Hoe vinden jullie het om weer aan het werk te gaan?

Heel herkenbaar! Aan de ene kant ook fijn om ander praat dan baby’s te hebben, maar aan de andere kant verschrikkelijk om haar als mama “af te moeten staan” (tussen aanhalingstekens, want ze is in zeer goede handen bij opa’s en oma’s). Gaat dit ooit wennen? 🥴

Nou precies wat jij beschrijft voel ik ook. Mist hij me als ik er niet ben? Ik heb in het begin gehad dat ik me ook schuldig voelde en ook dat hij mij minder zag op een werkdag dat ik dacht; maar je moet straks het meeste van mij houden🤪

Oh, dat is zo herkenbaar. Een gedachte waar ik mij dan nog schuldiger om kon voelen 🙃

Mijn uk gaat dus ook naar oma's en zelfs een dagje papa. En toch blijft het lastig.

Ik vind het zo verdrietig. Hij moet ook drie lange dagen naar de opvang (van 8 - 18:00). Hij is gelukkig zo blij en vrolijk als ik hem wegbreng en ophaal, maar ik vind het zo ontzettend stom en verdrietig dat ik hem op die dag zo ontzettend weinig zie… daar baal ik echt van. Soms ben ik bang dat hij mij net als een van die juffies ziet in plaats van zijn mama

Ik herken dit dus helemaal niet! Ik vind het heerlijk om te werken en laat ze ook makkelijk achter bij de opvang en opa en oma’s. Ik heb nog nooit een schuldig gevoel gehad. En ik word er heel gelukkig van als ik ze aan het eind van de middag weer ga halen en ik zie 2 glimlachjes! En het belangrijkste, ik word er echt een betere moeder van. Ik heb echt die tijd voor mezelf nodig.

Aeh, dat lijkt mij ook een nare gedachte. Ik heb dat ook hoor, een dag duurt te kort als ik hem zo weinig heb gezien.

Dat gevoel van heerlijkheid heb ik dus ook. Dat maakt het zo dubbel. Ik denk dat ik het fijner vind als ik het straks aan hem kan uitleggen. Mama gaat werken en daarna komt ze weer terug. Ik zou echt niet niet willen werken

Ik werk sinds januari weer 3 dagen in de week. In het begin vond ik het heerlijk om weer aan het werk te kunnen en voelde voor mij echt alsof ik weer even in de chill modus kon en even weer mezelf kunnen zijn. Maar het gemis sloop er toch steeds meer in. Ik kreeg te horen gelijk na mijn verlof dat ze na mijn verlenging mij nog maar 1 dag aan kunnen bieden. Dat zag ik even niet aankomen en dat kwam wel even hard binnen bij mij. Maar nu ben ik daar eigenlijk heel blij mee en kan niet wachten tot het zover is! Ik mis mijn kleine vent steeds meer als ik een hele dag werken ben. Hij groeit al zo snel, veel te snel.. en deze tijd krijg ik maar één keer. Ik wil volop van hem kunnen genieten en al zijn grote eerste jaar mijlpalen meemaken 🥰 hij is mijn eerste kindje en hij blijft mijn enige kindje 🩵

Dankjewel voor jouw reactie. Ik sluit me hier helemaal bij aan. Ik heb altijd carrière willen maken en ons zoontje gaat 3 dagen naar de opvang. Ik werk 4 dagen en mijn man ook. Beiden een eigen dag met hem. Ik ben er ook van overtuigd dat het een waardevolle toevoeging is om naar de opvang te mogen, wat zij daar overdag hem aanbieden dat kan ik thuis helemaal niet doen (en heb ik ook geen zin in 😅) daarbij heeft hij straks allemaal kindjes om mee te spelen. Ik waardeer de tijd nu juist zoveel om thuis te zijn en weer naar huis te mogen na een werkdag. Maar ik voelde me een hele slechte moeder toen ik alle andere berichtjes las 🙈

Het kan ook naast elkaar bestaan hè. Dat ik het ontzettend verdrietig vind dat ik m’n zoontje zo weinig zie, betekent niet dat ik niet geniet van m’n werk of niet ambitieus ben - ik denk dat je dat lekker los moet zien van elkaar en je daar sowieso niet slecht over moet voelen. Als ambitieuze moeder vind ik de opvangdagen overigens vrij heftig en een ratrace: om 7:30 de deur uit naar de opvang om vervolgens pas om 8:45 op werk te zijn. Om 16:45 kantoor uit rennen om nog maar een uurtje samen te hebben met m’n zoontje voordat hij naar bed gaat en zodra hij op bed ligt de laptop weer open om het werk af te maken 😮‍💨

Dit herken ik dus helemaal.