Bewust geen 2e, maar blijft de kriebel?

Goede vraag, ik las een keer dat de eerste kind komt omdat je dat heel graag wilt, de tweede komt puur omdat je de eerste kind niet alleen in leven wilt achter laten als je/jullie niet meer zijn.. mijn ervaring vergelijkbaar, herkenbaar. Na de eerste zware bevalling dacht ik.... nooit meer. Toch zagen we ons lieve jongen In het toekomst alleen, zo lief, zo perfect maar alleen. Een tweede kwam een meisje... helemaal blij we met zijn vieren maar combinatie van werk, relatie, partner huishouden en gewoon genieten van het leven is ontzettend zwaa

Het wordt niet makkelijker dan wat je nu ervaart, het is ALLES in doble maat. Planning, betaling, vakantie, werk, zieke kindjes maar ook doble liefde.... de moeite waard 😉

Ik ben onverwacht door spiraal heen zwanger geraakt (wilden wel gaan beginnen over een tijdje) dus we hebben nooit bewust die keuze hoeven maken. Nu met een eventuele tweede dus wel. Normaal probeer ik zoveel mogelijk naar m’n gevoel te luisteren. Alleen in dit geval denk ik dat je hormonen altijd wel het gevoel geven dat je door wilt. Alleen achteraf spijt hebben omdat je je daarin te veel hebt laten verleiden terwijl ik heel goed kon beredeneren waarom ik het niet wilde, dat lijkt me zo lastig. En ik vind kinderen echt geweldig, dat maakt het ook niet makkelijker. 😅

Hier een andere kant van het verhaal. Ik heb altijd geroepen: ik wil 2 kindjes, dat zou ik echt nog heeel graag willen. Lichamelijk kan ik het gewoon niet aan. Ben chronisch ziek, de eerste zwangerschap en bevalling gingen heel moeilijk, het eerste half jaar met een kleine viel me heel zwaar en soms put het mij nog steeds enorm uit; het hebben van een kindje. Hij is super lief, maar het kost mij ook enorm veel energie. Met een 2e kindje moet je echt veel meer de opvoeding samen doen. Hij werkt 5,5 dag en ik 1,5, waardoor veel op mij aan komt. En alles nog meer plannen etc. Wij hebben ook veel gesproken met mensen gesproken en het kan ook gewoon dat het geen garantie geeft dat ze altijd samen zijn en altijd wat aan elkaar hebben. De een gaat ergens anders studeren, contact verbreken, met vrienden bespreek je vaak meer dan met je eigen broer/zus. Het kan natuurlijk anders, maar het kan ook anders lopen, Enige wat wel is, dat als de laatste van ons komt te overlijden hij dan dingen makkelijker kan regelen met zijn broer/zus. En daarbij waar ik me echt zorgen om maak en dat kan domme pech zijn; stel ons zoontje wordt ernstig ziek en in het ergste geval hij komt te overlijden, dan is ons enige kindje er niet meer. Alles bij elkaar genomen, heb ik de puf en energie gewoon echt niet voor een 2e en heeft hij straks echt genoeg vriendjes/vriendinnetjes/nichtjes waar hij mee op kan groeien en ook altijd bij terecht kan. Heeel verhaal; sorry!!!!

Geen sorry! Juist alleen maar fijn dat je zo reageert. Toevallig kwam ik vandaag op dit forum; https://www.forumfeminarum.nl/t/het-bij-1-kind-houden/9433/1022 Ik heb echt alle berichten doorgelezen 😅 voelde echt als zoveel herkenning terwijl ik bijna niemand hierover hoor. Heeft mij wel gesterkt in m’n keuze. Misschien heb jij er ook iets aan. Staan namelijk ook veel van de dingen die jij noemt. Wel moeilijk voor je dat je het ergens nog heel graag zou willen maar dat het fysiek en mentaal eigenlijk niet gaat 😘

Even snel wat reacties gelezen op dat forum, klinkt idd allemaal heel herkenbaar. Binnenkort eens even beter lezen en manlief ook doorsturen. Hij wilt dolgraag een 2e maar beseft ergens ook dat het zo beter is. Wat bij ons ook mee speelt is dat wij beide 40 zijn. Geen idee hoe het straks met mij gaat als de kleine naar de basisschool gaat, maar voor nu is het echt een “no go”! Als ik baby’s/kinderwagens zie denk ik alleen maar; oowww al die slapeloze nachten, flesjes, huilen, uren wandelen met kinderwagen of auto rijden en niet: aaahh wat lief!!! En ja, Die eerste maanden gaan voorbij, maar het wordt ook steeds drukker en je tijd/energie verdelen komt daarvoor terug en die zal altijd zo blijven! Geen idee hoe dat bij jou zit, maar voor mij zijn dit tekens dat het er echt nog niet in zit.

Mijn vriend is 44 en hij heeft sowieso altijd gezegd dat hij vanaf z’n 45e sowieso er niet meer aan wil. Dus als we iets willen moeten we er toch wel mee gaan beginnen. En daarvoor is er vaker het gevoel van veel nadelen dan de voordelen (die je vaak ook nog romantiseert). Ik zie mezelf daarentegen wel vaak als moeder van meer kinderen. Maar dat is het plaatje. Als ik dan echt kijk naar wat dat inhoudt dan besef ik me dat ik/wij te veel andere dingen ook belangrijk vinden en ook gemerkt hebben dat we niet goed gaan op te lang bezet te zijn. We proberen altijd te leven vanuit een soort overhead, dat je altijd nog ruimte hebt om klappen te vangen en dat kan dan denk ik bijna niet meer. Ik denk dat we dat op de lange termijn niet trekken, ondanks dat een kind je ook veel geeft. Een vriendin is er 1 van 4 kinderen en die heeft de podcast ‘de tweede’ met haar ouders samen geluisterd. Aanrader trouwens. Maar haar ouders zeiden toen dat zij bereid waren om hun leven in dienst van hun kinderen te stellen en andere dingen op te geven. Zo zien wij dat dus echt niet 🥳

Dat feestpoppetje hoort er natuurlijk niet bij 😅

Ik herken je dilemma en vooral het verschil tussen ratio en gevoel. Ik dacht na de eerste het ook bij 1 te houden, het was gewoon goed zo. We waren nog een stel met een kind en niet direct een gezelschap. Het is makkelijker je ene kind ergens onder te brengen. En we kunnen de aandacht verdelen. Onze dochter is inmiddels bijna 3 en gelukkig valt het me nu zeker makkelijker dan in het eerste jaar. Zo kwam een paar maanden geleden toch weer heel sterk het verlangen naar een baby'tje opzetten. Ik was jaloers naar anderen die zwanger waren of een baby hadden en zag ons toch als groter gezin. Natuurlijk zal het weer zwaar worden en zijn de voordelen van 1 kind weg. Ik gun mijn dochter een broertje of zusje maar nog meer gun ik het mezelf en man om alles nog eens mee te maken. Daarom ben ik nu 3 maanden zwanger van de tweede. Ik zou het dus echt voor jezelf doen en niet voor je dochter. Enigskinderen zijn net zo gelukkig, succesvol en sociaal als kinderen uit grote gezinnen (luister vooral de tweede, de podcast) dus met haar komt het echt goed! Ik hoop wel dat er een moment komt dat je niet dat knagende gevoel blijft houden want dat lijkt me niet fijn. Veel geluk!

Ik wilde, wij allebei, ook altijd graag 2 of 3 kinderen. Nu is ons zoontje bijna 3 en zijn we zo gelukkig met zijn 3en. Ik heb 2 jaar met heel veel pijn in mijn bekken gelopen waarvan niemand wist waar het vandaan kwam en bleek het nadat ik eindelijk een mri scan ed kreeg dat mijn bekken rechts scheef, gedraaid en gekanteld stond. Ik heb nu dagelijks nog steeds veel last en belemmeringen en vraag me vaak af of ik wel (al) een 2e had willen hebben als ik lichamelijk in orde was. We vinden het erg fijn dat we hem alle aandacht kunnen geven die hij verdient, alles kunnen geven wat hij wil en nodig heeft, hij is gezond, iedereen is gelukkig en we willen over een tijdje als hij wat groter is gaan reizen en hem de wereld laten zien. Ik hoop dat hij er ook van geniet zonder een broertje of zusje. Vrienden en neefjes/nichtjes zijn ook heel belangrijk. Ik heb dan een hele goede band met mijn broer, hij woont dan wel in Finland, maar ik ken genoeg mensen die geen of minder goede band met zijn/haar zus en/of broers hebben. Ik vraag me dus idd ook af of dat gevoel zal blijven of dat ik er over een tijd anders over denk maar ik voel me nu heel gelukkig dus ik hoop ook dat we daar vrede mee kunnen hebben🥰