3 kinderen ja of nee?

Welke "beren" zie je op de weg? Wij hebben inmiddels 3 meiden, 8 maanden, 3 jaar en 5 jaar. Na de 2e zei ik het is goed zo hahaha. Mijn man opende op een gegeven moment het gesprek over de 3e. Ik was eerst heel erg in twijfel, maar kwam er achter dat ik vooral bang was voor mijn lichaam hoe die zou reageren en nog genoeg liefde had voor een 3e. Daarbij spelen onze 1e en 2e ook heel leuk samen en dacht ik ja er kan nog wel 1 bij en wat ben ik nu blij met de super leuke en gezellige interactie tussen mijn 3 meiden ❤️ Wel realiseer ik me dat de zorg vooral op mij neerkomt. Het is nu qua planning wel soms echt een uitdaging. Ik heb mezelf wel even op een soort pauze gezet, maar soms is daar ook echt wel ruimte voor. Mijn man is ook zelfstandige dus vaak aan het werk. Onze 3e is gelukkig een ontzettend makkelijk en vrolijk meisje en kan me inmiddels niet meer indenken dat ze er niet bij zou zijn. Maar ja het is soms echt wel pittig.

Hier ook 3 kindjes, van bijna 5, 3,5 en 9 maanden. Beetje vergelijkbaar met carieniepienie. Na de 1e wisten we zeker dat we nog een 2e wilde, de 3e hadden we op voorhand niet bedacht. Na nummer 2 voelden we beiden ruimte voor nog een kindje. Ik wilde alles nog wel graag een keer meemaken, zwanger zijn, bevalling, borstvoeding, en niet geheel onbelangrijk ook daadwerkelijk een kindje erbij. Voor mijn man was dit ook zo. Praktisch lopen wij niet tegen veel dingen aan. Ze passen samen achterin de auto, hebben allemaal een eigen slaapkamer. Nummer 3 is hier wel ook heerlijk makkelijk, hij heeft in veel dingen ook weinig keus natuurlijk.. Hij moet mee in het ritme. Grote broer en zus zijn dol op elkaar en minstens net zo gek op hun kleine broertje. Zoveel liefde voor elkaar aan alle kanten, nu hebben we beiden ook het gevoel dat het goed is zo ❤️

Ik vraag me vooral af; heb ik genoeg liefde en ruimte om voor nog een kindje te zorgen? Ruimte in huis is geen probleem, financieel zitten we ook wel prima. Maar meer is de zorg voor 3 kinderen echt veel uitdagender dan met 2? Je hoort vaak dat nummer 3 gewoon lekker mee gaat, maar wordt dit kindje niet een soort van vergeten? Krijgt het wel de aandacht die het verdiend? Ik zou het geweldig vinden nog een keer zwanger te zijn. Al weet ik ook dat ik het babyjaar heel pittig vind. Maar goed, we zitten nu toch nog in de onrustige fase, dan kan je maar beter doorgaan. Ik ben ook bang spijt te krijgen dat we het nooit gedaan hebben.

Persoonlijk kan ik heel erg genieten van de jongste ondanks een postnatale depressie (uit zich vooral in moeheid bij mij) Vergeten doen we haar zeker niet, maar ook de oudste 2 zijn druk met haar en willen wel voor haar zorgen, zover ze dat kunnen met 5 en 3. Dus nee ik vergeet haar niet. Ze zal weleens wat langer moeten wachten dan de eerste 2 moesten, maar die moeten nu soms ook langer wachten. Ik kon me wel makkelijker instellen op het eerste jaar/anderhalf jaar. Het is zo ontzettend gezellig. Ze hoorde er vanaf moment 1 bij net als bij de vorige 2. Ik vind vooral het plannen met dutjes/zwemles/schoolrun/speelafspraken/werk soms wel veel. Ook dat wordt gelukkig steeds makkelijker merk ik nu al met 8 maanden.

Precies dit!