Hormonen op hol

Wees lief voor jezelf. Zowel lichamelijk als mentaal verandert van alles voor jou. Ik zit ook door hormonen regelmatig niet lekker in mijn vel en moet dan huilen. Vervolgens voel ik mij schuldig tegenover de kleine en maak ik mezelf nog even wijs dat een zwangerschap “leuk en rooskleurig” hoort te zijn en raak ik nog meer gefrustreerd. Pas uren later als ik uit zo’n bui ben, kan ik weer helder denken. Praat erover met je verloskundige en partner. En vertel je partner voorafgaand wat je op zulke momenten nodig hebt. Ik heb vandaag van de verloskundige gehoord dat het héél normaal is! En mijn partner weet nu dat het bijv. mij niet helpt als hij op zulke momenten allerlei oplossingen gaat verzinnen of in discussie met mij gaat. Ik heb hem gevraagd alleen maar geruststellende dingen te zeggen zoals “het komt goed” Wat er ook gebeurt: blijf altijd praten, sluit jezelf nooit af van je partner. Je mag van je partner begrip en hulp verwachten. Wij als vrouwen doen nu immers hét zware werk, daar hebben wij “moedernatuur” ook niet om gevraagd toch?😜 you got this supermama! 💪🏼

Hier 1 grote achtbaan door de hormonen. Soms om moedeloos van te worden... heb er inmiddels hulp voor gezocht. Ik ben nu 24 w en 3 d zwanger en tot nu toe 4 dagen waarvan ik zeg gedeeltelijk mezelf te zijn geweest. Het is niet niks... Mijn partner is erg begripvol en zegt dan ook; Ik denk aan hoe je bent zonder hormonen en dat komt wel weer. Hij blijft rustig, gelukkig. 3x is dat niet echt gelukt, dat begrijp ik dan ook wel, het is voor hem ook niet niks. We proberen dan ook een andere situatie te voorkomen en dat we beiden reflecteren. Want mij/ons vooral helpt is dat we weten dat het over gaat.... al is het soms een hele dag, die zijn het meest heftig.

En net als onderstaande reactie. Mijn partner stelt mij vooral gerust. Dat het goed komt en weer voorbij gaat. 🥰