Vermoeid, eenzaam en neerslachtig

Je bent echt niet de enige! En je hoeft je ook zeker niet schuldig te voelen. Dit is mijn 2e zwangerschap en ik haat zwanger zijn. Ik vind het niks aan. Ik vind de uitkomst leuk maar het hele zwanger zijn zou ik het liefste overslaan.. de schopjes is eerlijk gezegd ook het enige waar ik wel enig zins van kan genieten maar dat was het dan ook. Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap echt geleerd dat ik mezelf niet moet verplichten blij te zijn.. of me daar schuldig over moet voelen omdat er idd mensen zijn die het graag zouden willen maar niet kunnen.. onze eerste dochter heeft trouwens ook 7 jaar op zich laten wachten. Dus ik wilde het ook heel graag. Probeer er eens over te praten met de verloskundige. Misschien dat die je erbij kunnen helpen dat ook dit gevoel er gewoon mag zijn.

Wat vervelend dat je je zo voelt! Het zal ook zeker niet helpen dat je je fysiek zo beroerd voelt en hebt gevoeld. Maar ik geloof niet dat het raar is. Ik vind het zwanger zijn, zelfs zonder veel kwaaltjes, niets aan en eigenlijk gewoon niet leuk. Die groeiende buik en tegenwoordig ook lekkende borsten vind ik eerder raar en ongemakkelijk dan dat ik trots ben op m’n lichaam. Ik huil er vaker om dan dat ik er graag naar kijk. En dan nog al die regels en dingen die je niet mag… Vergeet vooral niet dat je op meerdere manieren beroerd voelen en dankbaarheid voor een gezonde zwangerschap naast elkaar bestaan, het sluit elkaar absoluut niet uit. Ik hoor gelukkig wel vaker dat zwangerschappen niet als een groot feest worden ervaren, weet dat je niet de enige bent. En hopelijk knap je straks uit elkaar van liefde en geluk als je kindje geboren is! Ik hou mezelf maar voor; over 4 maanden is dit voorbij.

Wat rot voor je! Ook dat er in CP niemand zit waar je mee op een lijn zit. Het is allemaal heel logisch hoor, zeker als je je fysiek zo rot voelt en ook nog een zware baan hebt. Als je jezelf echt gaat uitputten dan moet je je eigenlijk meer of volledig ziekmelden. Sommige banen zijn nou eenmaal niet goed te combineren met een pittige zwangerschap. En werk en de verwachting die daarbij komt kijken geeft vaak ook onbewust stress. Bij een ziekmelding komt er meer rust en misschien ook energie voor andere dingen. Tip zou zijn om veel leuke dingen met je man (en vriendinnen) te doen nu je nog met zijn 2en bent. Voorbereidingen treffen, dingen aanschaffen kan helpen om je wat blijer over de zwangerschap te laten voelen. En anders gewoon lekker koffies drinken buiten de deur of een nachtje weg als dat mogelijk is.

Ik heb niet dezelfde klachten maar wil wel de berichten hierboven bevestigen. Zelfs zonder jouw klachten vind ik zwanger zijn gewoon niet zo leuk. Ik vind het vervelend dat ik niet meer kan wat ik hiervoor allemaal kon, de meeste van mijn hobbies mogen zwanger niet, en ik slaap nooit meer gewoon lekker. Ik ben echt heel dankbaar en blij dat ik zwanger ben, maar het zwanger zijn zelf vind ik weinig aan. Ik spreek dit op werk ook wel eens uit, en hoor daar juist best veel vrouwen die dat hetzelfde hebben ervaren. 😊

Wat vervelend voor je zeg. Weet dat je niet de enige bent. Uiteraard blij en dankbaar, maar ik vind het ook afzien. De klachten zijn niet mals en daarnaast is het ook überhaupt een heel groot life event wat het nodige mentaal en fysiek van je vraagt, er verandert nogal veel nu én straks, dat is ook niet te overzien. Je moet er doorheen, dat is denk ik de enige weg. Maar dat kan je, dat geloof ik.

Oh wat vervelend! Heb je het hier al wel met de verloskundige over gehad? Als dat niet fijn voelt zou ik er echt mee naar de huisarts gaan. Klinkt als een zwangerschapsdepressie, daar is niks geks aan hoor. Je hele lichaam is veranderd, incl. al je hormonen. Veel vrouwen hebben hier last van, maar daarom kan het nog steeds wel fijn zijn hier hulp mee te zoeken. Blijf er niet te lang zelf mee zitten. Succes meid, je kunt het 💪

Dit wou ik net zeggen, er bestaat naast een postnatale depressie ook prenatale depressie. Ik zou even vragen voor een doorverwijzing naar een pop-poli.

Hi! Mijn klachten lijken hier gigantisch op. Ik ben ook tot 16 weken misselijk geweest met overgeven en heb nu met 25 weken die extra lading energie ook nergens gevonden. Ik werk dus ook niet mijn volledige uren (hele zwangerschap al niet). Dat maakt het heel moeilijk om van zwanger zijn te genieten. Heel veel mensen vragen: 'hoe is je zwangerschap?'. Mijn reactie is dan meestal: "het eindresultaat wordt vast heel leuk". Het enige waar ik nu van geniet zijn haar schopjes en kleertjes kopen🫣. Op dit moment probeer ik dat maar te accepteren. Ik kan het niet veranderen en met heel veel piekeren maak ik niks beter. Ik herinner mezelf eraan dat dit allemaal tijdelijk is en dat helpt mij een hele hoop. Weet vooral, je bent niet alleen 🥰

Heel herkenbaar. Ik heb dit mijn ook gehad bij mijn vorige zwangerschap. Vreselijk! Die hele zwangerschap voelde als de hel. 1 geluk.. elke zwangerschap is anders. Bij mijn eerste zwangerschap (jongen) nergens last van gehad. En nu mijn derde zwangerschap weer een jongen weer nergens last van. Blijkbaar ga ik niet goed op meisjes hormonen ofzo. 😅

Wauw, wat fijn om te horen dat er zoveel zijn die dit herkennen! Dat helpt enorm☺️ ik loop nu ook momenteel bij een psycholoog voor de neerslachtigheid en dat is ook fijn.

Dankjewel voor het delen! Dit lijkt echt enorm op hoe ik het voel. Die reactie ga ik ook onthouden haha. Nu zeg ik meestal ‘mwha’, alleen je ziet gewoon aan mensen dat ze dat eigenlijk niet willen horen.

Wat fijn om te horen dat het per zwangerschap kan verschillen. Ik begon me af en toe ook al zorgen te maken over een eventuele volgende zwangerschap. Ik ben ook in verwachting van een meisje😅

Hier ook een meisje dus haha! Bizar hoe het kan verschillen 😇

Een goede vriendin van me heeft dit ook gehad tijdens haar zwangerschap! Ze voelde zich 9 maanden rot en zodra de baby eruit was ging het ineens weer. Weer een ander was de hele zwangerschap misselijk en was het zat om haar lichaam te delen. En mijn ervaring is ook weer anders dan die van hen. Het verschilt ontzettend en het is niet gek om het niet leuk te vinden. Misschien heb je ook iets aan de accounts van Beautygloss (zij had een prepartumdepressie) en Celinecharlotte (maakt ook podcasts over haar zwangerschappen waarbij ze 9 maanden misselijk is). Gelukkig is het in deze tijd steeds normaler om hier open over te zijn, en wie weet haal je er wat steun uit of herken je jezelf erin.

Nou wie weet zijn het de meiden hormonen 🤭

Je bent echt niet de enige hoor. Ik voel me ook somber, terwijl ik normaal juist optimistisch ben. Ik ben dankbaar, maar had het rooskleuriger verwacht. Soms voel ik me eenzaam, zelfs terwijl mijn man zoveel doet. De zoektocht naar mooie en comfi zwangerschapskleding vond ik vermoeiend. Mijn sociale batterij is leeg; na een werkweek heb ik helemaal geen zin om mijn weekenden vol te plannen met vrienden (die blijven appen). Ook het overdreven gedoe van de omgeving, aan mijn buik zitten, extreme interesse, voelt lief maar ongemakkelijk. En ik neem negatieve gevoelens van anderen snel over. Ik zou zeggen: blijf erover praten . Je partner kan je nooit voor 100% begrijpen, maar het lucht wel op. En dan kan je omgeving er rekening mee houden.

Hey ik voel me tot nu 25 weken precies zo, het veranderd ook niet merk ik. Ben ook uitgevallen met werk, zit in de ziektewet plus me contract is niet verlengd :( nou goed balen. Sociale leven is ook niet zo top, weinig vriendinnen of ze zijn in een andere fase vannleven. Ik ben gestopt met de bijeenkomsten bij de vk. Ik dacht ik voel me zo verschrikkelijk ik wil niemand emo maken met mijn gezeik. Ik voel me oprecht precies het zelfde. Ik geniet er ook niet van. Voel me heel schuldig. Ik keek hier ook enorm naar uit, ik stel alles uit, ik heb niks gekocht. Ik wil liever geen baby shower. Ik isoleer mezelf heel erg en ben aangemeld bij de pop polikliniek omdat ik me zo somber voel. Je bent niet alleen. Ik hoop dat het gevoel dat je hebt snel weer weg is want niemand hoort zich zo te voelen.

Ik had een heel verhaal getypt maar die is nu weg.. maar korte versie is dat het heel herkenbaar is. Ik heb het geluk dat veel mensen in mijn omgeving zwanger zijn ook nooit leuk hebben gevonden, en ook veel (net als ik) erg misselijk zijn geweest. Zij doen overigens ook allemaal niet mee aan CP, dus daarom kom je ze mogelijk minder tegen. Maar het komt dus echt vaker voor. Neemt niet weg dat (professionele) hulp soms nodig is. Mij heeft het meest geholpen dat mijn beste vriendin vanaf het begin zei: het wordt pas echt leuk als je bevallen bent, tot die tijd moet je het met de schopjes doen, de rest moet je helaas doorheen. Ik zie het sindsdien als een “moetje” voor een goed doel en daarmee is het nu oké.

Ik herken dit heel erg helaas. Ik ben vanaf 7 weken aan het overgeven (nu 22 weken) en voel me helaas nog niet beter. Ik heb 0,0 energie en kan eigenlijk niet functioneren. Veel dagen ben ik zo moe dat ik alleen maar kan huilen en dan voel ik me zo’n aansteller. Wij hebben ICSI gedaan om zwanger te worden, dus daar voel ik me dan ook zo schuldig over. Ik zou inderdaad zo blij en dankbaar moeten zijn (en dat ben ik ook wel), maar het is zo ontzettend zwaar. Ik ben gewoon helemaal op. Ik weet niet hoe ik dit nog 18 weken volhou. Ik kan niet meer werken, ik kan de deur niet uit, ik kan eigenlijk niet eens het huishouden bijhouden. Anyways, voel je niet schuldig; je bent niet de enige 🤍