Ik ben een getrouwde dame van 23 jaar en in verwachting van een jongen Ik zit van binnen met een heel groot probleem sinds ik getrouwd ben en in verwachting ben ben ik mezelf heel hard tegen gekomen en dan kan je denken aan:
Dat ik me eenzaam voel niet gelukkig emotioneel overbelast en als ik zo naar mijn leven kijk vraag ik me af hoe dat komt Ach ja ik weet zelf al antwoord daarop Het heeft te maken met het verleden maar toch Ik heb een leuke man leuk huis en toch zijn er heel veel dingen
Waaraan ik tegenaan loop voordat ik trouwde leerde ik mijn man kennen voor ruim 5,5 jaar
Het Was liefde op het eerste gezicht paar jaar later besloten om een kind te nemen sinds dien ben ik mezelf verloren van binnen Ik ga het niet mooier maken dan dat het is maar het leven is best lastig als je getrouwd bent je leert jezelf kennen je leert hem kennen en je leert het leven kennen onder een dak. We hebben de laatste tijd vaak ruzie omdat ik hem gewoon Simpelweg niet vertrouw en dan kan je afvragen is iets gebeurd dat je hem niet vertrouwd in het verleden toen we nog een relatie hadden heeft hij mij voorgelogen dat hij geen social media had en achteraf ben ik daar toch achter gekomen dat het wel zo is
En dan kan je denken Ja jullie waren toen nog jong fouten maken kan maar toch heb ik dat hoofdstuk niet kunnen sluiten en ik heb er tot de dag van vandaag nog steeds heel erg veel moeite mee dat wanneer hij bijvoorbeeld op zijn telefoon zit en op Facebook of op Instagram zit dat toch denkt want stel dit Stel dat. ik kan het gewoon niet uit mijn hoofd halen om negatief te denken Ik ik ben continu in de negatieve bui continu verwacht ik iets negatiefs als ik naar de werkelijkheid kijk is hij altijd in staat om zijn telefoon te geven en weet ik al zijn wachtwoorden maar toch geeft hij me toch niet het gevoel dat ik hem kan vertrouwen en toch geeft hij mij niet gevoel dat ik op hem kan bouwen. en als we ruzie hebben gemaakt maakt hij opmerkingen als je bent geen vrouw je gaat er nooit eentje zijn ik ga dit niet meer lang volhouden je bent slecht je bent ziek je bent aan het doordraaien en dan sta ik daar met een mond vol tanden en weet ik gewoon niet wat mij is overkomen en kan maar niet stoppen met huilen als het bv 20 dagen goed gaat en wij dan 1 x ruzie maken lijkt en voelt het alsof dit nooit meer goed komt en dan achteraf was het zo een onzin dat we ruzie hebben gemaakt. iedereen in mijn omgeving zegt dat het aan mij ligt dat ik issues heb van binne waardoor ik dingen maar niet kan oplossen en los kan laten. en dat mannen eenmaal zo zijn in onze cultuur en dat ik het maar moet accepteren en dat alles in mijn handen ligt en dat ik de reden ga zijn als er een scheiding komt. ik voel me door niemand begrepen en dat ik echt vast zit in deze houding en er maar niet vannaf kom.
wat is jullie advies?
Misschien een keer goed om hierover met je huisarts of verloskundige te praten die kan je misschien daarbij helpen of anders door verwijzen naar iemand die je kan helpen.
Hi Aliya, wat jammer dat je hiermee struggelt tijdens je zwangerschap. Ik denk dat je het beste met iemand kan gaan praten, in de zin van een therapeut of psycholoog. Hij of zij kan jou verder helpen met het verwerken van issues en helpen met het verwerken van nieuwe. Ook zal dit een goed begin zijn van jou en je kleine. Desondanks wens ik je nog een hele fijne zwangerschap. Ik hoop dat het snel beter gaat! Groetjes
Ik weet een ding op t moment dat je zwanger bent veranderen er veel dingen ..hoe je jezelf ziet hoe je t leven ziet met je partner hoe je t leven ziet voor je zoon...en ook wij veranderen veel door hormonen enzo..ik wou m'n vriend ineens niet meer alles aan hem maakte me misselijk z'n geur z'n praten..ik wou niet dat ie me aanraakte ..alles deed ie fout volgens mij en ik was natuurlijk erg onterecht met huilbuien ruzie iedere dag t niet begrijpen van elkaar ineens vreemde zijn en je afvragen waar is m'n vriend waar ik verliefd op was ..dit is hem niet ...ik hoop dat je vriend geduld heeft met je en jij ook met jezelf. Wen eerst eens aan deze nieuwe situatie dat heeft ook tijd nodig ook al ben je n tijd getrouwd..en geloof me iedereen die wat wil kan t achter je rug om doen die controle heb je toch niet dus probeer je daar niet aan te storen ..hoemeer je hem tegenwerkt of controleert hoe erger t word ..en lukt t niet of denk je dat je ongelukkiger bent met hem dan zonder tja dan ga je eigen weg maar probeer t wel zo goed mogelijk voor je kind te regelen hij heeft een vader nodig en je mag niet omdat jij t niet meer kan vinden met je man hem ertussen zetten...geluk ermee 😘😘
Mijn mening.... Een scheiding is nooit de schuld van 1 persoon. En wat geeft hem het recht dat soort verwijten naar het hoofd te slingeren? Is hij soms een echte vent dan met zulk commentaar? Ik denk het niet.
Maar goed, gezien je van je omgeving ook geen hulp of steun krijgt, lijkt het me idd ook een goed idee om met de huisarts, poh-ggz of een andere buitenstaander erover te praten.
Misschien kun je professionele hulp zoeken om een aantal dingen op een rijtje te krijgen voor jezelf. Dit geeft ruimte in je hoofd. Ook zou je relatietherapie kunnen overwegen. Het liefst voordat de kleine komt zodat wanneer deze er is je daar op kunt focussen.
Ik adviseer je om hier met een professional over in gesprek te gaan. Mm dingen voor jezelf op een rij te zetten en om daarna samen met je partner ondersteuning te krijgen in de communicatie en jullie relatie. De komst van een kindje veranderd ook jullie samenstelling. Waar jullie eerst enkel partners waren, zal je nu moetem gaan samenwerken als ouders voor jullie kind. Soms kan het helpen om dit met begeleiding van een professional samen te bespreken.
Hai meis, ik denk dat het ook beter is om dit met iemand te bespreken..een psycholoog of indd eerst je huisarts.
Het is niet goed om zo veel stress te hebben tijdens je zwangerschap en zo kan je ook niet genieten.
Wat ik je wel kan zeggen is dat het nooit aan 1 iemand ligt als een relatie stuk gaat met gevolg een scheiding.
Klinkt als een relatie met een narcist(op internet is er wel een checklist).
Ik weet niet wat je cultuur is en eerlijk gezegd maakt het ook niet uit. Mijn vader heeft mij de wijze les van me oma doorgeven. "Je leeft niet voor straf." En het leven is te kort om het door te brengen met de verkeerde persoon.
Een scheiding is niet makkelijk en een kind alleen opvoeden ook niet. Maar uit ervaring weet ik dat het een stuk makkelijker is om het alleen te doen als met een persoon die je aan jezelf laat twijfelen
Heb je dit sinds je zwanger bent? Ik weet namelijk uit ervaring dat zwanger zijn een grote impact kan hebben op je geest, door alle hormonen kan je psychisch flink in de war raken. Je bent dan helemaal niet meer jezelf. Mogelijk gaan oude issues die je had ook weer opspelen. Gelukkig bestaat hier goede hulp voor, zou het zeker met je verloskundige of huisarts bespreken. Veel relaties komen in deze periode onder druk te staan, je partner kan dan ook dingen zeggen waar hij achteraf spijt van heeft. Probeer vertrouwen in hem en jullie relatie te houden en geef ook aan wat het met je doet als hij dingen tegen je zegt zoals " je bent ziek/slecht". Daar zijn wel excuses voor op zijn plaats. Misschien heeft hij dit ook allemaal niet eerder meegemaakt maar hij kan toch echt beter wat lievere dingen zeggen :-). Sterkte!
Net als bij mijn eerste zwangerschap maak ik gebruik van de Pop-poli. Mijn huisarts heeft me doorverwezen. Ik heb een verloskundige in het ziekenhuis die extra tijd voor je neemt en heb gesprekken met een Psychiater. Bij de Pop-poli sta jij en je baby centraal. Dat is wat momenteel belangrijk is. Er staan zoveel veel veranderingen voor de deur en dan is het wel fijn als je daar hulp bij hebt.
Het is heel erg dapper van je om dit te delen. Ik wens je heel veel sterkte en probeer ook te genieten van het wondertje in je buik. 😘
Wat vervelend om te lezen. En daar komen al die hormonen nog eens "lekker" bovenop wat het gevoel allemaal Versterkt. Mijn advies..., praten praten praten. Desnoods schrijf je alles voor jezelf op en geef je het aan je partner. Sterkte en succes ❤️
Hey Aliya
Ik ben een halve Spaanse en ik ben al 16+ jaar getrouwd met een iraakse man . Moet zeggen dat het in het begin wat wennen was ... maar cultuur of niet 😉 liegen over een social media account kan idd je vertrouwen schenden . En daarbij je hormonen nog eens bovenop . Heeft hij niet het recht om zulke dingen te zeggen tegen jou ❤️ . Ik weet niet of jij en je man uit hetzelfde land of cultuur is .
Maar 1 ding weet ik zeker een therapeut of Ha gaat dit niet snappen omdat ze dit niet kennen. Ik zou binnen je eigen kring een mediator zoeken 😉 1 die naar beide kanten luistert en dan zijn/ haar mening zegt welke to do list jullie af te vinken hebben 🙏🏼. Het komt heus wel goed Inchallah 🙏🏼
Ik denk dat jullie veel meer van elkaar kunnen genieten als jij het "vertrouwen" in hem in jezelf oplost. Niemand heeft de garantie hier, dat haar man/vriend geen fout gaat maken. En toch laten we ons niet leiden door deze angst. Puur omdat het jezelf kapot maakt en daarmee ook je relatie en je man.
Ik laat mijn angsten (wat een persoonlijk probleem is, en hij ook last van heeft) niet meer mijn leven bepalen. En geloof mij, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!
In een eerdere huwelijk is mijn ex vet vreemdgegaan terwijl ik niets vermoedde. Leven was mooi, hij was superlief, alles leek perfect... terwijl hij al jaren verschillende scharrels had. Toen ik erachter kwam heb ik mij 2 maanden zo elendig gevoeld in dat huis, met hem. Scheiden was voor mij de beste keuze in mijn leven! Maar ik had ook een echte reden!
Nu ben ik hertrouwd met een schat van een vent. Maar dat is geen garantie weet ik uit ervaring. Ik kan nu 2 dingen doen... mijn nare ervaringen en angsten onderdeel maken van mijn leven. Uitgaan van angst, dat hij hetzelfde gaat doen, mijzelf ziek maken van wantrouwen, mijn man gek maken met al mijn gedachten, wantrouwen, humeurigheid en mijn angsten (want hoe erg moet het wel niet zijn als je partner jou niet vertrouwd terwijl je niets doet?!). En mijn huwelijk verzieken. Een heel leven zo elendig leven en mijzelf zielig voelen.
Of ga ik vooral mijzelf een gelukkig leven gunnen, zonder al te veel aandacht te schenken aan mijn angsten. Mijn man een eerlijke kans geven en een gelukkig huwelijk runnen? Tot hij echt het tegendeel bewijst! Want stel dat hij zijn leven lang netjes blijft?! Dan heb jij je leven verziekt alleen uit angst voor een kans dat iets je overkomt, wat je misschien niet gaat overkomen????
Vertrouw op jezelf! Geniet van je leven. En op het moment dat hij je echt een reden geeft, vertrouw erop dat je dan wel een juiste keuze zult maken voor jou zelf! Let it go!
