Twijfel

Hey, dit is voor mij heel herkenbaar. Ik kan soms meerdere keren per dag veranderen van mening of ik wel of niet een tweede wil. De angst is denk ik wel logisch aangezien het weer een grote verandering is. Ik probeer vooral naar de lange termijn te kijken omdat het de eerste jaren vooral zwaar is.

Niet helemaal hetzelfde. Maar vrijwel elk gezin bij wie ik voor een tweede kindje kraamde gaven vooral de mamas aan dat ze echt onzeker waren geweest dat alles wel opnieuw goed zou gaan na een gezonde eerste, en omdat ze met één al zo'n goed gelukkig leven hadden, bijna een gevoel van dat kan toch niet beter, heb ik het gejinxt-idee.. dus tsjah van eat i khoor is het helaam niet gek. Helemaal omdat de hormonen echt door ons lijf EN hoofd gieren! Die nemen echt zó snel een loopje met ons... Succes, en je gaat hier vast je weg mee vinden!

Hoi! Ik begrijp je gevoel. Wij waren wel echt zeker van een 2e en dan ook zodat ons zoontje een leeftijdsgenootje/speelkameraadje heeft. Echter ben ik nu 7weken zwanger en zijn we beide heel blij maar soms dan schieten er van die gedachtes door me heen, dezelfde gedachtes die jij hebt. Wordt de bevalling weer zo kut? Oh het gaat echt zwaar worden hoe gaan we dat doen? Was het misschien toch niet iets te vroeg hiervoor en hadden we langer moeten wachten? Was ons gezinnetje niet eigenlijk al compleet? Ga ik straks onbewust mijn eerste kindje minder qtime geven? Ik denk voornamelijk dat de hormonen hier ook wel een boosdoender van zijn, daarbij zijn we vrouwen die van zichzelf al echt heel veel voelen haha. Ik houd mezelf gewoon voor van : ja weetje ik kan er wel over gaan piekeren maar het heeft toch geen zin, het kindje zit al in je buik ❤️ probeer er van te genieten❤️