Waar blijft mijn energie? 🤷🏼‍♀️

Dag, Ik zou dit melden bij je huisarts lijkt wel op signalen van een postnatale depressie. Ik heb er zelf ook last van en ga in gesprek met de praktijk ondersteuner om te kijken wat ik nog nodig ben. Voel je vooral niet schuldig je bent een goede moeder

Ach meis, wat rot dat het je zo onzeker maakt en dat je nog geen klankbord hebt gevonden hiervoor. Ik kan me heel goed voorstellen dat je hiermee in je maag zit. Lukt het wel om het bijvoorbeeld met je partner te bespreken? Ik denk inderdaad ook dat je er goed aan zou doen om eens langs je huisarts te gaan, als dat lukt. Je bent echt de eerste en de enige niet met deze klachten, en je hoeft het ook echt niet alleen op te lossen. Hierbij een steuntje in de rug en hulp vragen is juist een teken van kracht. Ik wens je heel veel sterkte toe, en je doet het hartstikke goed 😘

Ik dacht dat ik de enige was! Ik ben ook nog steeds elke dag kapot. Ik had gehoopt dat ik mezelf weer wat fitter zou voelen nu mijn dochter doorslaapt maar helaas....elke ochtend moet ik mezelf uit bed trekken, moeie benen. Ook ik moet volgende week weer beginnen en hou me hart vast als ik nog vroeger uit bed moet

Heel erg bedankt voor de lieve berichtjes! Ik denk dat het idd toch verstandig is om de huisarts even te bellen morgen en het bespreekbaar te maken met mijn vriend! We komen er wel boven op 🙏🏼🍀

Heb je je ijzer nog is laten prikken? Als deze verlaagt is kan dat ook vermoeidheid en hoofdpijn klachten geven. Maar ik denk dat je zeker aan de bel moet trekken. Blije moeder is vaak ook een blije baby. Veel sterkte!

Ik zou het ook gewoon even op je werk bespreken! Ik moet over 2,5 week weer starten maar heb ook nog weinig energie mede door veel bloedverlies tijdens de bevalling en nu nog steeds bekkenbodemklachten. Op mijn werk zeiden ze deze week dat ik gewoon rustig kan beginnen, gaf mij wel een geruststellend gevoel, ik heb namelijk wel zin om weer wat zonder baby te doen maar hele dagen concentreren op werk is echt nog niet te doen. Misschien zijn ze op jouw werk ook wel flexibel!

Heel herkenbaar. Ivm ziekte is mijn vriend thuis dus hij doet heel veel met de kleine maar alsnog ben ik doodop. Ik heb een pittige zwangerschap gehad waarbij ik door HG helemaal uitgehold ben. Ik hoopt afgelopen dinsdag weer voor 50% te beginnen, maar toen ik de week ervoor maar niet kon stoppen met huilen na iets nutteloos (ik ben gewoon echt helemaal op) direct mn baas gebeld. Nu sta ik ziek gemeld, over 2 weken naar de bedrijfsarts. Als je je direct ziekmeldt nog zwangerschap/bevalling gerelateerd wordt je ziekte vergoed door het UWV, dat maakte het voor mij makkelijker om nu aan de bel te trekken. Als je namelijk een paar weken gewerkt hebt en dan klapt krijgt je baas niets meer vergoed dus is het deste vervelender.

Heb je al gekeken of je geen ijzer tekort hebt? 😊

Het zou idd met mijn ijzer te maken kunnen hebben. Ben met mijn bevalling 1.5L bloed verloren. Heb toen ijzer tabletten gekregen en eigenlijk niet helemaal netjes in genomen😳. Denk dat het verstandig is dat ik daar morgen ook weer mee ga beginnen! Hopelijk geeft dat verschil 🤞🏼

Ik heb toen een kuur gekregen voor 4 weken. 2 tabletten in de week. Je kan altijd voor de zekerheid even je bloed laten testen, dan weet je het gelijk. In inderdaad, niet vergeten in te nemen 😂 Maar ik voelde me toen ook zo energie-loos! Tijdens een stukje wandelen van nog geen kilometer kon ik halverwege bekaf zijn en moest ik mezelf echt naar huis sleuren. Lange leven de kinderwagen als steuntje. Had ook een zeurende hoofdpijn die maar niet wegging. Vanuit het ziekenhuis ben ik dus niet getest op ijzertekort waardoor ik er pas na 4 weken achter kwam. Man, wat een verschil na de ijzertabletten! Hopelijk is het bij jou gewoon ijzertekort. Is vervelend, maar snel verholpen 😊

Check… duurde ongeveer een jaar bij mn eerste voor ik me weer ècht mezelf voelde en wat je omschrijft klinkt 100% herkenbaar voor deze fase. Daarom vind ik verlof in nederland te kort 🙈 hoewel veel van ons graag weer het huis uit willen en even wat anders dan moederen, vind ik werken met 10-12 weken helemaal niet realistisch. Maargoed, wat doe je eraan he? Bespreek het met je werkgever als je daar comfortabel bent. Dat je nog niet 100% bent. Stukje verwachtingsmanagement ook naar hen toe en bewaak je grenzen. Zowel jij als je werkgever hebben er niks aan als je overwerkt thuis komt te zitten. En let op jezelf, ga naar de huisarts en/of bedrijfsarts. Het kan ook goed zijn dat weer aan het werk en meer van je ‘oude’ leven juist energie gaat opleveren, had ik in ieder geval terwijl ik mn werk prima vindt maar zo’n workaholic ben ik nou ook weer niet. 9 maanden op, 9 maanden af (en vaak hoor ik tegen een jaar) dus het komt echt wel weer! Maar niet na 11 weken helaas al. Bedenk bijv maar eens dat je bekkenbodemspieren nu pas op zo’n 20-30% functioneren, je buikspieren zijn nog niet hersteld en hormonen zijn je lijf nog niet uit. Je brein is fundamenteel veranderd en daar bovenop heb je een enorme mentale klap gehad, want hoe gewenst ook, dat is moeder worden wel. 24/7 verantwoordelijk zijn voor iemand doet iets met je. One day at a time, doe alleen wat ècht moet en waar kan, laat familie en vrienden helpen! Nodig jezelf uit voor avondeten, laat iemand even oppassen zodat je even kan opladen, dat soort dingen.

Heel herkenbaar. Schuldgevoel is hier dubbel heb ook nog een peuter rondlopen. Zou ook weer aan het werk maar krijg van de bedrijfsarts nog een aantal weken respijt om rustig op te bouwen. Die gaf aan dat het heel normaal is als het zwaar is geweest (zware zwangerschap en eerste weken met veel stress gehad). Voel je er niet slecht en schuldig over maar schakel te juiste hulp in via huisarts en bedrijfsarts. Langzaamaan zal het beter gaan maar zal het nodig zijn om naast in beweging te blijven iets toe te geven aan de vermoeidheid. Het wordt makkelijker na verloop van tijd tijd maar daar heb je nu niet direct iets aan.

Het is alsof ik m'n eigen verhaal lees. Laatste weken zit ik ook slecht in m'n vel en heb deze week al meerdere keren meegehuild met ons zoontje omdat ik het geluid niet meer kon handelen. Ben zo emo de hele tijd. Het is begonnen toen ik Gilles ben laten zien op kantoor, ineens voelde ik weer de gevoelens die ik ook wel eens had tijdens werk en waarschijnlijk was dat te veel om erbij te hebben. Ik moet 15 november weer beginnen en kijk er heel dubbel naar. Aan de ene kant heb ik veel zin om iets anders te doen dan te zorgen. Ik realiseer me steeds meer dat het nu goed is dat andere mensen de zorg deels over pakken (ookal vind ik dat ook doodeng). Aan de andere kant is het zo'n harde overgang van 24/7 aan je zoon geplakt zitten naar weer aan het werk. Ik mis het tussenstuk om weer even tot mezelf te komen voordat de hele hectiek van alles balanceren begint. Jullie hebben me in ieder geval doen beseffen dat het goed is de huisarts even in te lichten. Gelukkig is m'n vriend op de hoogte, hij heeft ook vanaf aanstaande woensdag 3,5 week vrij dus hopelijk kan ik nog een paar dagen wat dingen voor mezelf doen.

Ik voel ook het zelfde als jou. Dit is ook mijn laatste week verlof en moet volgende week ook gaan beginnen met werken. Maar ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar voor ben. Ben ook zo moe uitgeput en lamlendig. Elke dag ben ik aan het huilen en helemaal gespannen😞 Ik heb een dochter van 16 maanden en een baby van 11 weken. Ik zorg 24/7 voor beide. Maar mijn energie zijn helemaal op. Beide kindjes slapen ook niet door. Mijn vriend werkt in 5 ploegendienst dus hij zorg wat minder voor de kindjes.

Hoe gaat dat qua opvang als jij weer werkt volgende week? Ik ben maandag bij de huisarts geweest en die gaf aan dat het verstandig is als ik nog niet ga werken, maar wel vast de wereld laat draaien alsof ik werk. Dus alle opvang inzetten op werkdagen om zo zelf even bij te komen. M'n werkgever was heel begripvol en geeft me even de tijd (heb me gewoon ziekgemeld, was niet zo moeilijk te horen dat het niet goedging omdat ik al bij de tweede zin ging janken 🙃). Wellicht dat dit voor jou ook helpt? Sws fijn contact op te nemen met de huisarts en te bespreken met je werk. Iedere dag huilen klinkt niet goed en voor je werk is het beter als je nu wat tijd pakt dan als je straks overspannen thuis zit als je alweer een tijdje terug bent. Succes 😘

Oh meid, herken mezelf hier in… heb een afspraak vandaag bij de huisarts… kan alleen nog maar huilen en als mijn baby huilt lijkt het of dat ik gek word in mn hoofd… kan het totaaal niet hendelen😭 mijn man slaapt met de kleine in de wieg nu beneden zodat ik s nachts wel goede nacht kan maken maar als ik wakker word doet zoon beetje alles pijn en zie ik enorm tegen de dag op… pff vind t vreselijk heftig!

Wij doen het hier nu even een paar weken precies zo. Het wordt nu eerst even erger, maar heb vertrouwen hierna weer beter

Ik en mijn vriend werken allebei in 5 ploegen dienst dus wisselen elkaar af. En hebben daarom geen opvang voor de kindjes. Is heel pittig wel. Zeker nu met twee kleintjes. Ik ben er zo bang voor dat mij niet gaat lukken.Ik ga morgen de dokter bellen. Bespreken hoe en wat. Vanochtend lag ik weer te huilen 😭

Ja het is moeilijk! Ik ben vandaag ook bij de huisarts geweest en die gaf aan dat het juist goed is voor mij om weer lekker te gaan werken. Even geen baby en geen gehuil en even je eigen ding kunnen doen. Ook vertelde ze dat ik wat meer tijd voor me zelf moet nemen in de avonden als mijn vriend terug is van zijn werk, geen idee wat ik zou kunnen doen🙈 a.s. maandag heb ik ook een gesprek met de praktijkondersteuner voor eventuele tips en gewoon lekker mijn verhaal te kunnen doen. hoe was het bij jou gegaan bij de huisarts?

Hoe gaat het met jullie allemaal? Hopelijk weer beetje steady qua gevoel? Ik moet even van me af typen hoor. Ik heb gister de huisarts weer gesproken, ze gaf wat tips over gedachten herkennen en uit de negatieve loop komen. Maar moest zelf vragen of ik bloed kon laten prikken en kon praten met de POH. Merk dat ik helemaal niet relaxt ben, ben mezelf aan het opjagen om het 'op te lossen'. Voelt alsof ik de boel aan het oplichten ben ofzo omdat het nu wel even oke gaat? Moest net vragenlijst voor het uwv invullen en dan denk ik echt van jeetje wat naar dat dit nodig is. En stel ik me niet aan? En dan word ik wel weer verdrietig 😂 Gister zou ook m'n eerste werkdag geweest zijn, voelt helemaal niet fijn dat ik niet kan werken en ook geen ideeee heb waar ik aan toe ben qua tijd. Einde klaagzang en slachtofferrol 😋