Partner - van me af schrijven

' Ik werk en ik voel me een vermaakmachine, meer is er niet in mijn leven' Deze uitspraak deed mijn partner zojuist en het kwetst me enorm. Mijn partner en ik zijn nu sinds 8 jaar samen. We hebben heel bewust de keuze gemaakt om voor kinderen te willen gaan. Dit is gelukt en we hebben een prachtige dochter gekregen. Ze is bijna twee. Op dit moment ben ik bijna twee maanden zwanger. Hier hebben we weer heel bewust de keuze gemaakt een tweede te willen. Mijn partner en ik werken allebei. Onze dochter gaat naar een gastouder, naar opa en oma, is op di/wo met mij en op vrijdag is papa thuis en in t weekend hebben we haar samen. Hij heeft wel eens aangegeven die dagen met haar alleen heel zwaar te vinden. Ik snap het, het is ook zwaar... maar tegelijkertijd is het toch práchtig.. Onze dochter is vanaf het begin een moeilijke slaper. Voor mij een reden geweest om samen te gaan slapen. Voor hem een frustratie punt want 'alle andere kinderen slapen gewoon om 7 uur (not)' Nu kom ik wel vaker thuis na een dag werken (op vrijdag dus) en dan is ie heel neerslachtig en zit ie op de bank een film te kijken/op zijn telefoon. Als ik dan vraag wat er is zegt ie 'niks'. Als ik doorvraag komt er vaak 'pffff zo'n hele dag met haar'. Zwaar, te moeilijk, geen moment voor mezelf, ze kan niks alleen (ze is bijna 2). Ik moet eerlijk zeggen dat ik het kwetsend vind en ook zielig voor mijn dochter. Ik voel dan dat hij haar het gevoel geeft ongewenst te zijn en 'te veel'/irritant. Dat maakt me dan echt verdrietig. WIJ hebben voor haar gekozen en zij niet perse voor ons. En hij heeft onrealistische verwachtingen van haar. Ik wil er wel even bij zeggen dat ie wel echt leuke momenten met haar deelt (vandaag zijn ze bijvoorbeeld naar het nijntje museum geweest, vorige week gingen ze zwemmen, enz) en hij kijkt ook heus wel naar haar om. Maar als hij dan zo moe is/eind van de dag geeft hij haar bijna de schuld daarvan en heeft hij onterechte verwachtingen van haar. Bijvoorbeeld vandaag kwam ik thuis en haar speelhoek was onaangeraakt en ik vroeg of ze dan niet had gespeeld en toen zei ie.. ja, ze wilde niks.. dus toen ik vroeg of hij het dan had aangeboden/wat dingen had neergelegd zei ie dat ze dat toch ook zelf kan doen. Dus ik lig nu apart van hem, om even mijn gedachten te laten bezinken. Hij zei vanavond dat ie het echt helemaal niet normaal vindt dat ie heel de dag met haar bezig moet zijn (tot 22.00 dus, want dan gaat ze pas slapen) en dat ie dus alleen maar werkt en een vermaakmachine is (hij gaat écht nog wel naar vrienden toe/morgen gaan we naar een festival. In het weekend doen we heel vaak leuke dingen met zijn 3en). Ik voel me gekwetst en ik vroeg waarom ie in godsnaam voor een tweede wilde gaan als dit zijn gevoel is. Stel ik mij aan? Wat vinden jullie? Hoe zou je dit aanpakken?