thuis was. Kaart het alsjeblieft aan bij de huisarts en wacht niet te lang. Ik heb destijds te lang gewacht, waardoor ik ook een angststoornis ontwikkelde. Het is echt niet niks, je gevoelens mogen er zijn. De liefde voor je kindje groeit en jij groeit ook als mama, je wordt een heel nieuwe jij. Groei doet soms pijn, maar je mag er echt wel hulp bij vragen. Ik heb toen gesprekken gehad met een psycholoog, maar er zijn natuurlijk ook andere manieren om je beter te laten voelen. En de tijd helpt ook, het wordt steeds ietsje beter. Al blijft het ouderschap wel echt gewoon pittig, maar niet zo pittig als die eerste weken en maanden.

Enorm herkenbaar; heb het bij zowel de eerste als nu bij de tweede. Enige verschil is dat ik nu weet dat het beter wordt, en daar hou ik mij aan vast! Maar eigenlijk precies wat Mamakimb zegt, het overvalt mij nu ook weer enorm. Ik was even vergeten hoe pittig de newborn fase is!! Vooral het 24/7 aan staan en weinig (vrijwel geen) tijd voor jezelf hebben vind ik zwaar. Maar, zoals anderen ook zeggen, het wordt echt beter en leuker. Het is echt niet erg om je somber te voelen, dat is ook niet gek in deze periode. Er komen betere tijden. Je kan dit!!

Ik herken dit helemaal. Alleen had ik ook vlak na de geboorte geen verliefd gevoel. Ik merk zelf dat het langzaam beter wordt, dat je minder aan staat en dat genieten beter lukt, vooral zodra je meer interactie krijgt. Ons kindje lacht sinds 2-3 weken naar ons en kijkt ons goed aan, dat scheelt een boel! (10 weken vandaag) Zoals een kennis zei: aan het begin zijn ze gewoon "een balletje reflexen". Heb nu het gevoel dat we al iets meer terug krijgen hoor het continue zorgen. Maar ook nu wel eens een baaldag. Wat helpt is genoeg slapen (kan je partner/iemand anders de nachtvoedingen een keer overnemen?) en ook wél de deur uit gaan (kind in de wagen en wandelen, koffie doen, Lunchen, naar museum). Ik heb dagen dat ik overprikkeld ben en een boreout tegelijkertijd heb. Maar zoals hierboven ook werd gezegd: als de somberheid ondanks alles aanhoudt en je echt geen genietmomenten tussendoor hebt,ga dan vooral laagdrempelig langs de huisarts! Postnatale depressies komen veel voor en zijn niets om je voor te schamen, komt deels ook door de verstoorde hormonen. Kijk evt thuisarts.nl om te zien wat je kan doen.

Herkenbaar wat je zegt over het lachen en groei in interactie. Ons zoontje lacht en reageert meer op ons sinds 1 a 2 weken en daar geniet ik zeker van! Het continue zorgen en aan staan went steeds iets meer, maar blijft ook nog zeker pittig. Ik ga inderdaad graag de deur uit en dat doet me/ons ook goed. Wat er al snel bij in schiet is overdag rusten of slapen, mede omdat hij overdag weinig of moeilijk wil slapen. Ga toch proberen hier weer eens een momentje voor te pakken! 's Nachts mogen we niet klagen, hij slaapt dan hartstikke goed dus dan kom ik gelukkig wel aan wat uurtjes

Dank je voor je berichtje :) Het is inderdaad overweldigend wat er op je afkomt. Ik probeer me vast te houden aan dat het beter en leuker gaat worden!

Hoe gaat het nu met je LauraZ92?

Lief dat je het vraagt! Sinds een goede week slaapt de kleine man overdag een stuk beter en hebben we een ritme gevonden wat lijkt te werken. Hierdoor kan ik tussendoor ook weer wat voor mezelf doen, wat echt wel wat lucht heeft gegeven. Het (voor een groot deel) aan huis gekluisterd zijn vind ik nog wel intens en de uitdagingen met de kleine blijven, maar ik voel me gelukkig al behoorlijk opgewekter tov 2 - 3 weken geleden 😄