Het moe-derschap

Mooi geschreven! En ben het helemaal met je eens. Ben dolgelukkig, maar moet ook nog steeds heel erg wennen aan onze nieuwe situatie. Ben ontzettend moe en mijn huis is 'ontploft'. Ben de hele dag bezig met leven van voeding naar voeding(BV). En als de kleine man ons even met rust laat kan ik tussendoor wat hazenslaapjes doen. 😇 Nogmaals het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt, maar tegelijkertijd ook het meest vermoeiende🙈

Herkenbaar! Heb ook al het gevoel gehad momenteel te leven van voeding naar voeding en dat is idd al vermoeiend geweest 🥲.. de borstvoeding loopt hier eigenlijk best wel goed, en ik vind het ook zo bijzonder om te zien wat voor rustgevend effect het heeft op mijn baby🤭

Precies hetzelfde. Mag absoluut niet klagen. Hij drinkt heel goed en is toch even ons momentje samen dan. Alleen toch wel iets intensiever dan ik mij vantevoren hadden kunnen voorstellen. Maar goed ik hoef niets en heb alle tijd voor de baby. De rest komt wel weer. 🙈😁

Haha het zijn vast de hormonen maar moet gewoon huilen om je tekst. Vind het zo mooi geschreven en zo herkenbaar.

Hey hoi! Ik ben ook voor het eerst mama, en ik herken indd wat je hier zegt. Het is echt het mooiste kado op aarde maar ben soms ook echt super super moe en mis ik die tijden wel van toen ik nog zwanger was en alleen met mijn partner.

Hierbij een gedicht wat ik heel mooi vindt al ze je weer even veel in de nacht nodig hebben. Van de website liefde van een moeder; https://liefdevaneenmoeder.nl/mama-word-eens-wakker/. -- Lieve mama, Wil je even wakker worden? Ik weet dat het moeilijk voor je is om je ogen open te doen – we hebben nog niet zoveel geslapen vannacht. Maar mama, ik heb je eigenlijk even nodig. Het zit namelijk zo, ik voel me wat alleen. Ik lig hier in mijn bed, en ik heb het een beetje koud. Ik wilde eigenlijk niet huilen, dus sorry dat ik dat deed. Maar ik probeerde je aandacht al even te trekken door wat geluid te maken. Je sliep alleen best diep, en je hoorde me niet zo goed. Ik weet niet hoe ik anders je aandacht kan krijgen. Overdag zie en hoor ik dat jullie allemaal geluid maken en goed op elkaar reageren. Je praat ook zo tegen mij. En ik doe heel erg mijn best, maar ik kan dat niet. Dus huil ik, zodat je naar me luistert. Mama, sorry dat ik huil. Zoals ik al zei: ik voel me wat alleen. Ik ben net negen maanden in je buik geweest waar ik me altijd veilig voelde. Ik vind het nogal eng, zo alleen in een groot bed. Ik mis het kloppen van je hart, het suizen van je bloed, de warmte en het eten. Ik mis het rijzen en dalen van je ademhaling, je hand die je beschermend om me heen legde toen ik in je buik zat. Dus mama, wil je even luisteren? Ik roep je op de enige manier dat mij dat lukt. Ik voel me echt alleen. Ik heb je warmte en je rust even nodig. Ik wil zeker weten dat je er nog bent. Mag ik even bij je liggen, om even je warmte te voelen? Even een knuffel Mama, wat is dit fijn. Als ik voel hoe je me vasthoudt en zachtjes wiegt, als ik je ruik en voel, dan voel ik me zo veilig bij je. Ik voel je hand op mijn rug, en mijn oor ligt precies goed bij je hart. Mam, dit is voor mij thuis. Weet je nog toen we altijd samen waren? Toen voelde ik me altijd zo. Soms heb ik heimwee naar die tijd. Het was zo fijn om dichtbij je te zijn. Ik hoor dat je zachtjes fluistert in mijn oor. “Alles is goed kleintje, alles is goed.” Je stem is zacht en zo vertrouwd. Je ruikt fijn mam. Een beetje naar mij, een beetje naar jou. Mama, hou je me nog even vast? Ik ben echt heel erg moe. Ik ontspan in je armen – het lijkt weer even net als vroeger. Ik doe eventjes mijn ogen dicht, oké? Mag ik alsjeblieft nog even bij je liggen om te genieten van je liefde?

Wauw ik moet er gewoon van huilen 🥹

Wat mooi🥹 inderdaad om van te huilen 🥹❤️

Ja ik zit hier ook te snotteren en te huilen. Ons kleintje is nu 4 weken en heeft het de afgelopen week erg moeilijk gehad. Zijn tongriem en lipband zijn door gelaserd en heeft daar wel last van, veel huilen daarnaast ook zijn regeldag(en) (denk ik). Dus ik ben momenteel erg moe en niet zo happy omdat mijn baby niet happy is. Ik ben af en toe radeloos wat hij nu wilt. Zelfs troosten helpt niet meer. Ik mis mijn happy baby.

Na een pittige nacht met onze 2 meisjes nu aan het huilen door dit gedicht 🙈

Deze is prachtig. Ik ben voor de 2e keer moeder en herinner me de eerste keer dat ik deze las nog goed, uiteraard janken. Maar de volgende vond ik ook fantastisch toen de eerste 1-2 maanden voorbij waren. OPROEP AAN ALLE BABY'S! Oké. Dit is het ding: mijn mama heeft me nu zo’n 2 maanden. De eerste maand was top. Ik huilde, zij haalde me uit bed en gaf me drinken. Altijd. Dag en nacht. Toen gebeurde er iets. De laatste paar weken heeft ze iets nieuws. Ze wil doorslapen. Vast een fase, dacht ik. Maar het wordt alleen maar erger! Ik heb ‘t er met andere baby’s over gehad. En het lijkt iets standaards te zijn na een maand of zes. Maar weet je, mama’s hebben die slaap eigenlijk helemaal niet nodig. Het is alleen maar een gewoonte. Ze hebben 30 jaar lang geslapen! Daarom heb ik een plan bedacht. Ik noem het de ‘Crybaby Shuffle’ en het gaat zo: Nacht 1: Huil om de twee uur en net zo lang tot je eten krijgt. Het is natuurlijk moeilijk mama zo overstuur te zien van je gehuil. Maar je weet: het is voor haar eigen bestwil. Nacht 2: Huil om de 1.5 uur tot je eten krijgt. Nacht 3: Huil elk uur. Je zal zien dat je mama sneller reageert nu. Sommige moeders zijn nu zo gewend dat ze zelfs uren bij je bedje zullen staan te sssshhhj’en. Belangrijk! Geef. Nooit. Toe. Ik kan het niet duidelijk genoeg zeggen. VOLHOUDEN IS HET TOVERWOORD! Zodra je je mama één keer door laat slapen verwacht ze dat iedere nacht. IK WEET DAT HET ZWAAR IS! Maar ze heeft die slaap echt niet nodig. Ze verzet zich gewoon tegen de verandering. Heb je een scherpe mama? Dan kan je na tien minuten weer stoppen met huilen. Net lang genoeg. Totdat ze weer terug in bed ligt en net in slaap kan vallen. Dan moet je weer opnieuw beginnen. Het GAAT op een gegeven moment lukken. Afgelopen nacht ben ik gewoon ieder uur gaan huilen. Je moet gewoon met jezelf afspreken dat je vol houdt. DUS HOU VOL! Ik ben gewoon om echt alles gaan huilen. Met reden. Zonder reden. Omdat m'n slaapzak kietelde bij m’n teen. Omdat ik een rimpel in het kleedje voelde. Omdat m’n knuffel een enge schaduw maakte. Één keer ben ik gaan huilen omdat ik de echo van de babyfoon zo mooi vind galmen in de andere kamer. Te heet, te koud, precies goed. Het maakt allemaal niet uit. Blijven huilen! Het duurt even, maar het gaat je lukken! Ze gaf me om 04:00 eten. Morgennacht ga ik voor 03:30. Je moet dit rustig opbouwen om te zorgen dat je mama's bioritme volledig van slag raakt. Soms komt mama met versterking en roept ze papa om bij te springen. Maak je geen zorgen. Papa’s houden die gebroken nachten maar even vol dus zullen snel de mama weer inschakelen. Oh ja, wees voorzichtig met de slaperigheid als je regen hoort. Soms houd ik mama voor de gek als het regent. Dan sluit ik m’n ogen alsof ik in slaap val. Dan wacht ik tot ze in bed ligt en verras haar met een huilbui. Als ze er niet meteen intrapt zet ik mijn nep hoestje en gorgelende geluidjes in. Daar reageert ze altijd op. Op een gegeven moment zal ze zich realiseren dat ze echt geen slaap nodig heeft. PS: Laat je niet in de zeik nemen door die rubberen dingen. Hoe lang je er ook aan zuigt, er gaat geen melk uitkomen.

Dank. Anderhalf jaar later raakt het mij ook weer. Moest er gelijk aan denken toen ik dit topic dacht. 🩷

Ik herken het helemaal. Zit er helemaal doorheen en weet niet waarom want zo lastig is de onze ook weer niet en hij doet het heel goed. Maar ik voel me een soort gevangen melkkoe met een krijsende aardappel waarvan ik niks begrijp, die mij nodig heeft, terwijl ik het gevoel heb chronisch tekort te schieten. Ik doe al niets aan het huishouden of andere dingen omdat hij constant vraagt en het ritme volledig kwijt is. Fysiek gaat het wel qua vermoeidheid maar mentaal heb ik geen ruimte meer. Daardoor voel ik me ook heel schuldig naar baby, man en mijzelf. Ik ben nu gewoon geen leuke mama of vrouw. Mijn baby lijkt ongelukkig en ik ben bang mijn man hierin mee te slepen. En ja het wordt beter, dat snap ik ook, maar dat is gemiddeld pas na 3 maanden en we zitten pas op dag 10. Ik vraag mij soms af hoe ik die tijd ga overleven 😥

Herkenbaar van mijn eerste. Kwam soms ook huilend thuis. Was zo emotioneel en totaal mijzelf niet. Voelde mij een falende vrouw en moeder en zat echt gevangen in mijzelf. Wilde op den duur ook niet meer knuffelen enzo met mijn man. Ik trok het allemaal niet meer. Heb helaas ook geen oplossing gevonden. Met de tijd ging het beter. Heb wel verteld aan mijn man hoe ik mij voelde en hij heeft mij enorm gesteund en mij geliefd laten voelen.

Wel een geruststelling om te horen dat andere mama's dit gevoel herkennen.

Oh dit is allemaal zo ontzettend herkenbaar. Mijn kleintje heeft verborgen reflux, slaapt weinig en huilt/krijst veel. Ik heb een overdosis melk waardoor ik een lekkende melkmachine ben die mijn eigen kind continu krampjes geeft. Door slaapgebrek zijn zowel mijn partner als ik niet de leukste mensen op het moment. En hij is en blijf zo ontzettend lief voor mij terwijl ik alleen maar loop te huilen en het gevoel heb dat ik tekort schiet. Ook de baby blues is volle bak aanwezig in mijn hoofd. Mij schuldig voelen omdat ik soms negatief denk over de kleine. Ga zo maar door. Dit begin is super zwaar en lastig en hier kan niemand je op voorbereiden. Hopelijk komt de "het wordt vanzelf beter" heel erg snel..

Ik herken mij hier volledig in, precies t zelfde

Ten eerste je hebt me aan het lachen gemaakt met ‘krijsende aardappel’… echt tranen over m’n wangen…. Ten tweede… herkenbaar. Bij m’n eerste ook heel heftig dit gevoel. Gelukkig bij de tweede minder! En ten derde…. Jullie allemaal: jullie doen het fantastisch!en ja het wordt beter! Echt!

Super herkenbaar. Het is fantastisch maar tegelijkertijd zo vermoeiend. Wat ik lastig vind, is dat ik een tweeling heb waarvan de één veel meer aandacht nodig heeft dan de ander. Mijn zoontje krijst de boel bij elkaar en daarvan is mijn rustigere dochter de "dupe", want tijdens haar voedingsmoment moet ik haar meerdere malen wegleggen om haar broer te troosten. Ik voel me dan zo schuldig! En ondertussen zo moe, zo moe, zo moe 😴