Spanningen.. soms tot tranen aan toe..

Ik kon dit geschreven hebben en ik wil jou eventjes laten weten dat ik jouw gevoel erg herken en je zeker niet alleen bent. Ik heb niet echt tips, ik heb soms ook echt dagen dat ik op knappen sta. Ik denk gewoon doorzetten en hopen dat het toch allemaal wat rustiger zal worden in de nabije toekomst...

Och meiden, ik herken me hier helemaal in. Tot ik dus oververmoeid bij de huisarts binnenstapte. Ik kon niet meer. Nou had mijn kleintje veel oorontstekingen. Dus daar kan wat aan gedaan worden. Sinds de neusamandel er uit is en de buisjes in de oren zitten, heb ik mijn nachtrust weer terug. Geen drama om in slaap te komen etc. Ben je al eens bij de huisarts geweest?

Hoihoi.. heel herkenbaar. Ik ben dus doorgelopen alsof alles maar goed ging (wat dus totaal niet zo was) en daardoor eind juni letterlijk in elkaar gestort.. burn out. Dus de ziektewet in. Nog steeds herstellende... Heb vorige maand de moeilijke beslissing gemaakt om ontslag te nemen bij mn werk ( werk in de zorg) omdat ik het niet meer aankon. De slechte en korte nachten, oververmoeid zijn, zelf ook veel ziek zijn/ slechte weerstand. Hoe dan?? Ik weet niet meer hoe ik ook nog moet werken. In ieder geval niet meer in de zorg wat me ontzettend veel energie kostte (de druk, verantwoording. de lat te hoog leggen voor mezelf). Ik ben dankzij ' sensi therapie ', waarvan ik 3 weken geleden de 1e behandeling heb gehad, EINDELIJK psychisch wat beter in orde. Zit wat beter in m'n vel. Ook al heb je geen burn out, ik raadt het zeker iedereen aan!! Ik hoop in januari echt weer ' beter/ beterder te zijn/ voelen en dan totaal ander werk op te pakken ( ook ivm inkomen!) En ik denk indd ook.. een 2e kindje. Had ik eigenlijk altijd zo graag ' gewild' maar moet er nu echt niet aan denken! Veel sterkte en succes.. luister goed naar je lichaam, naar je grenzen. Vraag hulp aan je omgeving. En jezelf goed uitten hoe je je voelt.

Ik kan wel janken bij het lezen van je verhaal, want ook ik herken mezelf hier in. Veel ziek, slechte weerstand, altijd moe, lang gebroken nachten gehad en altijd vroeg op, en dat 'aan' staan 24/7 😅 pff echt... Toevallig laatst met m'n man erover gehad en herken echt burn out signalen (heb ik al eens eerder gehad een aantal jaar geleden). Dus toen dat besef kwam heb ik heel hard gehuild. Vandaag ook weer ziek, gelukkig hebben we lieve ouders die dan kunnen helpen. Maar ik weet wel dat ik voor mezelf vaker nee ga zeggen tegen dingen die me energie kosten, want ik heb die zelf hard nodig. En een 2e,...tja heel even dacht ik dat we ervoor wilde gaan maar hoe het er nu uitziet kunnen we beter nog even wachten. 🙈 Had ook niet verwacht dat ik het toch wel zwaar zou vinden ondanks dat ik mama zijn echt het mooiste vind wat er is en ik super dankbaar ben met ons mooie gezinnetje.🥰

Heel herkenbaar. Ik vind het een heel moeilijk gevoel, omdat ik het altijd probeer te relativeren. Er zijn genoeg anderen die het moeilijker hebben of helemaal niet kunnen meemaken. Dat helpt op korte termijn om de dag door te komen als we een lastige dag hebben. Maar op lange termijn is het gewoon je gevoel voor je uit schuiven. Hulp vragen is misschien toch het beste advies. Ik ben er zelf heel slecht in, maar misschien is ook dat iets wat ik moet leren in het moederschap. Ik denk dat het uiten van je gevoelens misschien ook al heel wat helpt. Sterkte!

Zo herkenbaar dit en idd iedereen die om je heen zegt hoort erbij. Nou vind ik niet zie genoeg kindjes die echt niet zo moeilijk zijn. Ik ben ook op heb zonet een topic geopend over een slaapcoach. Hoop dat dat wat oplevert.

Hier ook 2 slechte slapers. Onze oudste (ruim 3) komt nog steeds regelmatig snachts... soms gaat het een week goed en dan kan ik weer 1 tot 3 keer per nacht m'n bed uit. Onze jongste kwam tot hij 9 maanden was elke nacht zo'n 3 tot 5 keer, totdat ik zwanger raakte en de bv op was. Dat maakte dat ik soms wel 8x per nacht m'n bed uit kon, eerst de een, dan de ander en zo door. Sindsdien slaapt hij wel (meestal) door. De zomer was alleen wel drama omdat hij niet wilde slapen tot het donker was (oftewel: we zaten regelmatig tot 22.00-23.00 met hem op, terwijl de wekker hier om 04.30 gaatvoor m'n mans werk). Ik ben doodop en ook nog eens 23 weken zwanger. Toch denk ik, Ja die vermoeidheid hoort erbij, het zal vast wel een keer beter worden. En niet elk kind is ook hetzelfde, dat je zoontje slecht slaapt en vaak ziek is zegt niet dat een 2e dat ook is. Onze oudste is eigenlijk nooit ziek (heeft 1x flink koorts gehad, verder alleen een verkoudheidje maar das ook niet vaak, terwijl de jongste het eerste jaar om de haverklap ziek was. Met pseudokroep aanvallen erbij die regelmatig terugkeren zodra hij een verkoudheidje heeft. En nu het groeiseizoen weer begonnen is lijkt dat ook nu weer zo te gaan. Maar ik snap je wel hoor, zelf moet je het ook volhouden. Ik denk ook wel eens: waar ben ik ooit aan begonnen!? (3 kids in 3 jaar en 7 a 8 maanden straks). Er zitten voordelen aan de kids snel op elkaar, maar lichamelijk is het wel erg zwaar. Na de eerste was ik na 17 maanden weer zwanger, dat werd een HG zwangerschap tijdens mijn afstudeertraject... zware bevalling gehad en zoonlief bleek KMA te hebben waardoor hij de eerste 8 weken 18 v/d 24 uur in een dag krijste en 10x per dag al z'n voeding eruit gooide. Toen na 8,5e maand weer zwanger en ook weer veel misselijk maar gelukkig met medicijnen onder controle en net gestopt. het is het allemaal waard, ook als ik de jongens samen zie spelen en schaterlachen.

Je zou eens kunnen kijken naar parental burn out

Ik snap je helemaal. Hier ook… ik probeer echt altijd te denken: ooit gaat het over. Maar we trekken soms wel aan de bel. Dan gaat hij een nachtje logeren zodat we zelf op kunnen laden en tijd hebben voor onszelf. Ook hebben we een consult bij een slaapcoach gehad en dat brengt zoveel rust. Hij slaapt heel goed nu! Wij waren zelf helemaal op en zo’n slechte slaper was hij ook weer niet maar nu we ritme hebben, werkt het voor ons alle drie heel goed! Misschien is dat een aanrader voor je?

Heel herkenbaar… het is echt niet niks! Ik ben zelf ook meerdere keren per week erg verdrietig hier om. Het is pittig, heel pittig! Slecht slapen, ziek zijn, veel huilen en alle andere dingen die erbij horen. Wij hebben ook heen hulp van buitenaf, die doen alsof hun neus bloed. Dus dat is erg frustrerend. Ik hou in gedachten; het is een fase, het komt ooit goed. You’re not alone! Knuffel vanuit hier

Ik herken je helemaal. Hier een tweeling van 16 maanden met precies hetzelfde. We moeten ze regelmatig ophalen van de opvang omdat ze buikgriep hebben, veel hoesten of wat dan ook. Maar wij brengen ze af en toe een nachtje of twee bij oma zodat we heel even op kunnen laden. En ik zeg soms wel 10x per dag tegen mezelf dat dit een fase is en het vanzelf beter gaat..

Enorm herkenbaar. Ik vond het af en toe ook zwaar maar ik heb m'n draai kunnen vinden. Denk vooral goed aan jezelf. Mijn tips.. slapen wanneer je kleine slaapt. Gezond eten en extra vitamine erbij nemen. Ga af en toe even iets alleen en voor jezelf doen. Bijvoorbeeld schoonheidsspecialist, massage boeken, even winkelen etc etc..ga lekker veel wandelen voor de ontspanning en de vitame D. je kleine man is nu weerstand aan het opbouwen maar geloof me, dit gaat voorbij🙏

Zo herkenbaar! Hier ook veel angs/spanning om het ziek zijn. Onze zoon is na een lang slopend zh traject geboren en ben gek op hem hij is mn alles, maar ik weet niet of ik t allemaal nog een keer wil/kan. Misschien blijft hij wel alleen, als t mij een meer ontspannen moeder maakt. Denk aan jezelf en je gezin hoe het nu is. Stop met dingen die je energie kosten, ga lekker vroeg naar bed. Lange avonden komen ooit wel weer!

Bij wie ben je geweest? Qua slaapcoach?

Echt zo ontzettend herkenbaar. Ik Google regelmatig op burn-out, depressie, ouderschap is zwaar, m'n dreumes slaapt niet door etc. Ik hou echt van het kleine mannetje, maar tegelijkertijd ben ik helemaal aan het einde van mijn latijn. Zo ontzettend moe van de gebroken nachten. Meerdere keren per nacht het bed uit, hij is vaak ziek, mieperig/hangerig, erg onrustig en kan van 0 naar 100 gaan als hij moet huilen. Het dreunt er bij ons flink in. Een 2e moet ik echt niet aandenken. Als ik nu zwangere vrouwen zie dan krijg ik spontaan medelijden. Het klinkt misschien wat theatraal, maar zo voel ik het echt. Het idee om naast een dreumes nog een babytje te moeten verzorgen... nee, ik krijg er spontaan buikpijn van. De eerste maanden waren bij ons een hel. 9 uur per dag was hij aan het huilen. Zijn huilen was zo intens dat de kinderarts ons heeft laten opnemen. Ik denk dat ik een huiltrauma heb opgelopen. Want zodra ik een baby hoor huilen of mijn eigen kind dan voel ik de paniek door mijn lijf stromen. Heel eerlijk... ik weet het soms echt niet meer. Ik probeer alle ballen in de lucht te houden.. zorg, huishouden, werk, sociale contacten, relatie etc. Maar menn wat is het zwaar. Ik zit zovaak te huilen achter het stuur. Als ik geen zzper was geweest had ik mij ziek gemeld... want ik wil niets liever dan een beetje rust. Het is gewoon zo dubbel. Ik ben zo ontzettend trots op hem en wil zo graag het grootste gedeelte van de dag blij zijn met ons gezinnetje... maar de zwaarte blijft vaak de overhand houden. En dat is iets waar ik ontzettend veel moeite mee heb :(

Hi Leentje, Apologies as my Dutch writing is not so good. I do understand and speak Dutch fluently. This what you mention is exactly where I find myself every day. Turns out I have Post Partum Depression and PTSD. I love my son so super much, but I struggle to enjoy life with my family and to enjoy all these cute moments with my son learning all these new things. The dark moments from his baby time and all the crying and difficult moments I had experienced back then, is now overshadowing the happy moments.Therapy has helped me so much already and I don't want to stop. I only started a month ago. Perhaps it could help you too. I've been able to enjoy more moments and work through the PTSD of him crying and being sick every 2 weeks and my extremely traumatic labor with him. He at some point couldn't breathe because of airway infection. It's been a real struggle and I get it. I just wanted to say that you are not alone. I understand you and I feel for you. Good luck and I wish you the best. xx

Zo herkenbaar! Ik ben inmiddels al een tijdje zwanger van de tweede en zie er toch een beetje tegenop. Nu hebben wij een makkelijke slaper, gelukkig! Maar zelfs die heeft af en toe een nachtmerrie (of 5) dus je slaapt toch onrustig. Dat plus de onrust van of ze wel naar de opvang mag de volgende dag, stress over het werk afkrijgen, papa die haar niet op bed mag leggen als mama thuis is (echt krijsen op de trilfrequentie van een brandblusser dus dat proberen we te vermijden😬), bekkeninstabiliteit, etc. Dit zorgt bij mij sinds 1,5 maand voor paniekaanvallen, soms een week niet en vervolgens 2 opeenvolgende dagen soms al om 9 uur s morgens. De verloskundige zegt: heel normaal, tropenjaren plus komt vaak voor tijdens zwangerschap. Heel fijn.. Maar niet mee geholpen😅. Sorry, lang verhaal maar ik begrijp je volledig, soms kun je gewoon niks hebben en het volgende moment zit je met tranen van ontroering toe te kijken hoe die kleine weer iets schattigs doet. Wat een achtbaan!

Nee hoor ik snap het volkomen, hier ook stressvolle zwangerschap & bevalling achter de rug. En pfff daarna, wat voelde ik me verloren de 9 maanden daarna. Pas toen zoontje 10 maanden was had ik alles op orde qua geestelijk, en raakte ik plots zwanger. Ik was niet heel blij, en twijfelde. Maar toch besloten om ervoor te gaan, hierna strikt aan de pil. Het is echt zwaar, zwanger zijn met een kind van 16 maanden die totaal niet luisterd. Maargoed, we momma's are strong. It's okay to cry!

Ik ging soms met hem naar buiten wandelen, ik merk dat me zoon daar rustig van word en ik zelf ook. Ik zoek vooral naar wat ons beide rust geeft. Want je kind merkt snel hoe je je voelt. Nu zoek ik meer rust op, en merk ik dat alles goed gaat. Door bijv. Met hem te dansen, of we gaan samen douchen en spelen met het water. Ik probeer zoveel mogelijk positiviteit te brengen. Tuurlijk elke dag is weer strijd met meneer eigenwijs, maar toch hou je vol als mama (haha zo knap ook) . Ik bel ook vaak mijn moeder op voor steun, merk dat dat ook wel helpt.

Meneer eigenwijs 😅 zo herkenbaar dit!