Dominant karakter

Enkel de tip .... je bent niet alleen. Volgens mij maken de meeste ouders dit rond deze leeftijd mee. Is gewoon de leeftijd van ik ben 2 en ik zeg nee enzo van die dingen. Ik heb op zich een flinke zoon, maar geloof mij, ik heb hem ook al op straat in de hoek gezet omdat hij gewoon onhandelbaar was. Dus, even afkoelen in de hoek. Dat helpt bij ons meestal, hij blijft gelukkig ook staan 😂 Hij heeft in de pizza hut ook al mijn gsm doorheen het hele restaurant gegooid, of me voor schut doen staan met een woede aanval in de supermarkt. Maar je hoort dat bij iedereen. Gewoon rustig blijven en doen wat je vind dat je op zo'n moment hoort te doen of wat beste voor jullie werkt. En je vooral niets aantrekken van de mensen om je heen. Het komt allemaal ooit wel goed 😂😊

Hi mama, herkenbaar. Geen idee of ons kindje echt een dominant karakter heeft / sterke wil / of dat het gewoon bij de 'ik ben bijna 2 fase hoort' maar uitproberen doet hij zeker! Misschien doe je dat al hoor maar ik zal delen hoe wij het thuis doen. Ik merk dat ons zoontje goed vaart op duidelijkheid, structuur en herhaling. En dat vraagt van ons vooral veel geduld en consequent zijn. We hebben samen een keer besproken wat we belangrijk vinden en hoe we dat willen aanpakken zodat we beide op één lijn zitten. Bijv; bij thuiskomst zitten op de trap schoenen uit, jas uit dan pas naar binnen. Eten op je stoel. Ook als hij een koekje oid krijgt. Eerst handen en toet schoon dan van tafel. Als hij gooit met spullen moet hij het oprapen wij hurken en zeggen op oog hoogte dat het absoluut niet mag en laten zien wat de bedoeling is. Afleiding is hier echt key! Hij wil bijv lopen ipv in de wandelwagen dan leg ik hem kort en duidelijk uit; nee we gaan met de bus en dan moet je in de wagen, wil je mij helpen door de buskaart vast te houden? Of wat ik dan ook op dat moment bedenk. Als hij zich laat vallen op de grond dan laat ik hem even, ga ik naast hem hurken en vraag ik of hij een knuffel wil. Ik zeg ook steeds vaker; je kan goed praten als je gilt dan versta ik je niet, vertel het is aan mama. Naja dit de hele dag logisch dat we savonds afgebrand op de bank zitten 😅🤭

Wij proberen vanalles en kijken wat werkt. En dat wil nogal eens verschillen per situatie, dan bedoel ik of hij een koekje wil of niet in de wagen zitten. In het openbaar laat ik hem vaak even uitrazen voor een minuut ofzo en zoek ik een rustige plek op om hem te kalmeren/troosten. Naar mijn idee duurt dit proces erg lang maar vaak is dat misschien 10 minuten of een kwartiertje bij een hele erge bui, vind ik achteraf wel mee vallen. Dit wetende maakt het voor mijzelf makkelijker om mee om te gaan🙄

Herkenbaar hoor. Zoals gezegd, het hoort er een beetje bij. Hier helpt veel routine en structuur en duidelijkheid. Ik ben ook begonnen met aankondigingen. Dus, we spelen nog eventjes, maar gaan daarna weer dit/ dat doen. Dan weet hij waar hij aan toon is. En dingen uitleggen. Zoals, we gaan zo met de buggy want we gaan even naar de supermarkt. Als we iets doen waar hij geen zin in heeft helpt het ook om te zeggen dat we “zo naar buiten gaan” of iets anders wat hij leuk vindt. Ik probeer ook consequent te zijn. Dus als ik zeg dat we zo gaan, gaan we ook. Vanmiddag wilde hij nog graag even naar buiten en dat mocht, maar toen liep hij naar de glijbaan en dat mocht niet meer. Ik heb toen gezegd dat het tijd was om naar binnen te gaan en hij zelf mocht lopen of ik zou hem dragen. Het werd het laatste en dan protesteert hij wel even, maar ja dat hoort er dan bij. Ik heb gelezen dat ze ook graag controle willen en dat vind ik wel logisch, er wordt zoveel bepaald. Ik geef dus nu vaak een keuze, met aankleden twee shirts, keuze in eten, keuze in iets leuks doen. Van anderen moet je je overigens niets aantrekken hoor. Ik denk dat het voor ouders erg herkenbaar is als een kindje het op het een krijsen zet. Als ik het zie moet ik altijd even gniffelen en ben ik blij dat het op dat moment niet mijn kind is 😬

Pff waar gaan we beginnen haha.. inderdaad je voor schut zetten in de winkel tot zich laten vallen tot slaan en schoppen.. als we gewoon thuis zijn is de enige optie bij mijn dochter even uit de situatie en naar de gang. Heb vanalles geprobeerd maar zolang ze me blijft zien blijft ze gillen slaan en gooien met alles wat je haar aanreikt. Tegen haar praten duwt ze je weg en roept neee! Na even een time out(van miss maar 2 minuten) ga ik rustig gehurkt zitten en probeer ik het uit te leggen en vertel ik dat mama niet boos is. Ik voel je helemaal bij het stukje onhandelbaar af en toe, ik vind het zeker als we ergens anders zijn soms echt een uitdaging.. dus sorry niet veel tips maar wel herkenning.

Consequent zijn en geduld hebben is bij ons de sleutel maar dat vergt ook veel van ons (nu ruim 40 weken zwanger). Toch merken we echt dat het helpt. Vooral niet overstag gaan bij gezeur en rustig de tijd voor je kindje nemen en praten/uitleggen. Half jaar geleden voorspelden ze bij het kdv al dat onze super gezellige maar dominante jongen flink zou peuter puberen, maar eigenlijk valt het me tot dusverre reuze mee.

Ik las ergens een mooie uitspraak. We waarderen de kwaliteiten van temperament bij volwassenen vaak wel, waarom willen we het sterke karakter van ons kind dan vaak temperen. Deze probeer ik dan vaak wel in mijn achterhoofd te houden, dat het eigenlijk ook wel heel mooi is dat hij zo'n sterke eigen wil en temperament heeft. Hoewel ik de struggles ook zeker ervaar. Hier helpt het ook om duidelijk te zijn en blijven. Soms probeer ik ook bepaalde situaties uit de weg te gaan, zoals er op uit gaan als hij al moe is bijv. En vooral veel keuzes aanbieden en hem het gevoel geven dat hij mee mag beslissen over dingen.

Ik vind dat trouwens wel een beetje raar… voor schut zetten. Dat is toch niet de intentie van een kind? Die is zijn eigen wil aan het ontdekken of heeft het al lastig met zichzelf.

Nee dat zal ook niet de intentie zijn, maar op het moment dat je kind om iets heel kleins echt onhandelbaar reageert en dat niet blijft bij een klein driftbuitje dan sta je als ouder toch raar te kijken als er mensen uit een andere gang komen of je hulp nodig hebt..

Toen ik nog geen kinderen had vond ik dit raar. Maar nu ik kinderen had vooral vervelend voor de ouder en kind! En dan de ouder omdat die soms zo wegkijken uit schaamte, terwijl je er vaak niks aan kan doen. Het is niet voor schut zetten, het is met zichzelf in de knoop zitten.

Interessant artikel hierover.