Mentale struggels

Hey, wat vervelend om te lezen dat je je zo voelt. Ik herken het gedeeltelijk vanuit mijn eerste zwangerschap, ik zat helemaal niet op een roze wolk en voelde me die eerste weken heel vlak. Een vriendin van mij heeft bij twee zwangerschappen gehad dat ze zich mega negatief en vlak voelde en dus ook helemaal niet dr zelf. Dit kan echt heel erg door de hormoonschommelingen komen die eerste weken. Bij zowel haar als mij ging dit na +- 12 weken een stuk beter! Ik hoop voor je dat je je snel beter voelt maar dit is iig niet ongewoon en komt zeker door de hormonen (en ziek voelen helpt ook niet natuurlijk!). Sterkte!!

Ja 🙋🏻‍♀️ Wat je beschrijft, ervaar ik ook. Vorige week kon er geen lach vanaf. Het is nu gelukkig iets minder geworden. En het heeft ervoor gezorgd dat het eindelijk is gelukt een oude hobby op te pakken: lezen. Een goed boek is het enige wat me ervan afleidt. Verder probeer ik wel alles te doen wat ik normaal gesproken ook doe maar dat gaat niet altijd van harte. Heb je voor jezelf een idee waar het mogelijk vandaan komt?

Ik heb wel een idee waar dit vandaan komt. De zwangerschap was niet gepland. Het kindje is wel super gewenst en heel welkom. Alleen doordat de zwangerschap niet gepland is komt er in een keer veel op mij en m’n partner af. De klachten die ik nu voel zijn eigenlijk dezelfde klachten die ik heb pre menstruatie vooral de mentale klachten.

Je bent niet alleen, ik doe met je mee! Kan me goed voorstellen dat er nu veel op jou en op jullie afkomt. Ik wilde al jaren kinderen en begrijp zelfs niet waar deze gevoelens vandaan komen, maar voel me heel erg mweh. Zelfs al een x gedacht “ik wil terug”, terwijl ik wéét dat ik dit kindje heel graag wil. Ik denk dat het door de misselijkheid, overgeven en gebrek aan energie komt, en de gevoeligheid voor hormonen. Daar heb ik 1,5e week voor menstruatie ook bovengemiddeld last van, en huisarts zei toevallig gister nog dat daar een link mee is. Vind het ook allemaal heel spannend. Ik probeer lijstjes te maken om het minder groot te maken. Eerste echo heeft overigens wel geholpen qua vreugde! Tips heb ik (nog) niet, anders dan “praat erover” en dat doe je nu gelukkig :) We komen er wel! Op naar dat tweede trimester en tot die tijd misschien af en toe muziek hard aan in de woonkamer en even mee blèren? Sterkte ☀️

Ik zie nu trouwens pas dat ik precies hetzelfde rijtje symptomen als jij opsom.. 😅😂 denk dat we er vanuit kunnen gaan dat het daaraan ligt!!

Hee. Ik zit ook totaal niet op een roze wolk hier!! Ik heb in het dagelijkse leven sws al last van de hormoon schommelingen, dit sinds me 1e bevalling!! Van een depressie naar PMDD. Had gehoopt me juist goed te voelen in de zwangerschap, maar helaas op dit moment is dat nog niet zo

Heey, ik herken je verhaal voor een gedeelte. Ik ben tegen de planning in zwanger geraakt van nummer 2 en mijn eerste moet nog 1 jaar worden. Blij, zeker maar vooral ook overweldigd. No worries, Je bent niet de enige en hoeft het allemaal niet superfantastisch te vinden. Je mag jezelf even tijd geven om aan het idee te wennen, groei je vanzelf in😊👍.

Hi! Zelfde hier.. toen ik erachter kwam dat ik zwanger ben (5weken) was ik zo misselijk en vermoeid. Ik voelde mij eenzaam en had t idee dat t leven nooit meer leuk zou worden door alle kwaaltjes die ik op dat moment had. Op deze app zocht ik telkens naar verhalen waarin ik mezelf zou kunnen herkennen maar alles bleek zoals je zegt “rozig” te zijn. Sinds een weekje zijn de kwaaltjes verminderd. Ik krijg mentale steun van mijn man en familie. Ik voel mij op dit moment zelfs schuldig dat ik al die tijd heb zitten klagen, want zwanger kunnen worden en zijn is iets super moois. Nu hopen dat de zwangerschap goed verloopt! Ik hoop dat je jezelf eroverheen kunt zetten. Veel sterkste en je bent niet alleen❤️

Heel herkenbaar, ik ben zo misselijk en moet veel braken en dat put je uit. Met suprimal gaat het iets beter maar daar word ik weer duf en moe van waardoor ik nauwelijks wat kan doen. Ik hoop dat de hormonen snel stabiliseren en dat de klachten daarmee afnemen, op deze manier is het echt niet fijn. Wees lief voor jezelf, we moeten er nu doorheen, neem een stapje terug

Ik geniet er ook nog niet helemaal van. Erg moe, veel te weinig slaap en dan nog niks gezegd over de enorme stemmingswisselingen. Heb ook het idee dat mijn partner niet helemaal snapt wat mijn lijf moet doormaken en zegt vaak dat ik wat sterker moet zijn. Vraag me ook dagelijks af of dit een goede keuze is geweest en de angst bekruipt me soms of ik wel een goede moeder zou zijn. Mij vriendinnen weten hoe ik me voel (zijn zelf inmiddels ook allemaal net verse mama’s) en spreken dit gelukkig wel tegen. Mijn partner, die moet maar even uit m’n buurt blijven en z’n mond dicht houden 😅

Zwanger zijn is kut. There i said it. De eerste een zware hg zwangerschap met verschillende ziekenhuisopnames en van die vieze drankjes die dan veel calorieën hebben waardoor ik nog meer ging spugen. Was ik blij dat ik na 4,5 jaar eindelijk een baby kreeg? Ja. Maar dat was het dan ook wel. Ik kon genieten van de kleine dingen zoals schopjes en echo's maar ik was gewoon 9 maanden lang ziek. Nu een 2e zwangerschap en ondanks dat ik een heel plan klaar had liggen is het gewoon weer kut. Ik ben heel de dag misselijk, moet spugen. Heb al medicijnen dus gelukkig nog geen opname in het ziekenhuis gehad maar ik slaap tussen de 13 en 17 uur per 24uur. Zodat ik me een beetje mens voel. En dat terwijl er hier ook 2 kinderen rondlopen. Als mijn man moet werken sta ik er alleen voor en dat is enorm zwaar. Gelukkig heeft hij ploegendiensten en daardoor veel vrij.. Maar je hoeft niet op een roze wolk te zitten. Dat komt uiteindelijk wel en anders niet. Zwanger zijn is knetterhard werken.

Hier ook geen roze (of blauwe 😆) wolk hoor! Ik voel me belabberd en beroerd. Vorige zwangerschappen heb ik dat ook gehad het eerste trimester. Helaas niet alleen het fysieke maar ook het mentale! Moet zeggen dat het wel beter ging toen ik me fysiek ook beter ging voelen. Maar ik voel me pas echt weer helemaal mezelf als ik lekker bevallen ben 🙈 Helaas komen ze niet met de ooievaar anders had ik er wellicht zo een laten komen 😮‍💨 Maar dan nog wat: zwanger zijn is wat mij betreft en totaal anders iets dan moeder zijn! Dus dat je de zwangerschap niet toppie vindt heeft niks te maken met of je straks blij bent met je kindje of dat je een ‘goede moeder’ zal zijn 🤩

Hier ook geen roze wolk hoor. Toch een beetje overrompeld dat ik nu alweer zwanger ben van nr 3. 2 kids van onder de 3 hier. En voel me veel beroerder dan bij 1 en 2.. 🙈

Ik herken het wel maar bij mij heeft dit met mijn situatie te maken. Ben single en per ongeluk zwanger van een scharrel. Sinds de positieve test veel gehuild en al bij de huisarts geweest. Vrijdag een vriendin in vertrouwen genomen en dat lucht gelukkig wel op. Probeer er dus over te praten, het helpt echt! Morgen ga ik bellen voor een echo en dan nog eens kijken hoe/wanneer ik de vader moet informeren, zie er enorm tegenop

Ik herken het ook wel. Ben vanaf de innesteling al extreem moe (dat was echt een omslag) en functioneer totaal niet meer. En dat terwijl ik nog een dreumes van bijna 15 maanden heb rondkruipen die veel aandacht vraagt, dus ik moet wel. Heb me nu ook ziekgemeld op werk, want ik kan echt niet meer. En dan ben ik nog niet eens super misselijk, maar "gewoon" moe. Bij m'n vorige zwangerschap had ik corona in het eerste trimester waardoor ik wekenlang in bed heb gespendeerd. Dat was heftig, maar kon wel alle ellende daarop afschuiven. Nu is alles van de zwangerschap zelf en dat maakt het mentaal ook zwaarder. Heb afgelopen week al een aantal keer gedacht waar ik in vredesnaam aan begonnen ben en of ik het allemaal wel aankan met 2 kids straks, want ik kan nu al amper gezellig zijn voor m'n zoontje. Dat is echt de vermoeidheid die praat (plus hormonen uiteraard). Het enige lichtpuntje wat ik momenteel heb is dat het vorige keer in het 2e trimester beter werd en ik me toen heel goed voelde, dus daar hoop ik nu weer op. Nu 7+2, dus nog een paar weken volhouden. Om maar te zeggen: Deze zwangerschap is gepland en hartstikke gewenst en ook dan is het heel goed mogelijk om het zwaar te vinden en je ruk te voelen. Kan me goed voorstellen dat als het ongepland is dat nog extra het geval is.

Goed dat je je kwetsbaar opstelt. Ik herken het ook gedeeltelijk. Die roze wolk bestaat voor mij niet. Als je je zorgen maakt om je emoties... zou ik t wel echt even bespreken met je huisarts/vk maar meet je niet aan 'hoe je je zou moeten voelen' dit is echt voor iedereen anders.

Ik heb ook geen roze wolk. Ik vind het verschrikkelijk dat ik me zo ellendig voel en dat m'n lichaam niet meer van mij is. En dan bedoel ik zowel dat ik me zo anders voel, maar ook dat ik het idee dat er iets in mij groeit en dat alles wat ik doe/eet/drink alleen maar daar om draait en niet meer om mij. Ik wil wel graag een kind maar ik zou er echt veel voor over hebben om niet zelf de zwangerschap te hoeven doorstaan.

Zo herkenbaar!!