Je kind missen, altijd!

Wat vervelend dat je dit zo ervaart. Allereerst natuurlijk mooi om te lezen dat je je zoontje zo graag ziet en bij je in de buurt hebt. Maar het is ook gezond om af en toe iets alleen te ondernemen. Persoonlijk herken ik jou gevoel niet, ik kan er echt van genieten soms even zonder dochter te zijn!

Ik mis mijn dochter ook altijd! De meeste in mijn omgeving snappen er niks van!

Dat klopt, voor mijn omgeving is dit ook onbegrijpelijk. Dat maakt ook dat ik het zo lastig vindt

Hoe oud is je kindje?

Bijna 1,5 is hij nu 😊

Ah ik herkende het voornamelijk in de newborn fase. Nu met dr driftbuien soms blij om even wat anders te doen 🙈 Is er iets wat je heel leuk vind om te doen, misschien dat eens proberen en dat steeds langer te laten duren? 😊

Ja in de newborn fase had ik dit al, maar is nooit meer weggegaan. Ik doe echt wel veel hoor en ben soms ook best lang van huis (naast werk). Alleen ik blijf dat gevoel maar houden van mijn kind missen..

Dit had ik tot mijn zoontje een maand of zes/zeven was. Het loslaten kostte mij zoveel energie, dat ik er helemaal op leegliep. Daarnaast was de terugkeer naar mijn werk verre van ideaal. Dat maakte dat ik tegen een burn-out aanzat. Maar goed, lang verhaal kort: ik ben een paar keer gaan praten met de praktijkondersteuner van de huisarts en dat heeft mij heel goed gedaan. Dus wellicht is dat ook een tip voor jou. Zij liet mij net wat anders naar bepaalde dingen kijken, waardoor het loslaten vanzelf makkelijker ging.

Ik herken dit een beetje, vooral ook als ik met vriendinnen en/of partner weg ben..maar tijdens werk mis ik haar minimaal. Dan gaat werkmodus aan en ben ik de professional! Dan ophalen op de opvang......ik ren bijna elke keer een nieuw persoonlijk record zo erg mis ik haar dan! Kan dan niet wachten!

Dit heb ik ook! Zoveel liefde voor dat kleine mannetje. Ik wil ook alles "perfect" doen voor hem. Hierdoor cijfer ik mijzelf vaak weg. Ik weet dat het goed is wel zelf dingen te blijven doen, maar ik probeer hier ook mijn weg in te vinden. Wat Truuske80 schrijft op het werk gaat het goed, maar bij andere dingen (sport, fysio o.i.d.) dan voel ik me schuldig en mis ik hem heel erg. Ik denk dat er ook een positieve kant aan zit, liefde genoeg 😍

Zo blij te lezen dat ik niet de enige ben! Ik heb hier namelijk aardig wat commentaar op gehad helaas. Ik weet niet meer hoe oud hij toen was maar dan zei ik zelfs wel eens voor de grap tegen mijn man, ik ga m wakker maken en uit bed halen dan kan hij bij ons op de bank zitten. Lag hij prins heerlijk te slapen in zijn bedje 🤷‍♀️ ik heb dat overigens nooit gedaan hoor was meer om aan te geven saai hè zonder hem op de bank (had mijn man geen last van) maar ik herken t ook niet die mama’s die dus zeggen zo blij als mijn kinderen eindelijk op bed liggen. (Zonder oordeel hoor maar ik heb dat gevoel gewoon niet) het enige wat ik daar fijn aan vindt is dat ik dan alles kan opruimen zonder dat hij gelijk weer alles uit de kast trekt. Ik kan ook alleen genieten van een avondje weg met een vriendin of dagje sauna heerlijk!! als mijn zoontje bij mijn man is. Samen op date heb ik liever mijn kind gewoon mee, lunchen is het nieuwe uit eten en avondje bios doen we alleen als mijn vader of zusje en zwager op willen passen. Ik denk dat oprecht onze slaapkamer de enige plek is waar ik mijn kind niet mis 🙈🤣 (hij heeft tot iets van 9 maanden bij ons op de kamer geslapen) was de eerste nacht op zijn eigen kamer ook tranen voor mij 😭

Je bent echt niet de enige. Ik ben altijd blij weer thuis te komen na een werkdag en me zoon weer kan knuffelen. Vorige keer ging ik werken en moest de deur uit, hij sliep nog (partner brengt m altijd weg) vond vreselijk hem niet even gezien te hebben voordat ik ging werken. Maar ik kan wel mijn werk prima doen. Kijk in de pauze wel altijd even naar een foto van hem 😊. Gelukkig nu lekker verlof want in Maart komt de 2e.

Goed om te lezen dat ik niet de enige ben🙈 Mensen in mijn omgeving snappen het ook niet, dat maakt dat ik er onzeker over wordt

Wat mooi dat je dit zo ervaart! Ik heb het alleen niet zo sterk🤣 ik vind het soms heerlijk om even me-time te hebben of leuke dingen te doen met mijn man en vrienden. Ik heb ook vriendinnen die het nog heel lastig vinden om hun kind een weekendje naar opa en oma te brengen en soms voel ik me ook schuldig, maar uiteindelijk genieten wij, onze meid en opa en opa allemaal enorm😄 Het is wel dubbel want ik ben drie keer een week weg geweest voor werk afgelopen jaar. De eerste keer vond ik het heerlijk, de tweede keer werd het voor mij al lastiger en de derde keer wilde ik na 2 dagen het liefst alweer naar huis. Het wisselt dus heel erg, maar een goede balans is key❤️

Wat mooi dat je dit zo ervaart! Ik heb het alleen niet zo sterk🤣 ik vind het soms heerlijk om even me-time te hebben of leuke dingen te doen met mijn man en vrienden. Ik heb ook vriendinnen die het nog heel lastig vinden om hun kind een weekendje naar opa en oma te brengen en soms voel ik me ook schuldig, maar uiteindelijk genieten wij, onze meid en opa en opa allemaal enorm😄 Het is wel dubbel want ik ben drie keer een week weg geweest voor werk afgelopen jaar. De eerste keer vond ik het heerlijk, de tweede keer werd het voor mij al lastiger en de derde keer wilde ik na 2 dagen het liefst alweer naar huis. Het wisselt dus heel erg, maar een goede balans is key❤️

Je bent waarschijnlijk niet de enige die dit heeft. Maar de vraag is, is of dit gezond is of niet. En ik wil je niet bang maken, maar er is een grote kans dat er een onderliggend trauma speelt bij je waardoor dit naar boven komt. Mijn advies is dan ook om hierover met iemand in gesprek te gaan. Want kan mij voorstellen dat dit voor jou ook heel vermoeiend is en niet wenselijk. En als er een trauma speelt wil je die natuurlijk niet onbewust doorgeven aan je kindje. En blijkt dat dit niet het geval is, dan heb je dat tenminste ook uitgesloten ;)

Ja, sluit me hierbij aan. Als je gewoon dol bent op je kind en het liefst altijd bij hem/haar bent, maar ook goed kunt loslaten wanneer dit passend is: geen probleem. Lekker van genieten al de liefde 🥰 Als dit echter is omdat er iets in jouw leven mist, dat je met je kind als het ware ‘opvult’ is dat niet oke, of als het idd angst van loslaten is vanwege redenen uit het verleden. Dat is op termijn een te zware belasting voor het kind, het kan zich (onbedoeld) verantwoordelijk voor je gaan voelen en zich daardoor minder vrij ontwikkelen. Als je dat laatste vermoedt zou ik idd eens met iemand gaan praten (poh van de huisarts kan een startpunt zijn misschien?)

Het zou idd best met trauma(s) uit het verleden te maken kunnen hebben. Hij vult mijn hart echt met een bepaalde liefde die ik nog nooit gekend heb en misschien wel heb gemist. Het gaat wel steeds iets beter moet ik zeggen, maar nog steeds veel gemis. Als hij op bed ligt of als ik een lange dag van huis ben.

Heel herkenbaar hoor. Tijdens mijn zwangerschap en in het eerste jaar lag ik in de clinch met mijn moeder. En daardoor slaapt ze verschrikkelijk. Dus werd het voor mij tijd om dat onder ogen te komen. Wel goed dat je er bewust van bent. Dat is stap een om te helen. Die kleintjes zijn een verdomd goede spiegel voor ons. Je leert zoveel over jezelf door alleen al naar je kleine te kijken.

Ik ben dit boek aan het lezen, is vrij vlot geschreven en gaat onder andere over het soort inzichten waar hieronder naar wordt verwezen. Zoals zelf iets gemist hebben bij je ouders en hoe dat vaak effect heeft op jouw manier van ouder zijn. https://www.bol.com/nl/nl/p/het-boek-waarvan-je-wilde-dat-je-ouders-het-hadden-gelezen/9300000031570121/?referrer=socialshare_pdp_www Verder helemaal eens met onderstaande, als het je in de weg zit gewoon een afspraak hierover maken met de huisarts. Niet denken dat het niet zo'n probleem is, beter op tijd en keertje erover praten dan het wel een probleem laten worden