Intens geluk naast intens verdriet

Ach lieve meid wat herken ik jouw gevoel. Mijn moeder is overleden afgelopen februari na 3,5 jaar kanker. Ik was toen ongeveer 13 weken zwanger. De pijn en het verdriet gecombineerd met het geluk van de kleine is ingewikkeld. Je voelt beide, maar voelt je schuldig over het gevoel als je 1 van de 2 voelt. Mocht je verder willen praten dan mag je mij altijd een berichtje sturen. Ik weet hoe zwaar dit is. Enige advies die ik nu kan geven is: sta even stil bij alle momenten die je met je moeder nog hebt, zowel alleen met haar als met je zoontje erbij en maak veel foto's. Ook van de moeilijke momenten. Stel de vragen over moederschap die in je opkomen en geniet ook gewoon van elkaars gezelschap en probeer daarbij, waar kan, de ziekte even te vergeten. Het is moeilijk en dat blijft het. Het is oke om dit allemaal te voelen, laat alle gevoelens toe en probeer erover te praten. Veel sterkte de aankomende tijd ❤️

Lieve mama, Allereerst goed dat je het deelt, geluk en verdriet gaan helaas vaak samen. Sterkte in deze moeilijke tijd! Mijn eigen vader is overleden toen ik 4 jaar oud was. Als tiener/volwassenen had ik graag iets persoonlijks van hem willen hebben, bijvoorbeeld een brief. Misschien een tip om te doen met jouw moeder? Natuurlijk zijn foto’s ook heel dierbaar. Een hele goede tip is “oma vertel eens”, dan kan jouw moeder dit invullen (als ze daar nog de energie voor heeft) Sterkte!

Lieve mama, Wat kan ik goed begrijpen hoe jij je voelt.. Toen wij de spoed belde voor mijn premature weeen belde mijn vader dat mijn opa met spoed opgehaald werd en dat we van het ergste uit moesten gaan. 1.37 is hij overleden en 13.07 is ons dochtertje geboren. Ik had dat zo graag een dag uitgesteld want wat voelde het rot om trots en verdrietig tegelijk te zijn maar ook om het familie te vertellen. Diezelfde middag kwam mijn oma, ze zouden die dag zowieso voor uitslag gaan, vertellen dat ze de meest agressieve vorm van longkanker heeft en dat ze naar verwachting nog maar een paar maanden heeft.. De dag waarop je, ondanks de prematuriteit denkt op een roze wolk te belanden werd een dag met een roze wolk met zwarte rand. De kleine meid is inmiddels 5,5 maand en iedere maand mijlpaal voelt ook als een "wat als..". Ze is samen met broerlief onze grootste trots en haar verjaardag zal haar verjaardag zijn en iedereen zal zijn best doen om haar de dag van haar leven te geven maar ongetwijfeld zullen de eerste jaren en misschien wel altijd, altijd een slik momentje zijn..

Bedankt voor je berichtje, en wat heftig ook voor jou wat je mee moest maken in je zwangerschap. En idd die dubbele gevoelens. Hoe gaat het nu met je ? Ik ben niet heel bekend met deze app, maar vgm kan ik je toevoegen en misschien kunnen we nog eens berichten. Ik hoop dat je een manier hebt gevonden om er mee om te gaan?

Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd 😊

Lieve lieve mama, ik begrijp je deels denk ik (ook al is elke situatie anders) Ik ben 9 jaar geleden mijn moeder onverwacht verloren. Ik vond het vreselijk nooit te kunnen vertellen dat ik zwanger ben etc. Wat mij hielp is haar brieven schrijven met wat er gebeurt en wat ik voel. Ze zal deze nooit lezen dat snap ik maar toch voelt het alsof ik het met haar deel. Dit verdriet mag er zijn en is logisch. Ik ben zelf ook totaal ingestort na de geboorte van mijn zoontje het besef dat ze elkaar nooit zullen leren kennen. Ik weet natuurlijk niet hoe ziek ze is maar misschien dat je haar kan vragen briefen te schrijven voor je zoontje die je in de toekomst kan geven? Misschien ook een optie om een fotoshoot te doen ? En met je zoontje veel over haar praten ik vertel ons zoontje ook over oma ik zou niet willen dat hij niet weet wie ze was.

Helaas zit ik in een zelfde situatie, dus ik begrijp hoe je je voelt. Toen ik net zwanger was, werd bekend dat mijn broer uitgezaaide kanker heeft. Inmiddels is hij helemaal uitbehandeld en gaat het niet lang meer duren, de hoop is dat hij de kerst nog haalt zegmaar. Hij laat straks een vrouw en twee kindjes (1 en 3 jaar) achter. We gaan het opgroeien van onze kindjes niet samen kunnen delen 😔 Hij woont op een uur rijden van mij. En ik vind het met een kleine baby (3 maand nu) en haar slaapjes enzo best lastig regelmatig bij hem langs te gaan en ik heb veel angst dat ik straks spijt heb dat ik hem niet zoveel meer heb kunnen zien. Ook merk ik dat ik het moeilijk vind het verdriet toe te laten. Een baby hebben is al super intensief en kost veel energie. Als ik mijn emoties toelaat, dan ben ik heeeel moe en op en vind ik het zo lastig nog de energie op te brengen om voor mijn dochter te zorgen. Dus liever laat ik het niet teveel toe. Maarja… Ik pieker er veel over. En overdag heb ik weinig tijd het allemaal te verwerken. Wat helaas resulteert in dat ik ‘s nachts na de voedingen moeilijk in slaap kom, omdat er veel angsten en toekomst scenario’s van een leven zonder mijn broer door mijn hoofd gaan. Gelukkig als ik een beetje de energie heb, kan ik erg van mijn dochtertje genieten. Maar de situatie rondom mijn broer kost echt zoveel energie naast het moederschap. Het is helaas een behoorlijk zwarte wolk. Het is gewoon niet te doen. 22januari moet ik weer gaan werken. Geen idee hoe dat er nog bij moet 😔 Geen idee ook of hij dan nog leeft. Een jaar geleden heb ik therapie gehad. Dit was vlak voordat ik zwanger werd en het bekend werd over mijn broer afgelopen. Ik heb vanwege de heftigheid van de situatie wel een beetje contact gehouden met de psycholoog. En vorige week besloten weer bij haar in therapie te gaan voor extra ondersteuning in deze situatie. Maar ik heb het geluk dat ik al therapie heb gehad en daarom nu bij haar niet op de wachtlijst hoef maar snel terecht kan. Ook geen idee waarom ik dit allemaal schrijf. Misschien gewoon om te delen dat ik je maar al te goed begrijp. En misschien ook toch wel een tip om psychische hulp te zoeken, want dit is voor een mens niet te verwerken allemaal. Wat een klote situaties zitten we in. Sterkte 😘

Geen herkenning hier, maar ik wil je wel veel sterkte wensen🩷 Als het jou kan helpen om jouw emoties hier af te schrijven, doe dat dan zeker 🩷

Helaas een herkenbaar verhaal. Toen mijn zoontje precies 6 weken oud was is mijn schoonvader overleden. Nu zijn we bijna 10 weken verder, weken waarin geluk en verdriet ontzettend dicht bij elkaar staan. Ook weken waarin ik al geregeld met mijn zoontjes met kleine dingen bij de huisarts ben geweest, bang dat ze iets ernstigs hadden, bang om nog meer wat je ontzettend lief hebt kwijt te raken. Maar aan de andere kant ook zo dankbaar voor het geluk en de afleiding die de kindjes brengen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk nog heel veel mooie momenten met je moeder en je kindje. Een tip, maak vooral heel veel foto's. Die gaan later zo dierbaar zijn

Wat een heftige situatie zit je momenteel in, en verschrikkelijk voor je broer en zijn gezin.. ik weet niet goed wat te zeggen, maar ik wens je veel sterkte en kracht toe. 😞

Wat heftig en wat gebeurt er dan veel tegelijk.. ik hoop ook voor jullie dat jullie een manier hebben gevonden om er mee om te gaan ..

Ik heb geen terminale ouder, maar mijn vader wordt binnen nu en maximaal 5 weken gedwongen opgenomen ivm dementie. Wij zijn al een tijdje aan het rouwen om iemand die er wel nog is, maar ook weer niet is... er zijn dagen bij dat er niks uit m'n klauwen komt en ik alleen maar kan huilen. Er gebeurt elke week wel wat door zijn agressie en verwarde gedrag (wilde mijn moeder slaan met een strijkbout en is de afgelopen 3 weken 2 keer vermist geweest). Er zijn constant belletjes naar de case manager en politie. Heel ander verhaal, maar wij ervaren hier ook veel verdriet van. Ik vind het vooral heel lastig om soms gewoon te genieten en moet dit ook bewust doen "vandaag ga ik niet aan papa denken, maar alleen aan mijn kindjes en ons geluk".

Wat een heftige verhalen hier allemaal.. veel sterkte allemaal🩷

Niet vergelijkbaar maar door mijn traumatische bevalling stopte ik mijn emoties weg. Een goede tip van een verloskundige; je emoties er laten zijn en zeker niet onderdrukken je kleintje uitleggen dat je verdrietig bent maar het niet door hem komt maar door.. en zeggen dat het helemaal oke is om verdrietig te zijn. Ze leren die emoties ook kennen op die manier hoe verdrietig ook Veel sterkte ❤️❤️

Hier ook herkenning. Mijn moeder is 1,5 jaar geleden voor de 2e keer gediagnosticeerd met kanker. Beter worden gaat niet meer, alles is om te rekken. Dit jaar hebben wat klachten zich opgestapeld en door het wegwuiven is er een diagnose gemist waardoor ze een week na mijn bevalling in het ziekenhuis kwam en het kantje boord was. Die ene week is ze wel bij ons geweest en ik ben daar zo dankbaar voor. Na een paar weken ziekenhuis en zware operatie mocht ze weer naar huis maar ze zal nooit meer de oude worden. De kanker is voor nu stabiel maar de ontsteking in haar buik nog niet en de dokters lijken er ook niet zo veel om te geven. Er is zo veel angst dat het elk moment weer om kan draaien.. En als dat gebeurt, is haar lichaam best wel zwak dus de kans nouja… Ik heb de eerste weken met de kleine dan ook niet beleefd zoals ik graag had gewild en voel me daar nog steeds best wel klote om. En nog kan ik me niet volledig op mijn geweldige dochter richten, en er ook niet helemaal voor mijn moeder zijn. En dat doet pijn, ik lig er soms echt wakker van. Aan de andere kant probeer je natuurlijk zo veel mogelijk van elkaar te genieten. Maar het is niet niks en het gaat nog wel even duren voor het allemaal een plekje heeft denk ik. Het laatste stukje herken ik ook. Ik mag zeker niet klagen met mijn lichaam, maar voor mij voelt het niet oke. En ik weet dat het goed komt als het weer gaat, en er pas 4,5 maand is verstreken, maar alles bij elkaar opgeteld is het gewoon veel.

Wat een lastige en verdrietige situatie. Vooral omdat je ook zelf al door een nieuwe fase gaat. Wees lief voor jezelf. Dat je verdrietig, angstig en hard tegen jezelf maakt je absoluut geen slechte moeder, dochter of persoon. Juist het tegenovergestelde. Je wil het beste voor iedereen in de korte momenten die jullie samen hebben. Je kunt alleen geen ijzer met handen breken. Probeer je innerlijke perfectionist niet het rouwproces over te laten nemen. Dan kom je misschien in een negatieve gedachtegang terecht. Vertrouw er op dat je nu precies doet wat je moet doen en bent waar je moet zijn en geniet met volle teugen van elkaar. Je doet het fantastisch.

Ik herken je situatie maar dan op een andere manier. Sinds drie jaar heb ik bewust geen contact meer met mijn moeder. In het kort om mishandeling, verwaarlozing. Na 24 jaar knapte er iets in mij en was het klaar. De stap was makkelijk te maken omdat ze toch al weinig in mijn leven wilde zijn. Toen merkte ik al dat ik al die tijd mezelf had voorgelogen met het idee dat als ik mezelf telkens zou veranderen ik een dagje eventjes een moeder zou hebben. Maar eigenlijk heb ik die nooit gehad. Het rouwproces om een moeder die ik niet heb gehad was altijd al aanwezig. Het doen alsof ik wel een goede thuisbasis heb tegenover familie, leeftijdsgenootjes, vrienden, collega’s maar vooral mezelf hoorde daarbij. Stukje bij beetje heb ik dus bij iedereen dit plaatje bijgesteld. Niet iedereen snapte het, maar de mensen die mij van dichtbij kennen begrepen het meteen. Tijdens mijn zwangerschap en nu heb ik daar ook echt last van. Iedereen gaat er vanuit dat je het geluk deelt met je moeder, dat je aan haar vraagt hoe het was voor haar, etc. Alle fijne en domme dingen om te vragen, die onvoorwaardelijkheid. Ik mis ze, maar ik ze nooit heb gehad of zal hebben. Dat is heel verdrietig. Maar tegelijkertijd is het een bevrijding om te merken hoe moederschap wel kan zijn. Voor mij blijft het een open wond die af en toe nog veel pijn doet. Zo behandel ik het dus ook. Alsof ik lichamelijk herstellende ben van een ongeluk. Ik zorg voor weinig druk om me heen en stip elke dag aan waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben. Al is het maar een nieuwe theesmaak die ik heb ontdekt, het tikken van de regen op de ramen of de glimlach van ons mooie dochtertje. Hopelijk kun je hier iets mee 🩷

Hoi mama! Ik kan me zo in je verhaal vinden helaas. Ik zit namelijk in iets soortgelijks. Ik ben 4 maanden geleden ook moeder geworden van een heerlijk ventje. Alleen op de dag van mijn zwangerschapsverlof werd mijn vader ernstig ziek. Na verschillende zkhuis bezoeken en spoed ritjes met de ambulance, bleek hij slokdarmkanker te hebben. Vreselijk! Alleen ik was gelukkig met verlof dus week geen moment van zijn zijde. Na een pittig traject van chemo en bestralingen (met 40 weken zwangerschap ging ik nog 'vrolijk' met m mee). Erna kreeg hij even een klap, kon weinig en lag alleen in bed. Sondevoeding en al. Ik ben tussendoor bevallen met bijna 42 weken en ben ik mn 1e kraamweek nog met vriend en baby die kant op gegaan. Ik wilde perse dat papa mijn baby nog zou ontmoeten! En dat is gelukt! Wonder boven wonder kreeg mn vader een opleving. Deed weer zelf boodschapjes en is zelfs langsgeweest om de babykamer te bewonderen. En toen stond zijn operatie op de planning. We hebben m zelfs nog een paar weken uitgesteld omdat het zo goed ging met hem. We wilden dat hij hier nog even van kon genieten en maar goed ook.. uiteindelijk was hij aan de beurt. Mijn broertje en ik hebben hem in alle vroegte naar het ziekenhuis gebracht en hebben de hele dag in spanning gewacht op het telefoontje van de arts. Operatie geslaagd! Geen complicaties.. tot een paar dagen later. Hij ging acuut achteruit en werd met spoed weer geopereerd. En dat heeft hij niet overleefd.. hij is nu een maand geleden overleden en ik ben kapot. Kapot van verdriet, kapot van ongeloof. Hadden we de operatie maar niet gedaan. Ik heb een week in bed gelegen en vraag me nog steeds weleens af waarom ik uberhaupt zal opstaan. Tuurlijk weet ik dat ik het voor de kleine doe hoor maar die gedachte heb ik wel. Alles gaat nu zo snel. Ik moet in januari weer werken waar ik vreselijk tegenop zie. Dus nu al bezig met een makelaar om zijn huis te verkopen ('liever' nu ik vrij ben dan straks ook weer werk). Dus dat betekent nu al het huis leeghalen. Ik kan alleen maar huilen. Moet wel zeggen dat de kleine me op de been houdt! En ik snap je angst van dierbaren kwijtraken ook goed. Daar denk ik ook veel over na! Bang dat er met iemand anders ineens iets gebeurd. Gisteren ontvingen we een brief van het zkhuis. Voor geestelijke ondersteuning. Kga het gesprek wel aan, baad het niet schaadt het niet. Ik wil je heel veel sterkte wensen meid. Weet dat je niet alleen bent ❤️ sorry voor mijn lange bericht. Voor het eerst dat ik het zo opschrijf en lucht eigenlijk best ff op. We got this! X

Ik herken het niet, maar wel een dikke knuffel voor jou 🌹

Hi lieve mama, Ik las de topic en ik herkende mezelf meteen toen ik de zin las.. Afgelopen mei is mijn vader plotseling overleden aan een hartinfarct terwijl ik net mijn 3e trimester in ging. Hartverscheurend en het gevoel was zo dubbel! Intense geluk naast intense verdriet. Hoe kun je zulke sterke emoties naast elkaar leggen en tegelijk voelen? Onmogelijk eigenlijk. Ik had het rouwproces even geparkeerd tot na de bevalling want ik voelde anders dat ik te kort deed aan m’n kindje. En dat was op dat moment ook oké. Maar nu is ze 3 maanden oud en merk ik nu dat het verdriet intenser wordt. Los van dat ik heb besloten om met iemand te gaan praten (psycholoog) probeer ik zoveel mogelijk bij mezelf in te checken hoe het gaat en blijven praten met me dierbaren. Maar ook de mooie herinneringen te koesteren en emoties van me af te schrijven. Alle emoties mogen er zijn en ook als je met je kindje bent en je even niet lekker in je vel zit. Vertel wat de reden is waarom je verdrietig bent en dat het niet aan je kindje ligt. Het voelt misschien ”slecht” om dat te doen maar je gevoelens totaal weg stoppen is ook niet goed. En om je kindje te knuffelen en de warmte te voelen wanneer het even tegen zit is het fijnste wat er is. Sterkte de komende tijd en weet dat je niet alleen bent 🫶🏻