Mentale tweestrijd

Ik ervaar hetzelfde. Soms denk ik: Waar ben ik eigenlijk mee bezig... Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Terwijl ik het al jaaaren zo graag wil. Ik denk dat het er wel een beetje bij hoort. Het is immers niet niks.

Ik had dit ook in week 6! Nu 9 weken en dat gevoel nam steeds meer af (hormonen hormonen hormonen haha)

Gek hea dat dat zo’n tweestrijd is dan. Is ook een lastig onderwerp om met sommige over te spreken merk ik omdat sommige ook echt vinden (en denken) dat je alleen op een roze wolk moet zitten 😅

Hier een mama to be met precies het zelfde gevoel.. Het voelt bijna als “cold feet” die je hebt wanneer je gaat trouwen. Ben voor mijzelf nog een beetje aan ‘t uitvogelen wat voor gevoel ‘t nou is.. Het is ook niet niks wat ons is overkomen. Ons leven staat op ‘t punt zo erg te veranderen.. Misschien verwachten wij zoveel van ons zelf. Op ‘t moment dat we zwanger zouden en helemaal op een roze wolk zouden zitten (wat we ook wel zitten) maar ik denk dat dit soort gezonde gedachtes echt wel er bij komen kijken, maar dat er niet altijd volledig over gesproken wordt. Maar ik kan me erg vinden in wat je zegt!☺️

Oh dat klinkt goed! Ik hoop dat het minder wordt dan! Die verschrikkelijke hormonen ook. Hebben jullie het er ook goed met je partners over kunnen hebben?

Echt precies dit! Ben wel blij om te horen dat ik niet de enige ben. Kunnen we elkaar allemaal een beetje steunen 💞

Precies! En misschien moeten we ons ook niet te druk erom maken.. We zitten pas net in ons 1ste trimester, t is allemaal nog heel erg nieuw. Ik geef mijzelf ook nog even de tijd om lekker aan ‘t idee te wennen. Aankomende maandag heb ik mijn 1ste echo (dan ben ik 8 weken) en denk dat ik dan veel meer ook kan gaan genieten als ik weet dat het ook beneden goed zit

Ik dacht echt dat het aan mij lag. Ik ben soms zo bang voor alles wat er gaat komen en veranderen. Over onze relatie, mijn werk, mijn vrijheid. Kan ik dit wel? Ik voel me dan heel egoïstisch omdat ik dit zelf heb gedaan. Ik zit nu in week 6 dus het voelt ook nog heel onwerkelijk.

lastig hormonen uit te leggen aan mijn man.. het snappen doet hij niet maar hij helpt me wel lief waar kan gelukkig ! Heel dankbaar voor - fijn om 1 stabiele in deze relatie te hebben op het moment haha

Ja iedereen maakt het anders mee! Goed om dat te beseffen.. en ook dat wat je nu doet en voelt allemaal goed is! Je hoeft niks te veranderen. Je lichaam is hiervoor gemaakt en gaat je gewoon begeleiden; je hoofd dan :) Ik laat mijn hoofd vaak bepalen.. omgekeerde wereld dus even haha

Ik dacht echt dat ik de enige was die zich zo voelde, ik ben nu tussen de 8 en 9 weken en voel me echt ellendig. Terwijl ik het zo graag wilde! Veel angst en veel wat op me af komt. Blij om te lezen dat ik niet de enige ben.

Wat vervelend dat je je zo ellendig voelt! Ik begrijp het helemaal.. voel me ook een beetje depri op momenten. Het helpt inderdaad om te weten dat zoveel vrouwen hier doorheen gaan! Die roze wolk.. daar geloof ik in ieder geval (nog) niet in! 😉

Aaah! Ik heb dit ook!!! Ik wilde super graag zwanger worden, als het niet lukte teleurstelling.. en nu! Ik ben zooo bang. Precies wat je zegt.. gedachtes zoals kan ik het wel, had ik niet langer moeten wachten

Heel erg herkenbaar! Bij mij zelfs zo erg dat ik abortus heb overwogen. Denk niet dat ik dat ooit had kunnen doorzetten maar meer om aan te geven hoe heftig het gevoel kan zijn. Nu in week 9 ben ik er niet meer continu mee bezig, maar ik ben nog steeds niet zo blij als bij onze eerste. Hangt heel erg met momenten van vermoeidheid samen ook, dus ik hou me eraan vast dat dat het is :)

Oh ik ben zo blij dat iemand hier een topic over opent. Ik zat al een hele tijd te dubben om dit te doen omdat ik mezelf helemaal herken in dit gevoel. Wij hebben ook heel lang gewacht met kinderen omdat we er niet zeker over waren. Ineens kwam daar de omslag en zijn we er met alle liefde voor gegaan. Toen de positieve test er was waren we super blij maar nu zit ik ook zo in een strijd met mezelf. Je hebt het gevoel dat je perse op die "roze" wolk moet zitten omdat dat de norm is ofzo. Ik voel me daarbij dus ook nog eens schuldig dat ik dit absoluut niet heb. Vandaag onze eerste echo gehad en toen voelde ik wel een bepaalde vreugde ook omdat alles gelukkig goed zit. Ik ben nu 8 weken zwanger maar bij mij is het inderdaad hetzelfde gevoel, hoe anders word het leven straks? Kan ik het alles bieden? Gaat het ons lukken? Etc.