Zwanger zijn wel of niet leuk ?

Het blijft voor mij ook heel dubbel. Het is aan de ene kant iets heel moois en wonderlijks en aan de andere kant ook helemaal niet. Meestal hoor je alleen de leuke verhalen, of in ieder geval is dat een soort beeld dat heerst in de maatschappij (althans zo heb ik het altijd ervaren). Of je wolk nou roze is of anders gekleurd, alles is oké

Ik vond mijn eerste zwangerschap heerlijk. Had veel langer mogen duren. Geen klachten, trots op mijn veranderende lijf, vond het super gezellig als hij schopte/draaide enz. Tot nu toe ook geen klachten, dus ik geniet dat ik dit weer mag meemaken. Anderzijds maakt het soms ook wat onzeker om geen klachten te hebben, maar al 3 mooie echo's gehad, dus dat geeft vertrouwen. Dit berichtje bedoel ik niet als 'kijk mij nou', maar meer om te laten zien dat het ook anders kan en, hopelijk voor de mensen die het vreselijk vinden, toch nog fijner wordt naarmate we wat verder zijn 😊

Los van mijn HG zwangerschap vond ik zwanger zijn ook echt niet leuk. Ik was vanaf week 22 weer “beter” maar vond de ongemakken vreselijk. 8x per nacht plassen in de nacht, buik zat in de weg, je doet dingen niet “effe snel” en zo nog wel meer 😅

Herken dit volledig! Vond het de vorige keer vreselijk en nu zeker niet minder. Ik kijk uit naar de periode waarin ik mij de vorige keer minder beroerd voelde. Dat was vanaf ongeveer 16 weken tot.. uhh een week of 30 volgens mij. Ook toen was het allemaal niet heel fijn maar ik was tenminste niet continu misselijk. En dat scheelt gewoon heel heel veel. Maar welke periode van de zwangerschap ook, van het zwanger zijn genieten is voor mij echt niet haalbaar helaas. Waar ik achteraf wel blij mee was, is dat ik tijdens de vorige zwangerschap een flink sombere periode heb gehad omdat ik heel er veel ging nadenken over mijn eigen vroege jeugd. En was blij dat ik dit deel al geestelijk bevochten had voordat mijn kindje werd geboren. Vanaf dag 1 dat hij er was heb ik alleen maar enorm van hem genoten, ondanks mijn lichamelijk slechte toestand na de geboorte. Houd hoop! Hoe lang het ook nog gaat duren, bedenk vooral steeds opnieuw; hier komt echt een einde aan. 😘

Dit "Maar welke periode van de zwangerschap ook, van het zwanger zijn genieten is voor mij echt niet haalbaar helaas" voel ik dus ook. Ik was achteraf zó blij met een prachtig mooi meisje. Maar de weg ernaartoe, inclusief een aantal medische missers, waren echt zwaar. Ik heb er een gezond meisje aan overgehouden maar jammer genoeg ook veel wantrouwen tijdens deze zwangerschap. En het mentale van zwanger zijn is ook niet niks vooral als je ook veel uit je jeugd hebt waar je over nadenkt.... Maar idd er komt een eind aan!

Ik heb altijd opgezien tegen zwangerschap, en vind het tot nu toe ook niet echt leuk.. Het zit voor een groot deel in het verliezen van autonomie over m'n lichaam en m'n leven: bij alles wat ik eet, drink en doe draait het om de baby, en niet meer om mijzelf, en dat vind ik heel lastig. En het idee van 'iets' in m'n buik voelt eerder invasief dan magisch. Het me ziek voelen, en een hele nare miskraam een paar maanden terug helpen ook niet. Ik probeer wel heel erg om er voor open te staan dat ik misschien verrast wordt en het leuk ga vinden als de baby gaat bewegen enzo, maar het lijkt me allemaal maar niks eigenlijk..

Herkenbaar. Daarnaast last van droge hg. Ook bij mijn vorige zwangerschap. Geef mij maar 10 bevallingen ipv zwanger zijn 😅

Ik herken dit volledig. Ik vind het zwanger zijn helemaal niet leuk. Ik ben er dan ook best ziek van, vreselijk moe en inderdaad alsof je jezelf een stukje kwijtgeraakt bent. Het is ook echt normaal om niet altijd die "roze wolk" te ervaren. Niet alles is altijd leuk en dat is oké!

Ik vind dat minder energie, sneller moe, ook fysiek minder energie, buitenadem, wel echt weer wennen. Ben wel blij als ik me na de zwangerschap weer mezelf voel in dat opzicht. Fysiek zoveel sterker dan weer denk ik. Vraag me af of dit is hoe je je voelt als je later bejaard bent hahs

Thanks to jullie allemaal!!!!! Ik voel me nu niet meer alleen in mn negatieve gevoel hahaha

Dat heb jij niet als enige, ik vind het vreselijk, het werkt ‘vertragend’ in m’n leven en ik kan gewoon niet doen wat ik gewend ben en graag wil omdat ik overal last van heb. Ik ben normaal super fit, weinig slaap nodig, en nu alles precies omgekeerd. Pas 10 weken vandaag dus nog ff volhouden 😭😭

Dit wordt mijn 3e kindje. De vorige 2 zwangerschappen waren heerlijk. Ik was zo trots op mijn lichaam en voelde meteen een band met de kinderen, ook toen ik ze nog niet voelde. Natuurlijk wel ongemakken, maar geen heftige vermoeidheid, misselijkheid en algehele ellende. Deze zwangerschap is tot nu toe verschrikkelijk. Ik ben niet mezelf, voel me vreselijk en moet me door elke dag heen slepen. Ik voel ook niet de band met dit kindje die ik wel al voelde met de andere 2. Ik weet dat die band echt wel gaat komen, maar omdat de ervaring nu alleen nog maar negatief is, kan ik geen connectie krijgen. Dat de ellende maar snel over gaat, een zwangerschap kan zo verschrikkelijk mooi zijn!!

Zwanger zijn is ook niet mijn hobby eerlijk gezegd. Toch voelt het alsof er aan taboe op rust, omdat het niet iedereen zomaar gegeven is. Mensen horen denk ik ook liever dat het wel magisch is. Dus ik loop er niet echt mee te koop maar pff. Ik voel me echt al weken super verrot. Zo intens misselijk geweest dat ik niks meer kon. Nu aan de beterende hand maar nog niet weg. En weet dat ik vd vorige keer vermoeid bleef tot het einde en je straks zo gigantisch wordt dat alles moeizaam gaat. Ik verheug me ook echt op na de bevalling, dat de lijn omhoog weer ingezet kan worden en je weer jezelf kan worden 💪🏻

voor iedereen hier, ik heb bij zoveel vrouwen gekraamd die dit met schaamte zeiden, maar het is dus vrij normaal hoor! Los van alles wat niet mag of kan, we onderhouden met ons ene lijf gewoon TWEE lijven! plus 'ff' een recyclebaar extra orgaan met ook zijn demands. Hoe comfortabel zou dit kunnen zijn! NIET gek dus dat we soms even (of iets langer) wel gek worden ;-) Vooruitkijkje op de kraamweek: roze wolk is in die eerste paar dagen eerder een roze-grijze rollercoaster met een roze (of blauw hihi) randje. Dit wordt me beaamd door 90% van de kraamvrouwen (de andere 10% hoeft dus niet te wachten tot de bom valt, het kan gewoon gemakkelijk, maar vaker is het gewoon TAkkepittig dat begin met een baby!) Maar het is het echt ZO waard, en dat beaamt gelukkig 100% van de kraamvrouwen mij elke week weer. Dit is geen doemdenken of angstpraat maar vaak hebben vrouwen die vooraf geen realistisch beeld hadden mentaal juist de pittigste kraamweken (afgezien van verdere medische dingen of heftige bevallingen dan). Dus liever wordt er een beetje realisme gedeeld vooraf , en dit soort topics helpt daarmee ook enorm! :) Maar we got this babes! because we are making our babies :D

Dit is zo’n fijne reactie. Dankjewel 💞

Wat een super fijne reactie! Ik had dit inderdaad heel graag willen lezen, een jaar of vier geleden.

Ik ben nu voor de 3e keer zwanger. En vind het voor de 3e keer NIET leuk. Het niet eten en drinken van producten vind ik niet erg. Maar al die kwalen, vermoeidheid en dat nu in combinatie met 2 kids... ik vind het zwaar! Kijk wel enorm uit naar de momenten dat ik de baby ga voelen. Dat is altijd mega gezellig 🥰

Ik ben dankbaar dat je dit plaatst. Het voelt juist als een druk dat mensen zeggen dat je zo gaat genieten van je zwangerschap. Ik geloof dat het misschien later ook wel gaat komen (ben pas 10 weken), maar het legt zo'n stempel op van wat je 'moet' voelen. Ik lees ook dat die druk juist voor postnatale depressie kan zorgen, omdat je dan niet voldoet. Mijn geluk zit vooral in het vooruitzicht van een baby'tje krijgen, niet in de zwangerschap zelf. Ik zie het als een hike naar een mooi uitkijkpunt. Het doen zelf is zwaar, je maakt er het beste van en je hebt lichamelijk ongemak, maar het uitzicht is het allemaal waard.

Mooi verwoord.

Nu zwanger van de tweede, onze dochter is nu 9 maanden. En ik merk dat ik deze zwangerschap het mentaal heel zwaar vind. Het voelt bijna alsof ik niet “blij” ben, terwijl ik juist heel dankbaar ben. Alleen de hormonen, die net na het ontzwangeren eindelijk mijn lichaam uit waren, zorgen er voor dat ik veel negatieve gedachtes heb. Ik schrik er zelf ook van. Hebben meer mensen dit? Ik hoop dat het snel beter wordt